******** เนื้อหาของคลิปมีการสปอยล์เนื้อหาสำคัญของซีรีส์ ถ้าใครที่ยังไม่ได้ดูแล้วอยากลุ้นเอง แนะนำว่าดูก่อนค่อยมาอ่านจะดีกว่าค่ะ ********

คลิปถาม - ตอบ กับผู้เขียนบท " The Guest "

ถาม : เคยคิดที่จะทำซีรีส์เรื่องนี้เป็นซีรีส์ภาคต่อมั้ย (ความหวังสำหรับซีซั่น 2)

ตอบ : เนื่องจากซีรีส์เรื่องนี้ ได้ถูกพูดคุยกันไว้ว่าจะจบสมบูรณ์ใน 16 ตอน ดังนั้น จึงไม่มีการคิดถึงการทำเป็นซีรีส์ต่อเนื่องในการวางแผนในครั้งแรก อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่าตอนนี้ฉันเองก็กำลังคิดถึงการทำซีซั่น 2

*** ยังไม่มีข่าวออกมายืนยันการทำ SS 2 และเมื่อมีการสัมภาษณ์ผู้กำกับเรื่องแนวโน้มการทำ SS 2 ได้รับคำตอบว่ามีการพิจารณา ซึ่งผลจะเป็นไปตามการตัดสินใจของช่อง ***

ตอบ : ในละคร ฮวาพยอง และชเวยุน ถูกกำหนดไว้ให้มีอายุเท่ากันคือเกิดในปี 87 (31ปี) ในขณะที่ กิลยอง อายุมากกว่า 2 ปี คือเกิดในปี 85 (33ปี) เพราะกิลยองเป็นตำรวจ เธอเลยทราบอายุของอีก 2 คน และถ้าดูจากนักแสดงเด็กในตอนที่ 1 ก็จะทราบว่ากิลยองอายุมากกว่าแน่นอน

*** แต่ในชีวิตจริงนักแสดงสาว จองอึนแช ผู้รับบท กิลยอง มีอายุน้อยที่สุดในบรรดานักแสดงนำทั้ง 3 คน โดยเธอเกิดในปี 86 อายุ 32 ปี และนักแสดงชายทั้งสอง คุณคิมดงอุค และคุณคิมแจอุค เกิดในปีเดียวกันคือปี 83 อายุ 35 ปี ***

ถาม : 1 - เราสงสัยเกี่ยวกับเบื้องหลังการคัดเลือกนักแสดงแต่ละคน 2 - คุณคิดว่าพวกเขาเหมาะกับบทบาทนั้นๆเพราะอะไร

ตอบ : เนื่องจากความดาร์คแบบสุดๆของผลงานชิ้นนี้ การคัดเลือดนักแสดงจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อย่างไรก็ตาม เพราะความตั้งใจในการเลือกนักแสดงคิมแจอุคตั้งแต่แรก เราได้เห็นความเข้ากันอย่างดีเยี่ยมระหว่างนักแสดงคิมแจอุคกับชเวยุน ผู้เย็นชาแต่ระทมทุกข์ / ฮวาพยองเป็นตัวละครที่ต้องการทักษะด้านการแสดงมากที่สุด เพราะเขาต้องนำเสนอและประสบหลากหลายอารมณ์และเรื่องราวโศกนาฏกรรมในละครเรื่องนี้ คิมดงอุค เปลี่ยนแปลงอย่างสอดคล้อองไปกับตัวละครฮวาพยอง ทำให้เกิดความลึกซึ้งในเรื่องราวทั้งหมดมากขึ้น / ในขณะที่ กิลยองเป็นตัวละครหญิงที่ฉันอยากสร้างขึ้น แบบที่เราจะไม่เคยเห็นมาก่อนในละครที่มีอยู่ทั่วไป โดยให้เธอเป็นตัวละครที่แข็งแกร่งและมีทักษะในศิลปะการป้องกันตัวในระดับสูง นักแสดงสาวจองอึนแชมีลักษณะทางกายภาพที่ดีมาก และเธอแสดงออกถึงความตั้งใจอย่างแรงกล้าในการแสดงฉากแอคชั่นต่างๆด้วยตัวเอง นักแสดงจองอึนแชคือคังกิลยองที่ดูแลนักแสดงนำชายอีกสองคน

ฉันอยากแสดงความชื่นชมไปยังนักแสดงทั้งสามท่านที่ตัดสินใจมาทำงานนี้ร่วมกัน และขอแสดงความชื่นชมไปถึงการแสดงที่สุดยอดของนักแสดงทุกท่าน คุณจอนมูซอง (คุณปู่ของฮวาพยอง) คุณอันแนซัง (บาทหลวงยัง) คุณอีวอนจอง (ยุกกวาง) คุณพัคโฮซาน (นักสืบโก) คุณคิมฮเยอึน (พัคฮงจู) นักแสดงเด็กและ นักแสดงที่รับบทคนที่ถูกผีสิงทุกคน

ถาม : 1 - คุณมีเอกสารอ้างอิงมั้ย หรือว่าคุณมีความสนใจเรื่องความเชื่อเกี่ยวกับเรื่องหมอผีหรือคนทรงเจ้าอยู่แล้ว 2 - ทำการค้นหาข้อมูลอย่างไรเกี่ยวกับเนื้อหาเรื่องความเข้าใจเกี่ยวกับบาทหลวงที่ประกอบพิธีไล่ผี

ตอบ : เดือนพฤษภาคม 2017 ฉันได้รับข้อเสนอให้ทำละครเกี่ยวกับการไล่ผี "ละครไล่ผี" เรื่องเดียวเรื่องนี้เริ่มต้นจากทะเล การแสดงออกเกี่ยวกับความจริงของอารมณ์แบบเกาหลี รูปแบบเกาหลี สิ่งที่เป็นภัยต่อเกาหลี ปรากฏขึ้นมาให้เห็นทีละอย่าง แนวคิดของละคร ตัวละคร ทิศทางของเรื่อง ฯลฯ เสร็จสมบูรณ์ภายในไม่กี่เดือน เพราะนี่คือเกาหลีใต้ แน่นอนฉันรู้ว่ามีทัศนคติ เกี่ยวกับการทรงเจ้าอยู่ด้วย นอกจากนี้ ฉันไม่ต้องเผชิญกับความยากลำบากหนักหนาอะไรเลยในการวางแผนในการเขียนบท เนื่องจากฉันชอบนวนิยายและภาพยนตร์ที่มีความลึกลับ ระทึกขวัญ เกี่ยวกับอาชญากรรมอยู่แล้ว โดยส่วนตัวฉันได้ทำการสัมภาษณ์บาทหลวงที่โบสถ์ชอนจูและหมอผี และทำการค้นหาข้อมูลเอกสารและหนังสือที่เกี่ยวข้องมาอ่านด้วย

ตอบ : มันยากในการสร้างจุดต่างๆในเรื่องเกี่ยวกับปีศาจและการตายของผู้คนหลายคน ก่อนที่จะออกอากาศตอนแรกในเดือนกันยายน บทตอน 13 ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว และเรื่องราวตอนจบก็ถูกตัดสินใจไว้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน จากเงื่อนไขที่ต้องทำงานคนเดียวในขณะที่เขียนเรื่องแนวนี้ ฉันต้องประสบปัญหานอนไม่หลับ ไม่อยากอาหาร และบางครั้งก็ถึงกับฝันร้าย มันค่อนข้างจะเหนื่อยสักหน่อยในแง่จิตใจ เพราะนักเขียนไม่ใช่พัคอิลโด

ตอบ : ฉากทะเลตะวันออกถูกเลือกโดยการผสมผสานเรื่องราวสยองขวัญเกี่ยวกับส่วนหุบเหวลึกในทะเล และประวัติศาสตร์ความหวาดกลัวชาวต่างชาติที่เข้ามารุกรานเกาหลีจากทางด้านตะวันออก ที่มีมาตลอดช่วงประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา การแทงตาข้างขวามีจุดประสงค์เพื่อตอกย้ำความโหดร้ายของปีศาจพัคอิลโด และยังมาจากความเชื่อของชาวอิสลามที่ไม่เชื่อในพระเยซูคริสต์ ดวงตาเป็นสัญลักษณ์สื่อถึงสัตว์ชั่วร้าย " Al-Masih ad-Dajjal " ซึ่งมีตาขวามืดบอด และตำนานอียิปต์เกี่ยวกับดวงตาแห่งฮอรัส ดังนั้น ความหมายของตาข้างขวาจึงเป็นการหยิบยืมมากจากตำนานและมุมมองทางศาสนาทั้งสองนี้

ดวงตาแห่งฮอรัส

ถาม : เรื่องราวเกี่ยวกับพัคอิลโด เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น หรืออ้างอิงมาจากบุคคลในเหตุการณ์จริง มีเหตุผลอะไรในการเลือกใช้ชื่อ พัคอิลโด

ตอบ : ปีศาจพัคอิลโดถูกสร้างขึ้นโดยภูตผี เป็นตัวละครชั่วร้ายที่แต่งขึ้นเพื่อการไล่ผีแบบเกาหลี ถ้าดูละครมาถึงตอนที่ 16 จะทราบว่าพัคอิลโด ไม่ใช่แค่พัคอิลโด แต่เป็นวิญญาณชั่วร้ายที่อยู่ในคาบสมุทรเกาหลีมาตั้งแต่ยุคโบราณ มันปรากฏขึ้นในหลากหลายตัวละครที่ถูกสิงสู่ผ่านยุคสมัยต่างๆ ในยุคโคโชซอน มันเป็นไก่ฟ้า หลังจากนั้นก็เป็น Arinabalma (ชื่อของพระสงฆ์ที่ปรากฏใน Haedong Goseungjeon ซึ่งรวบรวมพระสงฆ์ที่มีชื่อในประวัติศาสตร์ช่วงชิลลา) ในยุคชิลลา เป็นคิมซาดา เป็นการเลือกใช้ชื่อต่างๆออกไป ในยุคปัจจุบัน มันปรากฏในฐานะตัวละคร พัคอิลโด ที่ครอบครัวมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับชาวญี่ปุ่น ซึ่งเป็นคนที่รับวิญญาณร้ายให้เข้าสิงร่างของเขาด้วยตัวเอง ชื่อพัคอิลโด คล้ายกับความหมายคำที่คนที่ใกล้ชิดกับชาวญี่ปุ่นสร้างขึ้น : "มีดด้ามหนึ่ง" (ผู้แปลภาษาอังกฤษไม่มั่นใจนัก แต่เหมือนว่าคำนี้จะเป็นคำที่ตั้งขึ้นโดยคนเกาหลีที่มีความเกี่ยวข้องใกล้ชิดกับชาวญี่ปุ่น เพื่อเรียกพวกของตน)

ถาม : ผลที่ออกมาในตอนจบเป็นสิ่งที่ถูกวางเอาไว้แต่แรกรึเปล่า

ตอบ : โครงเรื่องเสร็จสมบูรณ์ทั้ง 16 ตอน ในฤดูร้อนปีที่แล้ว (ตั้งแต่ช่วงเดือนมิถุนายน) หลังจากนั้นเราก็เริ่มเดินหน้าเขียนบทตั้งแต่ตอนที่ 1 และก่อนที่จะออกอากาศตอนแรกในเดือนกันยายน บทสำหรับ 13 ตอนแรกก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว พูดอีกอย่างก็คือตอนจบได้ถูกวางไว้ตั้งแต่แรก และเนื่องจากเป็นการทำงานกึ่งพรีโปรดักชั่น (เริ่มทำงานก่อนการออกอากาศไปบางส่วนและยาวมาจนช่วงออกอากาศจริง) เราจึงไม่สามารถนำผลตอบรับจากผู้ชมมาปรับโครงเรื่องได้

ถาม : คุณให้ความสำคัญกับตัวละครตัวใดมากที่สุด เพราะอะไร

ตอบ : ฉันให้ความสำคัญกับทุกตัวละคร แต่ถ้าต้องเลือก ฉันขอเลือก คังกิลยอง และ พัคฮงจู คังกิลยองเป็นตัวละครหญิงที่แข็งแรง และฉันอยากสร้างตัวละครที่ต่างออกไปจากละครเรื่องอื่นๆที่มีอยู่ เธอเป็นคนที่เชื่อถือได้มากที่สุด มีความเป็นธรรมชาติ และเข้มแข็ง เป็นผู้นำของทั้งสามคน ในขณะที่ พัคฮงจู เป็นตัวละครที่เป็นตัวเแทนอีกเรื่องหน่ึ่งที่ฉันอยากกล่าวถึง " มนุษย์เองนั้น ชั่วร้ายยิ่งกว่าปีศาจร้ายเสียอีก" ตัวละครแบบพัคฮงจู คือตัวอย่างของภัยรคุกคามในอนาคตที่พัวพันกับประวัติศาสตร์ยุคปัจจุบันของเกาหลี (คิดว่าน่าจะแตะๆถึงอดีตประธานาธิบดีเกาหลีที่มีข่าวฉาวจนมีการประท้วงขับไล่เป็นเวลายาวนาน) ฉันอยากส่งต่อข้อความว่า มนุษย์ที่ทำให้โลกเรากลายเป็นขุมนรกนั้น เลวร้ายยิ่งกว่าปีศาจ

ตอบ : บทพูดในทุกคนที่ถูกผีสิงล้วนเป็นการอนุมานและคำใบ้ไปสู่เหตุการณ์นั้น (การสิงของพัคอิลโด ว่าพัคอิลโดอยู่ในร่างใคร) โดยเฉพาะบทพูดของบาทหลวงชเวที่ปรากฏตัวตั้งแต่ตอนที่ 1 ที่เปิดเผยเรื่องสำคัญเอาไว้

ถาม : มีความหมายอะไรเป็นพิเศษเกี่ยวกับความหมายของชื่อ Baptism (ชื่อที่ตั้งในพิธีชำระล้าง) ของฮวาพยองที่ชื่อ " อิมมานูเอล " และชื่อของชเวยุน " มัทธิว " (ตามไทยสะกด ในเรื่องออกเสียงแบบเกาหลี ประมาณว่า มาเทโอ) 

ตอบ : ในละคร ฮวาพยอง โกหกกับตำรวจที่สถานีตำรวจว่าชื่อ Baptism ของเขาคือ " อิมมานูเอล " อิมมานูเอล เป็นนามของพระเยซูในธรรมกถาของมัทธิว ในตอนจบของละคร ฮวาพยอง เสียสละตัวเองพร้อมพัคอิลโด เหมือนอิมมานูเอล (หรือเหมือนพระเยซูที่สละพระองค์) ดังนั้น ชื่อนี้ถูกยืมมาจากแนวคิดทางศาสนาคริสต์ มัทธิวผู้ให้ชื่อ อิมมานูเอล (แทนนามพระเยซู) ก็กลายเป็นชื่อ Baptism ของชเวยุน เพิ่มเติม อิมมานูเอล ในภาษาฮิบรูหมายความว่า "พระเจ้าทรงสถิตอยู่กับท่าน" เหมือนที่ฮวาพยองตอนเด็กกระซิบในตอนที่ 1 ว่า "เขาอยู่ที่นี่กับผม"

ตอบ : ในละคร มีคาถาหลายบทที่ถูกใช้ระหว่างการไล่ผี คาถาต่างๆเป็นบทสวดจริงที่ใช้ในการไล่ผี ตัวอย่างของคาถาบทหนึ่ง ที่ใช้โดย Pope Leo XIII ที่สวดภาวนาถึง St. Michael the Archangel ซึ่งชเวยุนใช้ในละครหลายครั้ง นอกจากนั้นยังมีคาถาอื่นๆที่ใช้ และบางข้อความที่แต่งขึ้น เพิ่มเติม พิธีกรรมไล่ผีที่ทำในละคร ไม่ใช่การไล่ผีแบบทางการที่อนุญาตให้ทำกัน การไล่ผีที่เป็นทางการจะเข้มงวดและมีเล่ห์เหลี่ยม (น่าจะหมายถึงการหลอกให้ปีศาจต่างๆบอกชื่อของตน - จะไล่ผีต้องรู้ชื่อ - ฯลฯ) ซึ่งจะใช้เวลานานและเป็นขั้นตอนแบบเป็นทางการ ฉันอยากบอกทุกคนว่าการแสดงความรุนแแรงในละครนั้นต่างออกไปจากการไล่ผีของจริง เป็นการทำปรุงแต่งเพื่อความน่าสนใจของละคร

ถาม : ผลงาน หรือ แนวงาน ชั้นต่อไปที่คุณคิดไว้

ตอบ : ตอนนี้ฉันกำลังคิดเรื่องผลงานชิ้นต่อไป บางทีฉันอาจจะทำแนวที่มีลักษณะหนักๆ และอาจจะทำแนวอาชญกรรมที่กำลังทำอยู่ให้เสร็จด้วย ฉันคิดที่จะทำละครแนวที่ไม่เคยมีในละครที่มีอยู่ตอนนี้ ฉันอยากมีโอกาสได้เขียนงานที่สะท้อนตัวตนแท้จริงของคน มากกว่าจะเขียนบทเมโลดราม่ากระแสหลัก แม้ว่าเรตติ้งจะออกมาไม่ดีก็ตาม เพราะนั่นคือเหตุผลที่นักเขียนมาเป็นคนเขียนบทละคร