ผมชอบที่จะนั่งมองพระอาทิตย์ตกดินในยามเย็น เมื่อใดในยามที่อาทิตย์อัสดงมันเป็นสิ่งที่คอยเตือนทุกๆคนว่าเวลาของวันนั้นใกล้จะหมดไป และความมืดมิดกำลังคืบคลานเข้ามาปกคลุมท้องนภาเอาไว้ ผมมักที่จะนั่งจ้องมองมันเสมอด้วยความสุขเปี่ยมล้นใจ ในความงานประดังประดาของมันและในทุกๆวันมันไม่เคยที่จะเหมือนกันเลยแม้แต้ครั้งเดียว เป็นความงามที่เรียบง่ายแต่ไร้สิ่งใดเปรียบเหมือน

แต่ในทุกๆครั้งที่ผมนั่งซับซึมความงามของมันนั้น ก็เป็นเหมือนเครื่องเตือนใจว่า จิตใจของผมมันว่างเปล่าเพียงใด เหมือนกับหุบเหวใต้สมุทรลึกที่ลึกไปได้ไม่มีที่สิ้นสุดโดยแสงใดส่องถึง มีตะกอนที่ตกอยู่ก้นบึ้งเปรียบดั่งเศษดวงวิญญานอันแตกหักของผมที่คอยๆสาหายไปตามกาลเวลา

ในตอนนี้ผมก็ยังไม่ทราบว่าความว่างเปล่านี้เกิดขึ้นจากเหตุอันใดแต่มันค่อยๆ กัดกินจิตใจของผมไปในทุกๆวัน ความว่างเปล่าที่เปรียบดังทะเลทรายกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาไม่มีสิ่งใด มีแต่พื้นที่กว้างที่เมื่อเดินออกไปเท่าไรก็ดูเหมือนมันจะทอดยาวต่อไปเรื่อยๆ แม้ผมจะไม่รู้สึกถึงสิ่งใดเลยแต่สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกคือความว่างเปล่า สิ่งเดียวที่คอยเตือนสติผมว่าผมยังมีชีวิตอยู่ก็มีแต่พระอาทิตย์ตกดินที่แสนงดงามภายหน้า ของผม

อันตัวผมเองก็ไม่รู้ว่าก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร ความว่างเปล่าอันอันทรมาณนี้ จะอยู่กับผมอีกนานเท่าใด แต่ที่ผมรู้คือ ผมต้องมีชีวิตอีกวันเพื่อเฝ้ามองดูความงามของพระอาทิตย์อำลานภาอีกครั้งหนึ่ง