ตอนที่ได้เดินคนเดียวมันรู้สึกโล่งๆ ดีนะครับ เหมือนได้อยู่กับตัวเองดี อยากไปตอนไหนก็ไป อยากกลับตอนไหนก็กลับ ไม่ต้องกังวลอะไรมากว่าใครจะรอเรารึเปล่า 

คือเดินกับกลุ่มมันก็สนุกดีนะครับ เฮละโลกันไปเรื่อยดี แต่เดินคนเดียวมันก็ทำให้มีมุมมองแปลกๆ ต่างไปจากเดินกับกลุ่มดีเหมือนกัน

ผมเดินเล่นได้สักพักก็นึกขึ้นได้ว่าผมมีแผนที่จะไปร้านขายเครื่องดนตรีเพื่อซื้อปิ๊กกีตาร์กลับไปเป็นของที่ระลึก ผมเลยใช้เวลาเดินหาร้านเครื่องดนตรีอยู่พักใหญ่ๆ แต่ก็ต้องคว้าน้ำเหลว เพราะเดินหายังไงก็หาไม่เจอ 

จนกระทั่งผมนึกขึ้นได้ว่าผมมี Pocket Wi-Fi อยู่กับตัวนี่หว่า ทำไมไม่หาข้อมูลในเน็ตแล้วเปิด Google Maps เอาล่ะวะ...

ผมค้นเน็ตเจอร้านเครื่องดนตรีร้านหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ชื่อร้านว่า Ichibashi ตั้งอยู่อีกฝั่งของย่านการค้า โดยพอผมลองใช้แอพฯ Google Maps คำนวณระยะทางและเวลาที่ใช้ในการเดินทางนั้น หากเดินเท้าไปจะใช้เวลาเดินจากจุดที่ผมอยู่ราวๆ 10 นาที ซึ่งฟังดูก็ไม่ไกลอะไรนัก ไปได้สบายๆ อยู่แล้ว เดินไปชิลๆ แป๊บเดียวก็ถึงร้าน

แต่ร้านปิด 2 ทุ่ม และเวลา ณ ตอนนั้นคือ 1 ทุ่ม 45......

ได้ยินดังนั้นแล้ว ผมจึงลองแวะไปต่อคิวกินราเมนร้านที่คนต่อแถวเยอะๆ ตรงหน้าปากซอยบ้านดูก่อน เพราะดูๆ แล้วน่าจะเป็นร้านเก่าแก่ รสชาติน่าจะอร่อยใช้ได้ 

ยินรอคิวอยู่สักพักก็มาถึงคิวผม คุณป้าออกมาต้อนรับผมเป็นภาษาญี่ปุ่น แน่นอนว่าผมฟังไม่รู้เรื่องสักกระจึ๋งนึง ผมเลยสื่อสารภาษามือกับป้า จนในที่สุดป้าก็เข้าใจว่าผมต้องการสั่งราเมนหนึ่งชาม และข้าวหนึ่งถ้วย สื่อสารกันสำเร็จป้าก็ชี้ให้ผมไปนั่งตรงมุมร้านข้างๆ ลุงซาลารี่มัง (มนุษย์เงินเดือน) 2 คนที่ดูเหมือนจะเมากันมาชุดใหญ่

ด้วยความที่ไม่รู้อะไรเลยว่าควรกินยังไงถึงอร่อย ผมเลยพยายามเหล่มองว่าชาวบ้านเขากินกันยังไง โดยพยายามมองให้น้อยที่สุดและเนียนที่สุด เพราะเกิดมองมากไปมันก็คงจะดูไม่ดีนัก

เท่าที่ผมลองสังเกตดู ผมเห็นว่าทุกคนที่ทานราเมนร้านนี้จะสั่งข้าวมาควบคู่กันด้วยถ้วยนึง และเขาจะเอากิมจิที่ทางร้านวางไว้ให้มาทานกับข้าวก่อนที่จะทานราเมน ตอนทานราเมนเสร็จก็จะยกน้ำซุปซดกันจนหมดชาม (แอบเห็นพี่ผู้หญิงคนนึงที่ดูเรียบร้อยก็ยกซดซู้ดๆ เช่นกัน) 

เอาล่ะ ได้วิธีกินแล้ว เดี๋ยวพอของมาเราลองบ้าง...

พอราเมนและข้าวมาถึง ผมไม่รอช้าคีบกิมจิมาโปะบนข้าว และซัดโฮกอย่างหิวโหย พอชิมเข้าไปแล้วรู้สึกว่าราเมนรสชาติดีครับ เข้มข้น ซุปหอม เส้นนุ่มกำลังดี ภาพรวมถือว่าอร่อย  แค่ยังไม่ถึงขั้นอร่อยเลิศเลออะไร 

แต่สิ่งสำคัญที่สุดที่ทำให้ราเมนชามนี้สมบูรณ์แบบคือข้าวราดกิมจิครับ กิมจิมันเปรี้ยวๆ หวานๆ นิดๆ ติดปลาย ความกรุบกรอบของผักมันมันเข้ากันได้ดีกับข้าว และยิ่งทานไปพร้อมกับราเมนยิ่งสุดยอดเพราะมันช่วยตัดเลี่ยนได้ดีเลย 

ผมซัดราเมนไปพร้อมกับเสียงลุงสองคนตะโกนโหวกเหวกอย่างมีความสุข คุณลุงดูเหมือนจะสนุกกันเต็มที่ เพราะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

ทุกอย่างกำลังจะไปได้ด้วยดีครับ อาหารรสชาติโอเค บรรยากาศก็สนุกดี 

จนกระทั่ง...

ลุงคนข้างๆผมอาเจียนใส่ชามราเมนของตัวเองครับ….

ด้วยความที่แกเมาและแกซัดของหนักอย่างราเมนซะหมดชาม แกเลยอาเจียนออกมาใส่ชามราเมนของแกนั่นแหละ...

ผมช็อค ทำอะไรไม่ถูก อาหารที่อร่อยๆ กลายเป็นว่ามันขมคอขึ้นมาทันใด กลิ่นอาเจียนของลุงมันตีหน้าผมขึ้นมา ผมเวียนหัวไปหมดทำอะไรไม่ถูก สถานการณ์มันเลวร้ายมาก คือกูเพิ่งฟินไปได้แป๊บเดียวเองนะลุงโว้ย ไอ้สัสสส 

ผมตัดสินใจรีบจ้วงราเมนและข้าวที่เหลือให้หมด เพราะไม่อยากให้มันดูน่าเกลียดที่เราทานอาหารไม่หมดชาม อันที่จริงผมไม่รู้หรอกนะว่ามารยาทญี่ปุ่นเรื่องการทานอาหารไม่หมดมันเป็นเรื่องผิดหรือเปล่าแต่ผมดูจากชามของทุกคนแล้ว มันเกลี้ยงหมดเลยครับ ทุกคนซัดกันเกลี้ยง ผมจึงกลั้นใจซัดสุดชีวิต ไม่สนแล้วว่าอร่อยไม่อร่อย ตอนนี้ขอให้กูรีบๆ พ้นจากตรงนี้ กูไม่ไหวแล้ววววว 

หลังจากผมซัดราเมนจนหมด ผมรีบเรียกป้ามาคิดเงิน เสร็จแล้วผมรีบเดินออกจากร้านแล้วสูดลมหายใจแรงๆ หนึ่งครั้ง เพื่อที่จะพ้นจากสภาวะพะอืดพะอมตอนนั้นให้ได้

ท่าของผมตอนที่ออกจากร้านราเมนมาได้คล้ายๆ กับนักวิ่งมาราธอนที่วิ่งมาแล้วเกือบ 10 กิโลเมตรจนวิ่งเข้าเส้นชัยสำเร็จ แล้วกางแขนกางขาแล้วสูดลมหายใจสุดชีวิตอะไรประมาณนั้น ผมเดินอยู่ท่านั้นจนป้าแถวนั้นมองแปลกๆ ว่าไอ้หนุ่มเซาท์อีสท์เอเชี่ยนดู๊ดนี่มาทำบ้าอะไรแถวนี้

ผมใช้เวลาตั้งหลักตั้งสติอยู่พักนึงถึงได้เดินเข้าบ้านไปครับ ระหว่างทางนั้นผมกดตู้หยอดเหรียญซื้อชาร้อนมากินแก้หนาวและแก้มึน (อันนี้คิดเอง) 

เดินได้สักพักก็ถึงบ้าน ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้านปุ๊บ ทุกคนก็ดูตกใจกันหมด เดาจากสีหน้าทุกคนน่าจะต้องการพูดประมาณว่า "มึงกลับมาถึงด้วยหรอวะ !!" เพราะจาก Namba มายังบ้านนี่ไม่ใช่ง่ายๆ นะครับ มันก็ซับซ้อนพอสมควร เพราะต้องเปลี่ยนรถจากนี่ไปนั่นจากนั่นไปนี่เดินย้ายก้นมาทางนี้ทางนั้น บลาบลาบลา ทุกคนโดยเฉพาะแม่ผมจึงดูตกใจที่กลับมาได้โดยไม่ต้องโทรมาถามทางเลย

หลังจากมาถึงบ้าน ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งดื่มกันต่อกับพวกพี่เจน วันนั้นผมลองเบียร์ไปหลายยี่ห้อมาก รวมถึงเหล้าสาเกผมก็ได้ลอง ซึ่งมีเบียร์และเหล้าอะไรบ้างนั้น ผมได้เขียนไว้ในบทความ ทดลองเบียร์คันไซ (http://minimore.com/b/J0TsZ/1) เรียบร้อยแล้วครับ เพราะงั้นถ้าอยากรู้ว่าแต่ละตัวเป็นยังไงก็ลองไปอ่านกันได้ครับ 

ดื่มกันได้สักพักเบียร์ก็เริ่มหมดพี่ปูกับพี่เจนจึงไปซื้อมาเพิ่ม พี่ทั้งสองหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมเบียร์อีกเพียบที่สำคัญคือยี่ห้อใหม่ๆทั้งนั้น ทั้งตราแมว ตรากบ ตรานกฮูก ตรานู่นนี่นั่น คือเบียร์สารพัดจะเบียร์จริงๆ มันหลากหลายจนผมที่เป็นสายเบียร์ยังตกใจเลยครับว่ามึงจะขยันทำเบียร์อะไรขนาดนั้น ที่ไทยนี่เห็นอย่างมากก็แค่ 5 แบบ แต่นี่พี่ท่านล่อไปเกิน 30 แบบแล้ว 

ซึ่งถามว่าดีมั้ย ดีครับ ชอบ...

นึกแล้วก็อิจฉาบ้านเขาที่มีเบียร์ให้บริโภคกันหลากหลายในราคาที่เราจับต้องได้ ต่างจากบ้านเราที่เบียร์นี่ผูกขาดอยู่ 2-3 เจ้า รายใหญ่ๆ ก็กอบโกยกำไรกันรัวๆ ส่วนรายเล็กๆ ก็ต้องไปทำจากต่างประเทศแล้วส่งมา ทีนี้ราคามันก็แพง เข้าถึงยากอีก...

อนิจจา...