โลกไม่เหลือร่องรอยของความรัก
โลกจึงหนักน้ำตามหาสมุทร
เราจนตรอก ชอกช้ำ และชำรุด
เหมือนถูกฉุดเดียวดายใต้ทะเล
คลื่นไวรัสซัดสาดระบาดร้าย
หิวกระหายน้ำตาอันว้าเหว่
กี่เมรุหินสิ้นหวังยังซวนเซ
ปราสาททรายล้มระเนระนาดโรย
คนเคยแล แค่ครู่ ไม่รู้สึก
ต้องพรากกันพันลึกให้นึกโหย
เพียงลมพัดกวัดไกวใบไม้โปรย
กลับเฆี่ยนโบยชะตากรรมทำใบ้บ้า
แต่ความเจ็บยังเก็บความเป็นจริง
ไว้แอบอิงพิงพัก, ไว้รักษา
โลกยังเหลืออะไรไว้เมตตา
โลกยังเหลือคุณค่าของชีวิต
มอบความรักคนใกล้ให้คนไกล
ปล่อยมือไหวหว่านปลูกรู้ถูกผิด
เพราะมนุษย์ ไม่เป็น ผู้พิชิต
ชวนให้คิดข้อใดสำคัญนัก
เมื่อทุกข์ยากฝากไข้ให้แก่กัน
เห็นเลือดเนื้อเชื้อขวัญนั้นประจักษ์
โลกจะมีร่องรอยของความรัก
ไว้ทอถักสายใยในยามทุกข์
///
กลอน 8
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in