พัค อูจินเกลียดฝน

ไม่ใช่เพราะความเฉอะแฉะของพื้นถนน

เสียงฟ้าผ่า

หรือการจราจรที่ติดขัด

แต่เป็นเพราะ

เขายังหา SOULMATE ของตัวเองไม่เจอ ตอนนี้ก็อายุ18เข้าไปแล้ว

เพื่อนในห้องต่างเจอ SOULMATE ของตัวเองกันแล้วทั้งนั้น

ไม่ต้องโดดเดี่ยวในตอนที่ฝนตกอีกแล้ว

เขาจะไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝน รถบนถนนรวมไปถึงเสียงฟ้าร้อง

อย่างหลังบางคนคงคิดว่าเป็นเรื่องดีที่ไม่ต้องได้ยินเสียงดังๆ

แต่สำหรับเขาแล้วเขาอยากได้ยินมัน

ในยุคของเขาไม่มีใครได้ยินเสียงนั้นจริงๆหรอก มีก็แต่คลิปเสียงในวิชาวิทย์ฯนั่นแหละ

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น

ได้แต่ถอนหายใจทิ้ง

ถ้าฝนตกตอนเขาอยู่บ้านจะไม่คิดเยอะแยะขนาดนี้เลย

ไม่น่ารีบวิ่งออกจากโรงเรียนเลย ร่มก็ไม่เอามา รถก็ติด รถเมล์ก็ไม่ยอมมาอีก

วันซวยอะไรก็ไม่รู้

คนเริ่มมาหลบอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเขาเยอะขึ้น

ถ้าเขาได้ยินเสียงมันคงจะมีเสียงที่เซ็งแซ่เป็นแน่

แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

"?" 

เขาเงยหน้ามองคนที่มายืนข้างหน้าเขา เด็กโรงเรียนเขานี่เอง

"....."

เขาไม่สามารถรับรู้ในสิ่งที่อีกคนกำลังสื่อสารได้เลย

อีกคนทำท่าอ๋อ แล้วหยิบยื่นร่มมาให้

ให้ยืมหรอ?

เขาชี้นิ้วใส่ตัวเอง แล้วอีกคนก็พยักหน้า

'ไม่เป็นไรครับ ผมรอฝนหยุดก็ได้'

เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความใส่แล้วชูให้คนตรงหน้า

อีกคนส่ายหน้า ยื่นโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความบางอย่างให้เขา

'เรามีร่มอีกคัน ยืมไปเถอะนะจะได้กลับบ้าน'

'ถึงยังไงรถเมล์ผมก็ยังไม่มาอยู่ดีน่ะครับ'

เขาพิมพ์ตอบไป อีกคนก็ทำหน้าเหวอเหมือนจะลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยเกาท้ายทอยแก้เขิน

เขาเบิกตากว้าง ทำไมเขาได้ยินเสียงคนอื่น

หรือว่า

"......."

คนก่อนหน้าพูดอะไรกับคนมาใหม่ก็ไม่รู้

"ไอนี่ บอกว่าเวลาฝนตกให้พิมพ์คุยกับกูไงวะ"

อีกคนนึงใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนเขาที่เพิ่งวิ่งฝ่าฝนข้ามถนนมาที่ป้ายรถเมล์ เสื้อนักเรียนหลุดลุ่ย กอดลูกฟุตบอลไว้ข้างลำตัว

เราสบตากันด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจไม่ต่างกัน

"อืม"

"....อย่าบอกนะ"

"อ่า...คงใช่"

เราเงียบกันสักพัก คนที่ชื่อจินยองก็ตกใจไม่ต่างกัน ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆดูจากเม็ดฝนที่หล่นลงมา แต่สิ่งนึงที่เขากลับได้ยินชัดขึ้น

"คือ....แปปนึงมึง กูตกใจว่ะ"

เพื่อนของจินยองกุมขมับแล้วหย่อนตัวลงนั่งพักที่ม้านั่งข้างๆกัน

ตอนนี้จินยองกลับไปแล้วเพราะพี่ชายมารับ

ปล่อยเขากับอีกคนนั่งกันอยู่ที่เดิม

รถเมล์นะรถเมล์ มาช้าจัง

"ชื่ออะไร"

"อ่า...เราชื่ออูจิน พัค อูจิน"

"อ๋อ"

แล้วเราก็เงียบกันอีกครั้ง

มันจะเรียกว่าดีใจมั้ยนะ

เอาจริงๆมันประหลาดใจซะมากกว่า 

มันก็หลายปีแล้วนี่นาที่เขาต้องอยู่กับความเงียบตอนฝนตก

"กลับบ้านยังไง"

"ห้ะ? อ๋อ รถเมล์"

"หยุด มึงอย่าเพิ่งพูดต่อดิ ใจกูเต้น"

อีกคนเกาหลังใบหูของตัวเอง อ่า มันแดงแปร๊ดเลย

"ตอนฝนตกกูแม่งอยู่กับความเงียบมาตั้งนาน มึงไปอยู่ไหนมาวะ"

"เราก็อยากถามนายเหมือนกัน ปล่อยให้เราโดดเดี่ยวตั้งหลายปี"

"มึงอย่าพูดเยอะดิ กูทำอะไรไม่ถูก"

จีฮุนเองก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่

เวลาได้ยินเสียงสักคนในเวลาแบบนี้มันรู้สึกดีจริงๆนะ

"เอาโทรศัพท์มา"

จีฮุนยื่นมือมา

"?"

"จะให้ไอดี"

"....."

"ม ไม่เป็นไร ไม่ต้องขนาดนั้น แค่เรารู้ว่าเจอSOULMATEของตัวเองก็ดีมากแล้ว"

"เบื่อพิมพ์คุยกับจินยองแล้วแม่ง"

เขาอมยิ้มแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ จีฮุนกดยุกยิกที่โทรศัพท์แล้วยื่นคืน

"เวลาฝนตกก็จะได้ช่วยกันข้ามถนน เค๊"

เขาพยักหน้า จริงๆก่อนจีฮุนจะข้ามมาฝั่งนี้ก็เห็นตำรวจจราจรทำท่าว่าจีฮุนเหมือนกัน คงวิ่งข้ามถนนไม่มองรถแบบเขาแน่ๆ

"รถเมล์มาแล้ว"

รถสีเหลืองที่คุ้นเคยใกล้จอดเทียบที่ป้ายรถเมล์ เขาลุกขึ้น

"เราไปก่อนนะ ดีใจที่ได้เจอกันซะทีนะ"

เขายิ้ม

รถเมล์จอดเทียบป้าย คนจากรถลงมาไม่น้อยพอๆกับคนที่จะขึ้นเช่นกัน

เขาเดินไปเกาะเสาไว้แล้วเตรียมบัตรขึ้นมาสแกนที่เครื่อง

"เปล่า"

จีฮุนตอบ

"แล้วขึ้นมา...."

"อ่า.."

เขาหน้าร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ

"กูคิดว่าชาตินี้กูจะไม่เจอSOULMATEแล้ว พอกูได้เจอกูก็อยากได้ยินเสียงไปตลอดจนกว่าฝนบ้าๆนี่จะหยุด"

"ไว้ตอนเจอกันที่โรงเรียนก็ได้"

"ไม่เหมือนกันดิ"

จีฮุนส่ายหัว

จริงๆเขาเข้าใจจีฮุนดีเลยล่ะ เขาเองก็อยากได้ยินเสียงจีฮุนเหมือนกันแต่ถึงแม้จะเป็นSOULMATEกัน แต่นี่เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก มันก็ออกจะแปลกๆนิดหน่อยถ้าทำแบบนั้น

"โอ๊ย"

คนเบียดกันจนเขาที่ถึงจะเกาะเสาไว้แต่ก็ทรงตัวไม่อยู่

"เฮ้ย"

จีฮุนคว้าเอวเขาไว้แล้วใบหน้าของเราก็ใกล้จนปลายจมูกแตะกัน

"เป็นไรมั้ย"

"ป เปล่า ขอบใจนะ"

อูจินยิ้ม แล้วยึดเสาให้มั่นขึ้น

อ่า...ตอนนี้เค้าคงหน้าแดงมากแน่ๆเลย ได้มองหน้าจีฮุนใกล้ๆแบบนี้ ทำไมหน้าตาดีจังนะ

รู้สึกโชคดีชะมัดที่มีจีฮุนเป็นSOULMATE เพื่อนๆอิจฉาแน่เลย

"แล้วจะกลับยังไงต่อ"

เขาลงป้ายหน้าบ้านตัวเองพร้อมกับจีฮุน 

ตอนนี้ฝนหยุดแล้ว การได้ยินของเขากับจีฮุนเป็นปกติซักที

"แท็กซี่มั้ง"

"งั้น กลับดีๆนะ"

"จะลากันแค่นี้จริงดิ ไม่ดีใจอ่อที่เจอกู"

"ก ก็ดีใจ มากด้วย"

เขาก้มหน้ามองเท้า ใครกันจะไม่ดีใจ

"กูแซวเล่น"

จีฮุนยีผมเขา

"เจอกูที่โรงเรียนก็ทักได้"

"อื้อ ไว้จะทักนะ"

"จะกลับบ้านก็บอกกันก็ดี"

"บอกทำไม? บ้านไม่ได้อยู่ทางนี้หนิ"

"ไม่ได้ยินไง๊"

"ได้ยินสิ เหมือนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว"

"ของกูหรือของมึง"

"จีฮุน"

"ล้อเล่น"

จีฮุนหัวเราะร่า

รอยยิ้มถูกส่งมาให้เขา ให้ตายเถอะเขาจะเป็นลมแล้ว

จีฮุนยื่นมือไปโบกแท็กซี่แล้วก้าวขึ้นไป

"จากนี้คงเจอกันบ่อยขึ้นนะ"

จีฮุนลดกระจกรถมาคุยกับเขา