I don't believe that anybody

9 ตุลาคม 2013 ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

หลังจากผ่านไป 3 วัน ฉันก็เริ่มชินและปรับตัวได้ ไม่ว่าจะเป็นสภาพอากาศ เวลา หรือการเดินทาง เช้าวันนี้ฉันต้องไปเรียนตามปกติ โดยวันเเรกที่มาถึงนั้นทางสถาบันจะให้เราสอบวัดระดับ และจะประกาศว่าเราจะได้เรียนห้องไหน สมาชิกร่วมห้องมีใครบ้าง แปะไว้ที่บอร์ดทางเดินตรงบันได เพื่อนร่วมห้องของฉันนั้นมีคนไทยด้วยกัน 3 คน (รวมตัวเองแล้ว) และนอกนั้นเป็นชาวรัสเซีย โดยกิจกรรมที่ทำกันในห้องเรียนนั้น อาจารย์ก็ให้ทำหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นบอกเล่าเรื่องของตัวเอง โดยจับแผ่นป้ายหมวดหมู่ขึ้นมา เช่น จับได้คำว่า Music เราก็ต้องเรื่องราวของเราที่เกี่ยวกับคำนี้ อาจจะเป็นวงที่ชอบ แนวเพลงที่ชอบอะไรพวกนี้ก็ได้ โดยกิจกรรมที่อาจารย์ให้ทำจะเน้นการพูดเป็นส่วนใหญ่ หรือบางวันอาจารย์จะให้ออกไปศึกษานอกสถานที่ เนื่องจากโรงเรียนเราใกล้ที่ท่องเที่ยวหลายแหล่งมาก โดยจะมีใบงาน หรือบางครั้งก็ให้กลับมา Discuss กันว่าเจออะไรบ้าง เป็นต้น ส่วนตอนบ่ายของวันนี้ ในตารางทริปของเราบอกไว้ว่าจะไป London Eye และล่องเรือใน Thames River กัน 

พอเลิกคลาสทุกคนต่างก็แยกย้ายไปซื้อของกินที่ซุปเปอร์แถวโรงเรียน ที่มีชื่อว่า Sainsbury's กัน หรือบางส่วนก็เอามาจากที่พัก พอซื้ออาหารกันเเล้วทุกคนก็มากินข้าวกลางวันพร้อมกันที่บริเวณโต๊ะหน้าห้องเรียน (หน้าห้องเรียนจะมีโต๊ะยาว หลายๆโต๊ะ เพื่อเป็นที่ hangout สำหรับนักเรียน) พี่กุ๊กนัดทุกคนว่า เราจะออกเดินทางกัน ตอนเวลาบ่ายโมงตรง พอบ่ายโมงเราก็ต่างไปรวมตัวกันที่ด้านหน้าของโรงเรียน โดยเจอกับไบรอันที่มารอเราอยู่ก่อนเเล้ว วันนี้ไบรอันใส่เสื้อลายสก็อตพร้อมกับสวม sweater สีเขียวไว้ด้านนอก ซึ่งฉันก็ใส่ baseball jacket สีเขียวมาเหมือนกัน! ไบรอันเข้ามาทักฉันก่อนว่า "เฮ้ เราใส่เสื้อสีเดียวกันเลย" และฉันก็ตอบกลับไปอย่างมั่นหน้าว่า "ใช่ คนใส่เสื้อสีเขียวมักดูดี" และไบรอันก็รีบเห็นด้วยในทันที (ความมั่นหน้ากันทั้งคู่นี้ ฮ่าๆ) โดยบ่ายนี้เราไปล่องเรือกันก่อน โดยที่นั่งในเรือนั้นฉันและไบรอันต่างก็นั่งริมสุด(เพราะมันเห็นวิวได้ชัดสุดไงล่ะ) โดยฉันนั่งอยู่ด้านหน้าของไบรอัน ด้วยความที่ถือคติว่า วิวสวยๆ ก็ต้องคู่กับเพลงเพราะๆ พอขึ้นเรือได้ซักพักฉันก็หยิบหูฟังขึ้นมาใส่ พร้อมกับ Shuffle เพลงในโทรศัพท์ 

Today is gonna be the day
That they're gonna throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you gotta do
I don't believe that anybody
Feels the way I do, about you now

แหม เพลงมันได้กับบรรยากาศจริงๆ ฟังไปได้ยังไม่ถึงท่อนฮุกของเพลงก็มีมือมาสะกิดที่ไหล่ ตอนแรกฉันคิดว่าเป็นน้องนุ่นที่จะเรียกให้ถ่ายรูปให้ แต่เปล่าเลย คนที่มาสะกิดฉันคือไบรอัน ฉันถอดหูฟังออกหนึ่งข้าง เลิกคิ้วทำหน้าสงสัยรอให้เขาเป็นฝ่ายพูดก่อน ไบรอันถามฉันว่า "ฟังเพลงอะไรอยู่อะ" ฉันจึงยื่นหูฟังข้างนึงให้ ไบรอันรับไปแล้วใส่หูทันที

And all the roads that lead you there are winding
And all the lights that light the way are blinding
There are many things that I
Would like to say to you but I don't know how

I said maybe, you're gonna be the one that saves me
And after all, you're my wonderwall

พอจบเพลงไบรอันก็คืนหูฟังให้ และกล่าวชื่นชมเพลง หลังจากนั้นเราก็ต่างคนต่างชมวิวข้างทางต่อ และเหตุการณ์นี้อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราสองคนเป็นเหมือน music partner กันในเวลาต่อมา

หลังจากล่องเรือเสร็จ เราก็ไปขึ้น London Eye กันต่อ โดยไบรอันเป็นคนจัดเเจงเรื่องตั๋วทุกอย่างให้ พอใกล้ถึงคิวที่จะขึ้น ไบรอันก็บอกลาทุกคน เนื่องจากมีธุระสำคัญต้องไปทำ (จริงๆไบรอันได้บอกพี่กุ๊กไว้ล่วงหน้าแล้ว) ฉันรู้สึกเสียดายนิดๆ ที่จะไม่ได้เจอไบรอันไปตลอดวันหลังจากนี้ แต่ก็เข้าใจ โดยพี่กุ๊กได้แอบบอกพวกเราสองสามคนที่ยืนอยู่ว่า "ไบรอันไปแคสงาน จริงๆแล้วเค้าเป็นนักแสดงด้วย" จุดนั้นพวกเราช็อคมาก โดยเฉพาะฉัน ที่ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน นี่ฉันได้รู้จักกับดาราด้วยหรอ ฉันคิดในใจ แต่พี่กุ๊กก็มาบอกทีหลังว่า เขาเป็นนักแสดงก็จริง แต่ไม่ได้ดังขนาดนั้น รับโฆษณา รับซีรี่ส์ และส่วนใหญ่ประจำอยู่โรงละคร ยังไม่ถึงขนาดหนังใหญ่ๆ แต่ถึงอย่างไรพอได้ขึ้นไปชมวิวบน London Eye แล้ว ก็ทำให้ลืมเรื่องไบรอันไปได้สักพักเพราะวิวบนนี้สวยจริงๆ แม้วันนี้ท้องฟ้าไม่ใส ไม่ปลอดโปร่งเหมือนวันเเรกๆ แต่ก็ได้ฟีลลอนดอน ที่ลอนดอนซะไม่มี ( ลอนดอนในความคิดคนทั่วไป = ฝนตกปรอยๆ ท้องฟ้าครึ้มๆ)