เราที่มีแผลตลอดเวลา ทั้งที่แขน ทั้งที่ขา ไปจนถึงข้อเท้า 

เราที่มองไม่เห็นความสว่างของพรุ่งนี้ ไม่สัมผัสถึงความสุขทั้งทางกายใจ

ไม่มีหวัง ไม่มีกำลัง ไม่มีอะไรให้รู้สึกเลย

ปฏิเสธไม่ได้ว่าการทำให้ตัวเองเลือดออกเป็นความผ่อนคลายอย่างหนึ่ง ในตอนนั้น แม้จะแลกมาด้วยความเจ็บแต่เป็นการได้รู้สึกอะไรบ้าง ได้รู้สึกว่าได้ปลดปล่อยอะไรบ้าง ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ถึงแม้ว่าความรู้สึกเลวร้ายพวกนั้นจะกลับมาใหม่ แต่อย่างน้อย มันก็ดีที่สุดที่ทำได้ตอนนั้น 

ปีนี้ก็ยัง มีแผลใหม่ๆ เพิ่มเข้ามา ..

ถึงแม้วันนี้จะยังต้องพยายามซ่อนแผลเป็นอยู่บ้าง หรือต้องยอม give up กางเกงขาสั้นเพื่อเลี่ยงคำถาม 

แต่ทั้งหมดนั้นก็ผ่านมาได้แล้ว

สองสามคืนที่ผ่านมาถูกเขย่าด้วยฝันร้ายรุนแรงอีกแล้ว อุตส่าห์จะเป็นช่วงวันหยุดที่ได้ตื่นสายสดชื่นเต็มตา กลายเป็นว่าถูกปลุกทุกสองสามชั่วโมงด้วยฝันร้าย ที่ต่อให้ตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังซึมมากๆ อยู่

ไม่รู้ว่าควรทำอะไรดี ลุกไปกินขนมเข้าห้องน้ำไปแล้ว แค่ความโกรธเคืองว่าทำไมนอนดีดีเหมือนคนอื่นไม่ได้ก็มีพลังมากเหลือเกิน

มันต้องเอาออก .. 

การต้องยอมรับความจริง ว่าชีวิตขึ้นอยู่กับยา ก็รู้สึกแย่นะ ต้องทำใจแล้วทำใจอีก พยายามจะกลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดาก็ยังไม่ได้ซักที เบื่อฉี่เหม็นและอยากท้องแล้ว ไม่อยากต้องให้ลูกต้องกินยาไปด้วย

การหักดิบหยุดยาเองไม่ใช่เรื่องที่ควรทำเลย ถ้าเราไม่กินยาสองวัน สิ่งที่จะตามมาแน่นอนเลย คือการนอนห่วย การเจอผีตอนนอน ปวดหัวมาก เวียนหัวและคลื่นไส้ ลามไปจนถึงทำงานไม่ค่อยได้ พอนึกย้อนหลังว่าทำไมร่างกายดูมีปัญหา ก็ อ๋อ เพราะไม่กินยานี่เอง

เราคุยเรื่องลดยากับหมอแล้ว เพราะตั้งใจว่าจะมีน้องเร็วๆ นี้ เพราะยาที่กินปัจจุบันเยอะเหลือเกิน หมอให้ทดลองวันนึงกินเต็ม วันถัดมากินครึ่ง สลับกันไป เอาจริงก็ทำไม่ได้หรอก เพราะกินครึ่งแล้วรู้สึกเฉยมาก สุดท้ายก็ต้องกลับไปกินเต็ม เอาไว้ค่อยว่ากันใหม่ ตอนนี้ยังไม่แข็งแรงพอ กลัวกลับไปเป็นอะไรมากมายเหมือนแต่ก่อนอีก

อีกอย่างตอนนี้กำลังพยายามออกกำลังกายเพื่อให้ตัวเองหมดพลังที่จะทำร้ายตัวเอง หรือเลือกไปทำอะไรอย่างอื่นเช่น กลับมาสูบบุหรี่ เผื่อจะช่วยให้สมองอยู่นิ่งๆ ได้บ้าง ส่วนที่ดีคือไม่ได้อยากตายเหมือนแต่ก่อนแล้ว ถึงวิธีการจะไม่ค่อยดีนัก แต่มันก็ดีกว่าสิ่งที่เคยทำหลายๆ อย่างสมัยที่จะตายมาก

สำหรับปีนี้ถ้าจะให้สรุป เป็นปีที่ดีขึ้นมาก มากจนย้อนกลับไปมองเมื่อวันนั้นเป็นอะไรไปได้ถึงขนาดนั้นเชียว ปีนี้กินได้ นอนได้ ไปทำงานได้แล้ว เริ่มไม่กลัวคนใหม่ๆ เข้าสังคมกับผู้อื่นได้ ค่อยๆ เลิกคิดว่าคนอื่นจะตัดสินเราอย่างไร และเลิกเกลียดตัวเอง เลิกมีปัญหากับตัวเองได้มาก

เอาจริงๆ ตลอดปีที่ผ่านมานี้ร้องไห้น้อยมากกกกก เป็นภรรยาที่ดี เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีกับทุกคนได้ พูดตรงๆ แค่นี้ก็เก่งมากเมื่อเทียบกับปีที่แล้วที่วางแผนและรีเสิชวิธีการฆ่าตัวตายมาทุกรูปแบบ

ปล. จากเจอหมอสองสัปดาห์ครั้ง หนึ่งเดือนครั้ง ตอนนี้หมอเลื่อนเป็นสามเดือนครั้งแล้ว เป็นการพัฒนาที่ดีมาก เดี๋ยววันหลังจะมาเล่าเรื่องหยุดยาให้ฟัง

ปล. 2 สวัสดีปีใหม่ทุกคนที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขและจัดการความทุกข์ได้อย่างไม่เบียดเบียนตัวเองนะคะ :)