ทุกๆครั้งที่ผมมองที่มือของตนเองผมกลับเห็นแต่ความโศกเศร้า ทุกๆอย่างที่ผมเคยสัมผัสนั้นกลับแหลกสลายหายไปตลอด มันเหมือนกับว่าผมโดนสาปให้มือทั้งสองข้างนี้นำหายนะไปสู่ทุกๆอย่างที่ผมสัมผัส

ผมเรียนรู้ที่จะจะสัมผัสทุกอย่าง ด้วยความเบาบางและผิวเผินผมไม่กล้าที่จะเหนี่ยวรั้งตัวเองไว้กับบางสิ่งบางอย่างจนมากเกินไป ด้วยความกลัวที่ว่าผมจะทำมันให้สูญสลายไป ผมเลือกที่จะปล่อยทุกสิ่งและมองดูอย่างไกลห่างออกไป ราวกับว่าผมกำลังจ้องมองดูงานศิลป์ในหอศิลป์ที่มีมูลค่าประมวลมิได้

มันทำให้ผมตระหนักว่าความกลัวที่เกิดขึ้นนั้นมาจากประสบการณ์ต่างๆ ที่ผมสั่งสมมา ผมกลัวการถูกทอดทิ้ง มันน่ากลัวกว่าสิ่งใดใด บนโลกใบนี้ การต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางโลกที่กว้างใหญ่ ดั่งมหาสมุทรที่มีคลื่นลม ซัดถาโถมกระหน่ำตลอดเวลา และมีแค่ตัวผมที่ลอยอยู่กลางคลื่นลมไม่มีสิ่งใดคอยให้ประคองจับไหลไปตามแรงลมดั่ง ใบไม้เลื่อนลอยไป

ได้แต่ตะเกือกตะกายลอยไปจนในที่สุดคอยๆจมลึกดิ่งลงไปใต้พิภพ ไร้ซึ่งชีวิต และลมหายใจคอยๆหายไปตามกาลเวลาที่แปลผัน มีแต่มือสองข้างของผมเองที่ยังคงกอดตัวเองไว้แน่นเพื่อหาไออุ่นในขณะที่ผมค่อยๆดิ่งลงไปสู้ความมืดมิดนิรันดรณ์