ในคืนที่มืดมิดและเงียบสงัด ราตรีก็ย้อนวันเก่ากลับมา วันที่มีคำว่าเรา แม้ในตอนนี้ วันนั้นไม่อาจหวนกลับ แต่ในคืนที่เหน็บหนาวและเคว้งคว้าง ในคืนที่พระจันทร์อายอวงหลบซ่อน ในคืนที่มีแต่ตัวตนที่ว่างเปล่าในค่ำคืนามทรงจำที่เลือนลาง กลิ่นหอมและรสหวานคล้ำนวลลิ้นก็ยังคงอยู่

ผมยังคิดถึงคุณอยู่แม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ คุณก็ยังหวนกลับมาให้ผมได้เห็น ถึงแม้เราไม่อาจหวนกลับไปยังดังเดิม แต่คุณก็ยังอยู่ในนี้ ในหัวใจ ในความทรงจำ ในจิตวิญญาณของผมที่ผมได้รับกลับคืนมาตอนที่ผมได้มอบให้คุณไป แม้เราอยู่ห่างกันเพียงเอื้อมมือ แค่ระยะห่างมันดูเหมือนห่างไกลกันเป็นทวีปไกลจนเกินกว้าที่จะเอื้อมไป ไกลจนไม่สามารถจะกลับไป ไม่มีอีกแล้วที่ที่ให้ผมได้ยืนอยู่ตรงนั้นมีแต่เพียงความเคว้งคว้างที่เหลืออยู่เมื่อมองกลับไป เหลือแต่เพียงท้องฟ้าให้ผมมองขึ้นไป ความมืดมิดและแสงสว่างของดวงดวงที่เรียงรายและส่องประกายไปขอบโลก ให้ผมได้คิดฝันไปว่าคุณจะมองมันเหมือนผมหรือไม่

ในที่สุด ผมก็พร้อมที่จะเดินหน้าต่อไป ไปที่ที่แสนไกล ที่ที่ผมไม่เคยไปมาก่อนที่ที่มีแต่มืดมิด และแสงสว่างของดวงดาวเป็นผู้นำทาง ผมเก็บเศษความทรงจำที่หนังอึ้ง มองและเสพสมมันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะทิ้งมันไว้ตรงที่เก่า พร้อมที่จะเดินต่อไป ในทางข้างหน้า หวังเพียงแต่ให้มันวนกลับพาผมไปที่เดิม แม้ว่าจะรู้ดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้  แต่มีเพียงแสงดาวเท่านั้นที่จะเป็นผู้นำพาผมไป การรอคอยสิ้นสุดลงแล้ว เหลือแต่เพียงร่างที่ว่างเปล่าและจิตใจที่แตกสลาย และเศษความทรงจำที่ติดตัวผมไป