เริ่มต้นจากการหาอะไรทำในช่วงโควิดระบาด จึงยึดไว้ว่า ถ้าพบเจอเรื่องราวจับใจ จนเกิดภาพหรือความรู้สึกขึ้นมา เราจะขอถ่ายทอดเป็นบทกวี เพราะเป็นงานเขียนที่คุ้นเคย เราคิดว่า การคิดแบบร้อยกรองนั้น ก็ใช้ใจจดจ่อ ใช้เวลา ใช้ความคิดอยู่มาก มากพอจะดึงความสนใจจากสถานการณ์โควิดบ้าง อย่างน้อยในช่วงหนึ่งที่โลกเหมือนหาความสุขได้ยากขึ้น การเขียนแบบที่ชอบน่าจะเยียวยาและเหมือนเก็บไว้รำลึกนึกถึง หากวันเวลาผ่านไป ย้อนกลับมาอ่านอีกครั้ง คงสนุกดีนะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ผ่านเข้ามาในเรื่องราวเหล่านี้ด้วยครับ