‘เฮ้ยๆ ส่งมาทางนี้’
‘มึงวิ่งดิ วิ่ง!’
‘เอ้ยยยยย เข้าละโว้ยยยย’
เสียงของผู้ชายนับสิบกว่าคนบนสนามดังเล็ดลอดออกมาจากช่องลมในห้องของนักกีฬา
หน่วยแพทย์เคลื่อนที่แบบเค้าไม่อยู่ข้างสนามก็อยู่ในห้องพักนักกีฬา
และใช่ พัค อูจิน
ไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมขนาดนี้ เค้าเรียนจบมัธยมที่นี่และไปเรียนด้านกายภาพบำบัดมาจนจบและตอนนี้คนที่ชมรมฟุตบอลก็ขาดพอดีเค้าเลยมาช่วยจริงๆก็หาอะไรทำช่วงเตะฝุ่นด้วยแหละ
“ก๊อกๆ เข้าไปได้มั้ยครับ”
“มันไม่มีประตูจะเคาะทำไม”
“ก็เห็นพี่นั่งเหม่อๆอะครับก็เลยเคาะตามมารยาท”
“เป็นอะไรมาอีก” ถามไปเหมือนทุกครั้งที่เจอหน้ากัน
“เจ็บที่เดิมอะครับ"
ขาล่ำสันสมกับกัปตันทีมเดินเอื่อยๆเข้ามานั่งข้างกัน
“ใกล้ไป”
“แฮ่ ขอโทษครับ”
“ไม่ได้กินยาหรอ ทำไมถึงไม่หายสักที”
“กินนะครับแต่จริงๆก็ไม่อยากหายเท่าไหร่หรอก
‘เด็กบ้า’
“เฮ้อแต่เล่นมาขอยาที่เจอหน้าพี่ทุกครั้งก็ไม่ไหวนะ พัค จีฮุน”
“ก็ผมเจ็บนี่ครับ โอ๊ยๆ เจ็บจริงๆนะ”
“เขยิบมาใกล้หน่อยสิ”
“พอมั้ยครับ”
“ก็ไม่ได้ให้ใกล้ขนาดนี้”
“ผมเจ็บที่เข่าต้องฟังไอนี่ด้วยหรอ”
“ฟังสิใครจะรู้ว่าบางทีนายอาจจะเจ็บขึ้นมาอีกเพราะฤทธิ์ยาก็ได้ยาที่นายกินมีผลต่ออัตราเต้นของหัวใจ ฉันเคยบอกแล้วไง อะไร?”
“ตอนพี่พูดปากพี่น่ารักดี”
“ไร้สาระ”
มือใหญ่จับเครื่องมือสีเงินเงาแนบกับหน้าอกของอีกคนนึง
จุ๊บ
“ล เล่นบ้าอะไร!” องศาหน้าที่ใกล้กันเกินไปทำให้เปิดโอกาสให้จีฮุนได้ใช้ริมฝีปากได้รูปนั้นแนบลงกับริมฝีปากของเค้า เค้ารีบผละออกมาด้วยความตกใจก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆบวกกับอึ้งนิดๆ
ตึกๆ ตึกๆ
บ้าฉิบถึงเค้าจะเด้งตัวออกมาแต่มือก็ยังแนบเครื่องมือกับอกของอีกคน หัวใจของพัคจีฮุนกำลังเต้นแรง จนเหมือนจะระเบิดออกมา ไม่จริงหน่า จีฮุนกำลังตื่นเต้นแต่ทำไมใบหน้าได้รูปนั่นยังคงส่งยิ้มกว้างให้เค้า
“พี่ ผมไม่ได้เล่นนะ”
“….”
“พี่ฟังเสียงหัวใจผมอยู่พี่คงเข้าใจทำไมผมถึงจูบพี่”
“ฮ เฮ้ย” มือของจีฮุนก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าเค้าเลยแต่กลับมีแรงกระชากมือเค้าจนชนกับแผงอกกว้างนั่นได้
“ผมชอบพี่ครับ พี่อูจิน”
“ห ห้ะ?” ไม่เชื่อ เค้าไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินเมื่อครู่ ชอบ ชอบเค้าเนี่ยนะ?
“ผมชอบพี่จริงๆพี่อูจิน”
ตึกๆ ตึกๆ
อัตราการเต้นของหัวใจของจีฮุนกำลังถี่รัวขึ้นบ้างก็ว่าถ้าหัวใจคนเราเต้นแรงๆแสดงว่ากำลังโกหก
แต่เค้าเรียนมาเค้ารู้ดีว่าอัตราการเต้นแบบนี้ไม่ใช่ว่าคนๆนั้นกำลังโกหก
แต่มันแสดงว่าคนๆนั้นกำลังตื่นเต้น
“น นายจะบ้าหรอ เราเจอกัน5ครั้งเองนะ!”
“คนเราจะชอบกันต้องเจอบ่อยๆหรอ
เดี๋ยวนะ เค้ามาช่วยงานที่นี่5ครั้งเพียงแค่สัปดาห์ละ1วันเท่านั้น แสดงว่า...
“แกล้งเจ็บใช่มั้ย”
“มันก็เจ็บจริงแหละพี่แต่จะทำให้พี่เห็นใจผมต้องแสดงบ้าง” ไม่ต้องมาใช้หน้าหล่อๆนั่นยิ้มทะเล้นเลยพัค จีฮุน
“ง งั้นถ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ไปซ้อมต่อไป นี่จะจับไว้ทำไม!” จะถอยหนีแล้วแต่มือที่มีแรงกว่านั้นก็ไม่ยอมปล่อยข้อมือเค้าเป็นอิสระ
“แล้วพี่ชอบผมรึเปล่า”
“ห้ะ? น นายจะบ้ารึไง!”
“ไม่บ้าอะ เร็วๆตอบผมหน่อยดิ ใจแป้วหมดแล้วเนี่ย”
“อะไร ไม่ตอบ! ฮ เฮ้ยเอาคืนมานะ” มือที่จับข้อมือของเค้าไว้อยู่ๆก็คลายออกแล้วฉกสเตโทสโคปจากหูเค้าไป
“ไหนขอฟังของพี่บ้างดิ
“ม ไม่ได้ชอบ!”
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆๆๆ
“พี่โกหกอะ”
“!!!!” ทำไมใจเค้าถึงเต้นแรงขนาดนี้ไม่ต้องพึ่งเครื่องมือช่วยฟังใดๆทั้งนั้นเพราะเสียงมันเต้นแรงเสียจนเสียงดังออกมาบ้าฉิบ
เค้าได้ยินเสียงหัวใจตัวเองกำลังสั่นระรัว
“ฉ ฉันไม่ได้โกหก!”
“งั้นพี่ตื่นเต้นอ่อ อ๋อ
“หลบตากันทำไมพี่”
“ม ไม่อยากมอง!”
“แต่ผมอยาก ผมชอบตาพี่นะมันใสเหมือนลูกแก้วเลย”
“….”
“จริงๆนะ ผมยังจำได้ตอนที่พี่ปฐมพยาบาลให้ผมได้ผมเอาแต่มองตาพี่จนลืมไปเลยว่าผมเจ็บอยู่อะ”
“นะ ขอผมได้มองมันใกล้ๆได้มั้ย”
เป็นคำขอที่บ้าบอที่สุดเท่าที่เค้าเคยได้ยินมาแต่ไม่รู้ทำไม
เค้าเผลอลืมตาไปแล้ว
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆๆๆๆๆๆ ตึกๆๆๆๆๆๆ
นั่นไม่ใช่เสียงหัวใจเต้นของเค้า เค้ารู้ดี
“จีฮุน นี่ จีฮุน!”
แต่มันเป็นเสียงหัวใจของคนที่ช็อคไปตรงหน้าของเค้าพยายามทั้งตบหน้า เขย่าตัวและอีกสารพัดเพื่อให้ได้สติคืนมา
“พี่ ผมตายไปหรอ”
“นายจะบ้ารึไง นี่แน่ะ!”
“โอ๊ย พี่หยิกผมทำไม”
“เจ็บมั้ยล่ะ ถ้าเจ็บก็ยังไม่ตายนายนี่มันไร้สาระจริงๆ ฉันไปช่วยพี่จีซองที่ข้างสนามดีกว่า”
“อ้อ นี่ขอคืนนะ” และก็ไม่ลืมเครื่องมือของตัวเองที่คาหูของอีกคน
ปล่อยให้พัค จีฮุน นี่เหมือนตายและชุบชีวิตขึ้นมาสักครู่นั่งงุนงงกับตัวเองก่อนจะเผยรอยยิ้มขึ้นมา
“พี่แม่ง จะมาทำผมหัวใจวายแบบนี้ไม่ได้นะ”
#SSPDFIC
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in