ทุกๆ การเคลื่อนไหวของเธอถูกจับตามองโดยเพื่อนรักผมสีดำยาวถึงกลางหลังของเธอที่นั่งอยู่ปลายเตียงกำลังแสร้งทำเป็นอ่านหนังสือเล่มใหม่ที่เพิ่งออกมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อนของหนังเขียนคนโปรดของหล่อน 

แอลกำลังย้ายออกจากบ้านเช่าแห่งนี้เพื่อไปอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนท์ของแฟนหนุ่มของหล่อนซึ่งอยู่ไกลจากที่นี่ไปอีกเมือง เนื่องจากแอลจริงจังกับแฟนหนุ่มคนนี้มากๆ และเขาเพิ่งจะขอเธอแต่งงานเมื่อสัปดาห์ก่อนมันจึงเป็นเรื่องสมควรแล้วที่แอลจะย้ายออกจากบ้านเช่าหลังนี้ไปอาศัยอยู่กับเขาอย่างจริงจังก่อนที่จะแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า อีกอย่างเธอก็โตมากพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้ เธอตัดสินใจเรื่องย้ายออกภายในหนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านี้และบอกซิลเวียเพื่อนรักที่อาศัยใต้ชายคาเดียวกันมาเกือบห้าปี แต่มันเป็นข่าวร้ายสายฟ้าฟาดสำหรับซิลเวีย

ซิลเวียถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกออกจากห้องนั่งเล่นไป หลังจากวันนั้นซิลเวียและแอลก็ไม่ได้พูดกันเลยสักคำ แม้แต่คำว่าอรุณสวัสดิ์ก็ไม่หลุดออกมาจากปากของทั้งคู่ 

ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจนักที่ในวันนี้เราเห็นแอลเก็บของในห้องของตัวเองอยู่เงียบๆ โดยที่ซิลเวียไม่ยื่นมือเข้าช่วยเลยแม้แต่น้อยถึงซิลเวียจะเดินดุ่มๆ เข้ามานั่งอยู่ปลายเตียงของแอลโดยไม่ขอเลยก็ตามตั้งแต่เช้า ถึงอย่างนั้นซิลเวียก็ไม่ละสายตาจากแอลยามแอลเก็บของได้ อาจจะเป็นเพราะว่าซิลเวียอยากจะจดจำเวลานี้เอาไว้ให้มากที่สุดก็เป็นไปได้ ซิลเวียไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากนี้พวกเขาจะยังมีโอกาสได้เจอกันอีกมั้ย เพราที่ๆ แอลจะย้ายไปมันก็ไกลพอสมควร และพวกเขาอาจจะไม่สนิทกันเหมือนกับวันวานอีกแล้ว 

ซิลเวียแค่คิดว่าหลังจากนี้ห้องฝั่งตรงข้ามของเธอจะไม่มีเสียงเพลงแซ็กโซโฟนของเคนนี่ จีดังรอดออกมาให้เธอเอียนก็รู้สึกใจหายจนจะร้องไห้ออกมา แล้วอาทิตย์หน้าผู้เช่ารายใหม่ที่แอลหามาได้ก็จะย้ายเข้ามาอยู่ ซิลเวียไม่ใช่คนปรับตัวกับคนอื่นง่ายมากนัก เธอไม่ใช่คนช่างพูด กว่าเธอจะปรับตัวกับแอลก็นาน ซิลเวียเกลียดการเปลี่ยนแปลงแบบฉับพลันอย่างนี้ ทั้งๆ ที่แอลก็รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ทำแบบนี้กับเธออยู่ดี

ซิลเวียปิดหนังสือที่ตัวเองแสร้งถืออ่านลงบนตัก

"ฉันจะไปซื้อกาแฟ เอาอะไรมั้ย"

แอลเงียบไป เธอไม่ได้ยินเสียงของซิลเวียนานมากพอที่จะเกือบลืมไปแล้วว่าเสียงของซิลเวียเป็นยังไง 

"ลาเต้" 

แอลเอ่ยสั้นๆ เงยหน้าจากกล่องลังขึ้นมาเพื่อตอบและยิ้มให้ซิลเวีย 

ซิลเวียเดินออกไปซื้อกาแฟที่ร้านไม่ไกลจากบ้านนัก ระหว่างต่อแถวเธอก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมา น้ำตาที่เธอเก็บไว้ตั้งแต่วันที่แอลบอกว่าจะย้ายออกไหลออกมาไม่หยุด และเหมือนมันจะไม่มีวันหยุดไหล 

ซิลเวียยืนร้องไห้ขณะต่อแถวซื้อกาแฟ ผู้คนในร้านซึ่งอยู่แถวละแวกบ้านต่างสงสัยว่าใครทำอะไรให้ซิลเวียร้องไห้ขนาดนี้ แต่เมื่อพวกเขาคิดได้ว่าวันนี้เป็นวันที่แอลจะย้ายออก พวกเขาก็หายสงสัยและปลอบซิลเวียกันในใจจากไกลๆ โดยหวังว่าความห่วงใยของพวกเขาจะส่งไปถึงซิลเวียได้ขณะที่ซิลเวียยืนสั่งกาแฟทั้งน้ำตาอยู่หน้าเคาน์เตอร์ 

เกือบสี่สิบนาทีที่ซิลเวียออกไปซื้อกาแฟ เมื่อเธอกลับบ้านมาแล้วมายังห้องของซิลเวียเธอก็พบว่าแอลกำลังพันเทปซีลปิดกล่องลังอยู่ เสียงแคร่กของเทปที่ถูกดึงดังก้องไปทัวบ้าน ซิลเวียยื่นกาแฟให้แอลที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี เมื่อแอลเห็นคราบน้ำตาของซิลเวียเธอก็วางมือจากการซีลกล่อง ยื่นมือรับเอากาแฟทั้งสองแก้ววางบนโต๊ะเขียนหนังสือของเธอแล้วจับไหล่ทั้งสองของซิลเวียทันที 

"เกิดอะไรขึ้น ร้องไห้ทำไม" น้ำเสียงของแอลแสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างไม่ปิดบัง มันทำลายกำแพงที่ซิลเวียสร้างไว้อย่างย่อยยับ ซิลเวียร้องไห้โฮออกมาแบบไม่เคยเป็นมาก่อนก่อนจะโผเข้ากอดแอลและพรั่งพรูพูดทุกอย่างที่เธอรู้สึกออกมาอย่างไม่หยุด คำพูดของเธอไหลออกมาไม่หยุดเหมือนกับน้ำตาของเธอที่ไหลเปียกบ่าของแอลไปหมด 

แอลลูบหัวซิลเวียและพยายามที่จะไม่ร้องไห้ตามหล่อนและตั้งใจฟังทุกคำที่ซิลเวียพูดออกมา ทั้งคำขอโทษที่เลี่ยงตัวเองออกจากแอลมาตลอดทั้งสัปดาห์เพราะโกรธ ขอโทษที่ไม่ช่วยเก็บของ ขอโทษที่แม้แต่อาทิตย์สุดท้ายก็ทำให้เกิดความทรงจำดีๆ ขึ้นมาไม่ได้ ขอโทษที่เธอเป็นคนก้าวออกมาแล้วทนอยู่คนเดียวไม่ได้ 

แอลไม่เคยกอดอะไรที่เปราะบางเหมือนซิลเวียมาก่อน แต่ถึงกระนั้นแอลเองก็ไม่เคยกอดใครได้แน่นเท่ากับที่กอดซิลเวียในตอนนี้ 

"ฉันก็ขอโทษเหมือนกัน" แอลพึมพำ แอลขอโทษที่เธอไม่บอกซิลเวียให้เร็วกว่านี้ ขอโทษที่ทิ้งซิลเวียเอาไว้คนเดียว ขอโทษที่ไม่สามารถทำตามสัญญาที่เคยแพลนจะทำไว้ด้วยกันทั้งหมดได้ ขอโทษที่ทำให้ซิลเวียต้องเสียใจ 

พวกเขาพร่ำขอโทษกันเป็นเวลาเนิ่นนานจนกระทั่งน้ำตาของซิลเวียแห้งลง 

"พวกเรามันงี่เง่า" ซิลเวียผละตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของแอลแล้วพูดก่อนจะหัวเราะแล้วเช็ดน้ำตาที่เขรอะหน้าเต็มไปหมด 

"ถ้าไม่งี่เง่าก็ไม่ใช่พวกเรา" แอลต่อแล้วหัวเราะตาม 

เสียงหัวเราะของผู้หญิงสองคนดังก้องบ้านเช่าเล็กๆ หลังนี้พร้อมๆ กับเสียงของรถบรรทุกขนของที่มาถึงตรงเวลาพอดี