แสงสีทองอร่ามส่องเข้ามาผ่านนัยน์ตา ที่ร้อนผ่าวของเด็กหนุ่มย่างเข้าวัยผู้ใหญ่ จับจ้องมองขเม็นเหมือนอาทิตย์ดวงนั้นดั่งบุษบาที่หอมหวนชวนดม

ในวันที่ 20 สิงหาคมที่ผ่านมาตัวผมนั้นก็ได้ย่างเข้าอายุ 18 ปีอย่างสมบูรณ์มันช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีและเศร้าโศกในเวลาเดียวกัน ทุกๆเรื่องราวและทุกๆประสบการณ์, ความรู้สึก และความความฝันกลับกลายเป็นอดีตที่มิอาจหวนคืนเหลือไว้แต่ความทรงจำที่ยังตราตรึงอยู่ในความคิด

ตั้งแต่เล็กจนโต ตัวผมนั้นก็ได้ผ่านเรื่องร้ายและดีมามากมายแต่ก็ไม่อาจมากพอที่จะเผชิญโลกอีกใบที่เรียกกันว่าวัยผู้ใหญ่ ทุกๆการสูญเสียมักมีบทเรียนเสมอทุกๆการเปลี่ยนแปลงมักจะมีการเติบโตพ่วงมาด้วยเช่นกันในทุกๆจุดจบมักมีการเริ่มต้นใหม่เสมอ

ตัวผมเองนั้นยังคงถามตัวเองหน้ากระจกว่าตัวผมพร้อมหรือยังที่จะทิ้งตัวผมคนเก่าเพื่อที่จะเข้าสู่โลกใบใหม่ที่ใหม่และใหญ่กว่าเดิม ผมมีความกล้าพอไหมที่จะหันหลังกลับไปมองดูตัวตนคนเก่าและเศษวิญญาณที่ตกหล่นไประหว่างทาง มีความกล้าพอไหมที่จะมองไปด้วยสายตาที่เยือกเย็นกับเรื่องราวที่ผ่านมาราวกับว่ามันเป็นแค่แผลเป็นที่มิอาจลางหายไปแต่จะคงอยู่ไปตลอด

ผมได้เพียงมุ่งหวังในใจว่าทุกๆฝันร้ายที่ผ่านมา จะถูกจารึกในความทรงจำว่าเป็นเพียงแค่ลมหนาวที่พัดผ่านไปเพียงตามฤดูกาลมิใช่พายุที่โหมกระหน่ำหรือหนามพิษที่ทิ่มแทงขั้วหัวใจผมเอาไว้ ผมทำได้เพียงแค่หวัง 

จากเด็กหนุ่มผู้เฝ้ามองดวงดาวเคลื่อนหมุนไป กลับกลายเป็นชายหนุ่มผู้มุ่งสู่ดาวฤกษ์นับล้านเพื่อหาที่ที่ใดสักแห่งหนึ่งเพื่อเรียกว่าบ้าน