ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไร

ไม่รู้ว่าจะเขียนแบบไหน

ไม่รู้ว่าจะเขียนบ่อยมากไหม

ไม่รู้ว่าจะเขียนยาวนานเท่าไร

รูู้เพียงว่าต้องการพื้นที่ระบาย เพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้า ให้มีแรงเดินหน้าจนกว่าจะถึงหมดภาระ

ไม่อยากระบายในเฟซบุ๊ก เพราะบางเรื่องก็หนักหนาเกินกว่าจะบอกให้คนรู้จักรู้

และบางเรื่องก็ไม่เคยบอกให้ใครรู้เลยสักคนด้วยซ้ำ เพราะแม้แต่ตัวเองก็อยากจะลืมๆ มันไป

แต่มันไม่ลืมไงและมันก็ส่งผลกระทบต่อตัวเองมาถึงทุกวันนี้ (และคงตลอดไป)

ถึงอย่างนั้นก็คิดไม่รู้จะบอกใคร ไม่อยากสร้างความกังวลให้ใคร

จึงคิดว่าอยากหาพื้นที่สักแห่งไว้ระบายบอกเล่าเรื่องราวทุกข์ใจให้คนอื่นฟัง

การที่คิดแบบนี้แสดงว่าลึกๆ แล้วเราคงต้องการคนรับฟังแหละ แต่คงจะไม่ใช่คนที่รู้จักกัน

ก็เลยมาจบที่ตรงนี้

ไม่ได้คาดหวังให้ใครมาอ่านหรอก แต่ตอนเจอเว็บไซต์นี้แล้วได้อ่านเรื่องราวชีวิตของคนอื่น

ก็มาคิดหลอกตัวเองว่า "เออน่ะ คงมีใครสักคนรับฟังสิ่งที่เราระบายออกมาแหละ
เราอ่านของคนอื่น ก็ต้องมีคนอื่นมาอ่านเรื่องของเราบ้างล่ะวะ"

พอคิดแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่าอย่างน้อยก็ได้ระบายให้ใครสักคนรับรู้แล้ว ซึ่งมันทำให้มีแรงฝืนเดินหน้าต่อไป

จริงๆ ฟังดูเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวเหมือนกันนะ ที่คิิดว่าอยากระบายความทุกข์ให้คนที่ไม่รู้จักฟัง (อ่าน)

ทั้งๆ ที่บางคนอาจจะอยากมาอ่านเรื่องราวดีๆ

หากต่อไปเรื่องราวของเราไปผ่านสายตาใครแล้วทำให้หม่นหมองต้องขอโทษด้วยจริงๆ

แต่หลังจากนี้คงมารบกวนเรื่อยๆ นะ

ส่งท้ายปฐมบทด้วยเพลงนี้ละกัน