ลงนอนหนุนหมอนใบใหญ่
กระชับผ้าห่มขดตัวเป็นทารก
อุ่นใจ อุ่นจัง
ฟังสิ ฟังสิ
แอร์กรนเบาเบา
แต่ดังกว่าเสียงของเมืองตึกโตข้างนอกนั้น
เมืองที่นาฬิกาต้องหยุดเดินตอนสามทุ่มตรง
ปล่อยสายตาล่องลอยเคลิบเคลิ้ม
บินไปในยามค่ำคืนนี้
เห็นดวงไฟตึกรามบ้านช่อง
ระยับระยิบริบหรี่
เหมือนหิ่งห้อยนับพันนับหมื่นตัว
…
ฉันเห็นถนนกรวดสีส้ม
ท้องฟ้าสีแดงอุ่น
ลูกตะวันกลมเหลืองสุกเปล่งปลั่ง
นกกระจิบบนกิ่งไม้สีน้ำตาล
ใบไม้สีเขียวกระดุกกระดิก
ออดอ้อนกระดุ๊กกระดิ๊ก
ฉันขี่จักรยาน
พี่น้องฉันขี่จักรยาน
เป็นขบวนคาราวาน
ขี่แข่งตะโกนโหวกเหวก
เราหัวเราะลั่น
ล้อยางบดกรวดถนน
พ่นควันสีส้มลอยฟุ้ง
ฝุ่นสีส้มค่อยค่อยอ่อนตัวลงนอน
บนใบหญ้าคาทีละน้อย ทีละน้อย
เสียงเพลงใครหนอร้องดัง
เสียงเล็กแหลมจัง
เจื้อยแจ้ว หัวเราะลั่น
ดังก้องไปตามถนน
…
ลืมตาตื่นขึ้นมา
เห็นเมืองฟ้าสาง
แอร์ยังคงกรนเบาเบา
ฉันไม่ต้องรีบร้อนรีบรน
เขาสั่งให้เราหยุดเดินทาง
ฉันยังอยู่ตรงนี้
ฉันยังคงอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเช่นเคย
///
กลอนเปล่า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in