"ชกมวยไปทำไมหรอ"
"กูแค่อยากปกป้องคนที่กู 'รัก' ได้ว่ะ"
เพื่อนสนิทตอบแล้วส่งยิ้มบางมาให้ เขาพงกหัวแล้วหันกลับไปมองวิวบนดาดฟ้าสูงเหมือนเดิม
"ขึ้นชกวันไหน"
"อีก 2 วัน มาเชียร์กูด้วยนะ"
"เราไปอยู่แล้วล่ะ จีฮุน"
"ขอโทษครับ" จีซองได้แต่ก้มหน้าขอโทษพวกอันธพาลในร้าน หลังมือของพวกมันฟาดที่หน้าจีซอง
"จีฮุน ไม่เอา" เขาพยายามดึงมือเพื่อนสนิทของตัวเองที่เตรียมพุ่งเข้าชาร์ทพวกมันทุกเมื่อ
"มึง ปล่อยกู" แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก เมื่อพวกมันง้างหมัดจะต่อยจีซอง จีฮุนพุ่งตัวไปต่อยพวกมันด้วยหมัดที่ไม่เบานัก จีฮุนจับมือจีซองให้มาหลบหลังตัวเอง
"วิ่ง!" สิ้นเสียงของจีฮุนเขารีบวิ่งลงบันไดของร้านไปตามมาด้วยพวกเพื่อนอีกหลายคน เราวิ่งหนีจนมาถึงตรอกซอยด้านล่าง
โครม
เรากำลังจะหนีพ้นแต่แล้วเขาก็สะดุดกับกล่องลังลงไปกลิ้งกับพื้น พวกมันที่วิ่งตามมาที่หลังรีบเร่งฝีเท้าเพื่อจะมากระทืบเขา
"อย่าทำเพื่อนกูนะเว้ย!" จีฮุนที่วิ่งนำไปไม่ไกลนักหันมาเห็นเขาล้มลงกับพื้น จีฮุนวิ่งเข้ามาถีบพวกมันออกจากเขา เขาถูกพยุงขึ้นแล้วทุกอย่างมันก็วุ่นวาย
อันธพาลพวกนั้นไม่จบๆง่ายโดยที่แท้ที่จริงแล้วจีซองแค่ชนพวกมันเท่านั้น เขาจำได้ว่าถูกหมัดหนักๆต่อยที่หน้าแล้วเขาก็สวนกลับไป
"โอ๊ย!" จังหวะที่กำลังจัดการกับพวกมันอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงจีฮุนร้องขึ้น มือกุมที่ต้นแขนตัวเองไว้ แต่ก็ยังใช้ร่างกายปกป้องจินยองที่กำลังจะถูกไม้ฟาดเมื่อครู่
กูแค่อยากปกป้องคนที่กู 'รัก' ได้ว่ะ'
"ทำไมเป็นเด็กเหลวแหลกกันแบบนี้!" พวกเขาโดนคุณลุงเจ้าของค่ายมวยตำหนิ ท่าทางของคุณลุงดูโมโหเอามากๆ
"แล้วแกจีฮุน" คุณลุงชี้หน้า
"ใส่เฝือกแบบนี้แล้วจะชกยังไง!" จีฮุนโดนท่อนไม้ฟาดที่แขนทำให้ต้องใส่เฝือกดามเอาไว้ พอโดนตำหนิแบบนั้นก็มีสีหน้าไม่สบอารมณ์
"แกจะไปไหน!" แล้วก็ลุกออกไปจากห้อง เขาได้แต่มองแผ่นหลังที่เศร้าสร้อยนั้นเดินออกไป
ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา
ถ้าเขาไม่ล้ม จีฮุนก็จะไม่เป็นแบบนี้
ไม่ใช่แค่จีฮุนแต่เป็นทุกคน สภาพใบหน้าของทุกคนไม่สู้ดีนัก มีทั้งบาดแผลและรอยช้ำอยู่บนหน้ากันทุกคน
"อูจิน ไม่ใช่เพราะมึง มึงออกมาได้แล้ว!" เขาปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองแน่น ไม่อยากจะได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนสนิทข้างนอก เขาขังตัวเองไว้ในห้องเก็บอุปกรณ์แล้วร้องไห้คนเดียวเงียบๆ
แต่เพื่อนสนิทก็หาเขาเจอ
"เป็นเพราะเรา เพราะเราคนเดียวคนอื่นเลยต้องมาเจ็บตัว"
"ไม่ใช่เพราะมึงอูจิน มันเพราะไอพวกอันธพาลโง่เง่านั้น" จีฮุนพยายามทุบประตูเพื่อให้เขาเปิดออกมา
"ไม่ มันเป็นเพราะเราถ้าเราไม่ล้ม ถ้าเราไม่ล้ม..." เขาอดไม่ได้ที่จะสะอื้นออกมา มันเป็นความผิดเขาจริงๆ
"กูไม่ได้เป็นแบบนี้เพราะมึงจริงๆอูจิน เปิดนะ เปิดประตูให้กู" จีฮุนแทบหัวพิงกับบานประตูแล้วอ้อนวอนเขา
"จีฮุน ฮึก เราขอโทษ"
"ไม่ต้องขอโทษ เปิดประตูออกมาก็พอ นะ"
"....."
"ไม่งั้นกูเอาตัวกระแทกเข้าไปจริงๆด้วย"
"ม ไม่ได้นะ!" เขารีบผลักประตูออกมาด้วยสีหน้าแตกตื่น
"ถ้ามันกระเทือนแขนขึ้นมาจะทำยังไง!"
"ถ้าเจ็บกว่านี่อีกจะทำยังไง!"
"ไอพัค จีฮุนคนโง่!" เขาตะโกนด่าจนสุดเสียงแล้วปิดท้ายตัวการร้องไห้ออกมา จีฮุนยิ้มแล้วรวบเขาเข้าอ้อมกอด
"กูไม่ทำหรอก"
"กูไม่ทำให้'คนรัก'กูเป็นห่วงหรอก" จีฮุนใช้มือข้างที่ใช้การได้ปาดน้ำตาเขา เขามองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ
"มึงไม่ผิดอูจิน กูชกมวยเพราะเรื่องนี้อยู่แล้ว" เขาที่กำลังรู้สึกผิดอยู่ข้างในและโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา แต่แล้วก็มีอีกความรู้สึกแทรกเข้ามา คนรักที่ว่าของจีฮุน คงไม่ใช่เพื่อนสนิทอย่างเขาแน่
ทั้งที่ไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อน แต่ทำไมถึงได้รู้สึกจุกแบบนี้ จีฮุนที่เอาตัวเองไปรับไม้แทนจินยองเพื่อที่จะปกป้อง คนรักของจีฮุนคือจินยองอย่างงั้นหรอ
"เพื่อปกป้องคนที่กูรัก" ริมฝีปากอิ่มประทับที่หน้าผากของเขาเบาๆ จีฮุนผละออกมาแล้วยิ้มให้
".... ชอบจินยองไม่ใช่หรอ"
"ทำไมคิดงั้น?"
"ก็ไปรับไม้แทน...."
"เอาจริงดิ นี่ไม่รู้หรอวะ" จีฮุนถอนหายใจ
"ตอนมึงล้มกูอะวิ่งใส่พวกมันคนแรกเลยนะเว้ย ถ้ากูหันไปช้ากว่านั้นพวกมันเหยียบมึงไปแล้ว"
"แล้วกูยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ กูต้องปกป้องมึง"
"ถ้ากูไม่ทำมึงคงต้องมาอยู่สภาพแบบนี้" จีฮุนยกเฝือกให้เขาดู
"แต่กูไม่ยอมหรอก สู้ให้กูเป็นแบบนี้แล้วมึงปลอดภัยยังดีซะกว่า"
"กูชกมวยก็เพื่อมึง ยอมเจ็บตัวก็เพื่อมึง กูรักมึงนะอูจิน"
เขาไม่รับรู้อะไรหลังจากได้ยินคำว่ารักจากปากของจีฮุน ริมฝีปากสีสวยถูกจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาหลับตาแน่น มือกำหมัดเอาไว้ จีฮุนดูดคลึงริมฝีปากเขาช้าก่อนจะผละออกมา แล้วเลื่อนใบหน้ามาจูบที่เปลือกตา
"มึงเลิกโทษตัวเองได้แล้ว กูยอมได้เพื่อมึง"
"กูรักมึงโคตรๆเลยอูจิน"
"ทำไร"
"จ จีฮุน เอ่อ...อ่า" เขาหยุดชะงักเพราะเสียงทักของจีฮุน มือที่กำลังฝึกพันผ้าอยู่ก็หยุดลง
"จะฝึกต่อยมวยหรอ" จีฮุนหย่อนกายลงข้างเขา
"ก็ อยากลองดู"
"มึงเนี่ยนะ" จีฮุนจับมือของเขาขึ้นมาพิจารณา
"มือมึงก็ใหญ่ดีนะดูจะหมัดหนัก แต่มึงคิดดีแล้วหรอ"
"คิดดี? เรื่อง?"
"มึงจะชกเพราะอะไร"
"ก็..." เขาหลุบตาลง
"ก็"
"เราอยากจะปกป้องจีฮุนบ้าง"
"จริงดิ ฮ่าๆๆ"
"ขำอะไร" เขาปล่อยหมัดใส่ต้นขาของอีกคน จีฮุนเล่นหัวเราะคำตอบของเขาออกมาซะเสียงดัง
"นี่ กูไม่ต้องการให้ใครมาปกป้องหรอก ตัวกูเอง กูทำได้"
"แต่มันไม่ยุติธรรมกับจีฮุน..."
"ถ้าเรารักกันก็ควรปกป้องกันและกันสิ" เขาคว่ำปาก
"มึงแม่ง น่ารักว่ะ" จีฮุนหยิกแก้มเขา
"มึงไม่ต้องชกหรอก มือมึงคู่นี้ไม่ควรมีบาดแผล" จีฮุนเกลี่ยที่หลังมือเขาเบาๆ
"ให้กูมีคนเดียวก็พอ"
"ให้กูปกป้องมึงคนเดียวก็พอ"
#SSPDFIC
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in