ทางถนนลาดยาวสุดลูกหูลูกตานำพารถหลายร้อนคันไปข้างหน้า ไฟเขียวและแดงคอยแสดงสัญญาณจราจรเพื่อความปลอดภัยของผู้ใช้ถนน ตัวผมนั้นยืนอยู่บนสะพานลอยสูงตระหง่านกลางถนนที่รายล้อมไปด้วงตึกราบ้านช่องของผู้คนในระแวกนั้น ในตอนที่ตะวันลับดินเหลือแต่เพียงท้องฟ้าที่ว่างเปล่าและความมืดมนของช่วงเวลาแรมค่ำ

ผมยืนมองไปยังท้องถนนที่วุ่นวาย พร้อมไปกับหูฟังในหูคอยบรรเลงเพลงเพื่อกลบเสียงของการจราจรบนท้องถนน ผมมองไปทางข้างหน้าที่ทอดยาวหายไปจนลับสายตา เห็นเหลือเพียงแต่ไฟท้ายของรถรามากมายที่ขับลิบไป

ถึงแม้ตัวผมนั้นจะถูกรายล้อมไปด้วยความวุ่นวายของความเป็นเมือง แต่ในข้างในใจผมกลับรู้สึกเดียวดาย ถึงแม้จะมีผู้คนมากมายเท่าใดอยู่รอบกายผมแต่ในตอนนี้สิ่งที่ผมรู้สึกได้เพียงอย่างเดียวคือความว่างเปล่าและวังเวง 

เสียงของเครื่องรถยนต์ที่ขับผ่านไป กลิ่นของควันรถมากมายที่ปนกันไปมา บนสะพานลอยแห่งนี้ สะพานลอยที่ยกสูงเหนือถนนอันพลุกพล่าน มีแต่ผมเพียงผู้เดียว คอยเฝ้ามองการดำเนินชีวิตที่ผ่านพ้นไปของคนอีกหลายคน

แสงไฟข้างทางสว่างแสดงให้เห็นทุกตารางนิ้วของถนนเส้นนี้ แต่รอบนอกของถนนเส้นนี้กลับเต็มไปด้วยความมืดมิดของยามค่ำ ไฟสลัวส่องให้เห็นถึงทางเท้าอันปลาดเปลี่ยว ทุกที่บนถนนแห่งนี้ล้วนเป็นเส้นทางที่จะนำพาทุกคนไปถึงจุดหมายของตนแล้วแต่ว่า จุดหมายของผู้นั้นจะใกล้หรือไกล ทุกๆที่ล้วนเป็นจุดหมายของใครสักคน

ผมหยุดการเหม่อลอยและคิดเพ้อฝันของผมลง เพื่อเดินต่อไปจากกลางสะพานลอยแห่งความเดียวดายแห่งนี้

“ที่ใดกันนะ ที่เป็นจุดหมายสุดท้ายของผม” ผมครุ่นคิด

ทุกถนน ทุกแส้นทางที่ผมผ่านไปนั้นล้วนเป็นเส้นทางชีวิตที่จะนำพาผมไปยังจุดหมายนั้น แต่ยังอีกไกลเพียงใดกว่าผมจะไปถึงที่แห่งนั้น ที่ๆผมจะไป นั่งลงและกลับไปมองเส้นทางทีผมผ่านมา และนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่ๆผมเรียกว่าจุดหมายสุดท้ายของชีวิต

ถนนหลายล้านสายบนโลกนี้มีเรื่องราวการเดินทางของผู้คนหลายคน ผมได้แต่นึกคิดว่าเรื่องราวของผมว่าจะเป็นเช่นไรและจบลงเช่นไร

พเนจร นิพพานต์ และ อนันต์