เธอเบื่อที่ผมเอาแต่เก็บเรื่องของเรา
เป็นความลับตลอด
ผมก็เบื่อที่เธอเอาแต่ใจอยู่ตลอด
เพื่อนๆของเธอบอกเสมอว่าให้เลิกกับผมซะ
แต่เธอก็ไม่อยากทำอย่างนั้นเลย
ถึงแม้จะพูดออกไปแล้วก็ตาม
มองดูผู้คนที่เขาอยู่กันเป็นคู่
แล้วกลับมามองที่ตัวเอง
มันก็เจ็บใจเหมือนกันนะ
ผมไม่เหมือนเดิมเลย
หลังจากที่ไม่มีเธออยู่ข้างๆแล้ว
ชีวิตเราเหมือนกับพล็อตนิยายรักทั่วๆไปเลยเนาะ
พอไม่มีเธอ ผมก็แทบไม่รู้ด้วยซ้ำ
ว่าผมเป็นใคร
ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน
ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมก่อนเสมอ
เธอผลักผมออก
ผมก็ผลักเธอกลับ แรงกว่าเดิม
ผมขึ้นเสียงใส่เธอ
เธอก็ขึ้นเสียงใส่ผมกลับ ดังกว่าเดิม
และทุกๆครั้งที่มันจบลง
ผมมักจะคิดว่าผมเป็นอิสระแล้ว
แต่ไม่เลย
บางครั้งผมก็คิดว่าผมลืมเธอได้แล้วนะ
แต่ทุกครั้งที่ผมได้เห็นหน้าเธอ
เสียงหัวใจยังคงเต้นเหมือนเดิม
เหมือนกับวันแรกที่เจอกัน
เพื่อนๆผมคงคิดว่าผมบ้า
เพราะผมไม่เข้าใจจริงๆ
ว่าทำไมเราสองคนเปลี่ยนแปลงไม่ได้
บางครั้งเธอก็ทักมาคุยกับผม
เหมือนกับเธอไม่มีสติ
แต่ผมก็ตกหลุมรักกับคำพูดของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
บางครั้งที่ผมคิดถึงเธอมากๆ
ผมเอาแต่ร้องไห้ และโพสต์ถึงเธอในที่ต่างๆ
เหมือนกับผมไม่มีสติ
สุดท้ายก็กลับมาหาเธอ ในสภาพที่ดูไม่ได้เอาซะเลย
ผมไม่เข้าใจ
ว่าทำไมเราต้องลงเอยกันแบบนี้
ทำไมโลกถึงต้องให้เราสองคน
กลับมาเจอกันอยู่ตลอด
หรือว่าเธอเคยคิดมั้ย ?
ว่านี่อาจจะบ่งบอกว่าเราเป็นคู่แท้.
"ขอบคุณที่รับฟังเรื่องราวของผมครับ"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in