โลกไม่เหลือร่องรอยของความรัก โลกจึงหนักน้ำตามหาสมุทรเราจนตรอก ชอกช้ำ และชำรุดเหมือนถูกฉุดเดียวดายใต้ทะเล คลื่นไวรัสซัดสาดระบาดร้ายหิวกระหายน้ำตาอันว้าเหว่กี่เมรุหินสิ้นหวังยังซวนเซปราสาททรายล้มระเนระนาดโรย คนเคยแล แค่ครู่ ไม่รู้สึกต้องพรากกันพันลึกให้นึกโหยเพียงลมพัดกวัดไกวใบไม้โปรยกลับเฆี่ยนโบยชะตา...