แต่ความบกพร่องของมนุษย์มันก็เป็นความสวยงามอย่างหนึ่งที่จักรวาลสร้างให้มนุษย์ 

ผมเป็นหนึ่งในมนุษย์เจ็ดพันล้านคนบนโลก

ผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขี้ลืม

ผมกระชับอ้อมแขนของตัวเอง ดึงให้ชายที่กำลังนอนในอ้อมกอดของผมเข้ามาใกล้กับผมมากขึ้น เขายังคงหลับตาสนิท ไออุ่นจากตัวเขามันทำให้ผมอบอุ่นมากจนผมเกือบคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องจริง

"ยังไม่หลับเหรอ" คนในอ้อมกอดผมพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อผมกระชับอ้อมกอด ผมจึงก้มลงมองเขาที่ค่อยๆ ขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะจุมพิตลงไปบนหน้าผากเนียนของเขา 

"ผมปลุกคุณเหรอเนี่ย ขอโทษที" 

เขาส่วยหัวไปมาอย่างช้าๆ "เปล่า แค่นอนไม่หลับน่ะ" 

ผมลูบหัวของเขาเบาๆ ก่อนจะหอมลงบนกลางกลุ่มผมนิ่มของเขา เขาใช้ปลายนิ้วเรียวของเขาวาดวงกลมลงบนหน้าอกเปลือยของผม ผมหัวเราะเบาๆ 

"ทำอะไรน่ะคุณ" 

"วาดรูปเล่น"เขาว่าโดยไม่หยุดนิ้วเรียวของเขา เขาวาดอะไรบางอย่างที่ผมบอกไม่ได้แต่เขาดูมีความสุขกับมัน อาจจะเพราะประกายบางอย่างที่ออกมาจากดวงตาของเขา หรือไม่ก็เพราะริมฝีปากนุ่มที่ผมชอบชิมอยู่บ่อยๆ นั่้นกำลังเม้มเป็นเส้นตรงแสดงความตั้งใจอยู่ 

"คุณทำเหมือนกับอกของผมเป็นกระดาษ" ผมบอกเขา

"ไม่ คุณคือผ้าใบต่างหาก" เขาสวนกลับทันที นิ้วมือยังคงสัมผัสเบาๆ อยู่บนอกของผม มันทำให้ผมจั๊กจี้เล็กน้อย

"คุณกำลังวาดอะไร" ผมเอ่ยถามออกไป เขาหัวเราะเบาๆ ด้วยเสียงใสๆ ของเขา

"ก็...คุณดูไม่ออกเหรอ" 

"เอาตรงๆ นะ...ไม่"

"คุณนี่แย่จริงๆ เลย ให้ตายสิ" เขาว่าก่อนจะจิ้มลงบนอกของผมแรงๆ หลายๆ ทีอย่างหมั่นเขี้ยว ผมหัวเราะร่า 

"ขอโทษที่ผมไม่เก่งด้านนี้" 

"กำลังวาดรูปทะเลน่ะ" เขาบอกพลางจิ้มลงไปที่อกทางด้านขวาของผม "ตรงนี้คือเกาะ" เขาไล่นิ้วลงมาข้างล่างเล็กน้อย "นี่เป็นเรือสักลำที่แล่นผ่านมาพอดี" จากนั้นเขาก็ชี้ตรงกลางอกของผม "ส่วนนี้คือพระอาทิตย์กำลังตก สาดแสงสีทองส่องทั่วน้ำทะเล" แล้วเขาก็ไล่นิ้วมือซิกแซกจากกลางอกของผมลงมา มันทำให้ผมจั๊กจี้จนต้องเด้งตัวออกมาเล็กน้อย "เมื่อกี้คือแสงสะท้อนระยิบระยับที่แสงอาทิตย์สะท้อนกับน้ำ" เขาหยุดแล้วเงยหน้าขึ้นมองผมพร้อมระบายยิ้มสดใสราวกับสีของลูกกวาด

"ลึกซึ้ง" ผมตอบเขา 

"ลึกซึ้งอะไร มันก็แค่รูปทะเล"

"แล้ว...ภาพที่คุณเห็นคุณอยู่กับใครเหรอ" ผมถามออกไป เขาทำท่าครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนจะจ้องเข้ามาในตาของผมแล้วเอ่ยออกมา 

คำสั้นๆ ที่ทำให้หัวใจของผมกระตุกวูบ 

"คุณ"

ผมไม่ตอบอะไรเขาออกไป ผมแค่เลื่อนหน้าเข้าไปลดช่องว่างระหว่างเราสองคน เขาดันอกของผมออกเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากของเราจะสัมผัสกัน

"ถ้าทำแบบนี้แล้วคุณก็จะตื่น" 

"อือ ผมรู้" 

"แต่คุณก็ยังจะทำมันอยู่อีกสินะ"

"ยังไงซะ ไม่ช้าก็เร็วผมก็ต้องตื่นขึ้นมาอยู่ดี"

"ภาพทะเลนั่น คุณคิดว่ามันจะมีทางเป็นจริงมั้ย"

"มันก็ขึ้นอยู่กับว่าพรุ่งนี้ผมตื่นขึ้นมาแล้วจะจำหน้าคุณได้เหมือนเดิมมั้ย"

"นี่มันงี่เง่าสิ้นดีเลยคุณว่างั้นมั้ย"

"ผมไม่คิดว่างั้นนะ"

"เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันจริงๆ สักที"

"ไม่เกินสิบปีหรอก"

"คุณมันชักช้า"

"ทำไมคุณไม่โผล่มาบอกรักผมตอนผมข้ามถนนก่อนไปทำงานล่ะ"

"ถ้าผมทำได้ผมก็คงจะทำไปนานแล้วล่ะ" เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเท้าศอกไว้กับหมอนแล้วเท้าคางหันมามองหน้าผม "คุณเคยคิดบ้างมั้ยว่าบางทีเราสองคนอาจจะสวนกันอยู่ทุกวัน เจอหน้ากันทุกวัน แต่เราทำอะไรไม่ได้เพราะว่าคุณลืมหน้าผม" 

ผมอมยิ้ม "แล้วคุณจำผมได้งั้นเหรอ"

เขาไหวไหล่เบาๆ  "เอาจริงๆ ก็ไม่ พอตื่นขึ้นมาผมก็ลืมหน้าคุณ ผมพยายามนึก...นึก...แล้วก็นึกไม่ออก"

"มหัศจรรย์ของสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่เหนือทุกสิ่ง"

"อย่ามาใช้คำศัพท์ยิ่งใหญ่กับผมตอนนี้" เขาจิ้มหัวผมเบาๆ ก่อนจะใช้นิ้วไล้กรอบหน้าของผม แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มของผมอย่างเบามือ

"ผมไม่อยากลืมคุณเลย" เขาพึมพำ

"ผมก็ด้วย"

"ทะเล...เจอกันที่ทะเล ฟังดูเป็นไง"

"ตื่นขึ้นมาผมก็จะลืมไปแล้วว่าผมฝันว่าอะไร แล้วก็จำไม่ได้ด้วยว่าผมพูดอะไรกับคุณไปบ้าง"

"คุณก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ...แต่ช่วยไม่ได้ ถึงยังไงผมก็ชอบอยู่กับคุณน่ะนะ" เขาบอกก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ผมและทำลายช่องว่างระหว่างเราด้วยริมฝีปากของเขา 

ผมสะดุ้งตื่น นั่งสับสนอยู่บนเตียงเพียงคนเดียวในห้องของตัวเอง

ผมพยายามนึกว่าใครกันที่อยู่ในฝันของผม 

และก็เหมือนๆ กับทุกครั้ง...

เช้าวันต่อมาผมลืมไปแล้วว่าเมื่อคืนผมฝันถึงใคร