ลูกชายของเรากำลังได้รับการปล่อยตัว โปรดยินดีกับเราด้วย

จีวอนที่รอมอบของขวัญต้อนรับการกลับมาของคนรัก

แต่ไม่มีใครได้เจอฮันยาง เพราะเขาเลือกที่จะกลับไปเสพยาอีกครั้ง แม้ขณะที่เขาพบกับคนขายยา เขาจะพยายามฝืนใจตัวเองอย่างมาก แต่สุดท้าย ก็ห้ามใจไม่ได้ และฉีดยาเข้าเส้นในที่สุด ทำให้ตำรวจที่แอบซุ่มอยู่ เข้าจับกุมเขาทันที เพียงไม่กี่นาทีที่เรากำลังยินดีกับการได้รับการปล่อยตัวของฮันยาง คนเขียนบทก็กระชากใจเรา และทำร้ายตัวละครที่เรารักอีกครั้ง

คนเขียนบทไม่ได้โรคจิต หรือแค่ใจร้าย ทำร้ายกันโดยไม่มีเหตุผลหรอก ฉันเชื่อว่าการ "เฉือนใจ" คนดูครั้งนี้ มีความหมาย....

นอกจากคำเตือนที่คนเขียนบทเตือนเราผ่านคำพูดของตัวละครหลายตัว หลายครั้ง ในเรื่องว่า การเลิกยาเป็นเรื่องที่ยากมาก และคนติดยาก็พร้อมจะกลับมาเสพยาเสมอ เมื่อมีครั้งแรกแล้วก็ไม่มีทางเลิกได้

คนเขียนบทอาจอยากบอกเราผ่านฮันยางว่า ไม่ว่าคุณจะได้รับโอกาสมากแค่ไหน แต่ถ้าคุณยังคงมองไม่เห็น หรือแม้พยายามแต่ยังไม่มากพอ หรือมุ่งมองแต่ความผิดของคนอื่น หรือมีจิตใจอ่อนไหว ไม่เข้มแข็ง เพียงเสี้ยววินาที... เราก็อาจทำผิดซ้ำเดิมได้เสมอ

และคนเขียนบทอาจอยากบอกพวกเราที่มีคนใกล้ตัวที่เคยทำผิดว่า บางทีคนที่เสี่ยงต่อการทำผิดซ้ำๆอาจไม่ใช่คนเลวร้าย แต่เป็นเพียงคนอ่อนไหวที่ละเอียดอ่อนและต้องการกำลังใจมากกว่าคนทั่วไป ถ้าเขารู้สึกถึงความรักของคนรอบตัว รู้สึกว่าตัวเองเติมเต็มไปด้วยความรัก ความผิดพลาดซ้ำรอยเดิมก็อาจไม่เกิดขึ้น

การรอคอยที่ร้านอาหารของแม่ที่ฮันยางไม่รู้ ป้ายหน้าร้านที่ปิดบริการในวันพรุ่งนี้ที่ฮันยางไม่เคยเห็น ของขวัญชิ้นพิเศษแทนใจของจีวอนที่ฮันยางอยากรู้ว่าคืออะไร แต่ไม่ได้รู้... ความรักของคนรอบตัวที่มีต่อฮันยาง... การแสดงออกที่ฮันยางไม่เห็น...

ความรักก็เหมือนสัญญาณวิทยุ

ต่อให้รักมากแค่ไหน

แต่ถ้าสิ่งที่ต้องการ และการแสดงออก

จูนคลื่นไม่ตรงกัน

ก็รับสัญญาณแห่งความรักนั้นไม่ได้

ความรักที่มี เมื่อสัมผัสไม่ได้

ก็ไม่ต่างจากไม่มี