ปกติเป็นคนเปิดใจคุยเรื่องความรู้สึกกับคนอื่นไม่เก่งอยู่แล้ว

นานๆ ทีจะมีปรับทุกข์กับเพื่อนบ้าง

แต่หลังๆ มากนี้ไม่อยากรบกวนใครแล้ว

จึงไม่ได้ปรับทุกข์หรือระบายให้ใครฟัง

รู้สึกว่าไม่อยากเอาปัญหาไปทำให้จิตใจผู้อื่นต้องขุ่นมัวไปด้วย

แม้แต่ในพื้นที่โซเชียลก็แทบไม่ได้ระบายอะไรลงไปแล้ว

ให้มวลความคิดความรู้สึกแย่ๆ มาก่อตัวและหมุนเวียนอยู่กับตัวเราก็พอ

เลิกระบายมาได้น่าจะสี่ห้าเดือนแล้ว

มันก็ไม่ได้ว่าจะตัดขาดความต้องการระบายได้หรอก

แต่ด้วยนิสัยที่พอไม่ได้คุยกับใครไปนานๆ ก็จะกลับไปคุยกันไม่ถูก แม้แต่กับเพื่อนฝูงเอง

(ปกติก็ไม่ใช่คนพูดคุยหรือเข้าสังคมเก่งอะไร)

พอไม่ได้คุยกับใครไปสักพัก ตอนนี้ก็เลยรู้สึกว่าไม่มีใครให้ปรับทุกข์แล้ว

และก็เลยเลิกระบายให้คนอื่นรับรู้ไปโดยปริยาย

ไม่รู้ว่าอันนี้คือความจำยอม ความปลง ความชินชา หรือว่าคือความทำใจยอมรับสภาพได้แล้ว
ว่าจะต้องอยู่แบบนี้ตลอดไป