วันที่ 6 เดือน 12

            มันก็แค่อีกวันที่ไฟดับก็แค่ดับติดต่อกันมาสามสี่วันแม้จะไม่กี่ตึกแต่ก็สร้างความลำบากให้กับคนอาศัยได้ไม่น้อย อย่างพวกคนทำงานที่มีงานเร่งต้องส่งในวันพรุ่งนี้แต่หากไม่มองเรื่องพวกนั้นไป ไฟดับก็ได้นำพาเรื่องดีๆเข้ามาเหมือนกัน

            “อยากหนีไปอยู่ดาวอื่นแหะ”

        ผมก็แค่บ่นลอยๆออกมาจากความคิดแต่เหมือนว่าคุณจะให้ความสำคัญกับคำพูดที่ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งเหล่านั้นถึงขนาดทำให้คุณละสายตาออกจากมือถือสุดที่รักนั่นได้ เอาตัวเองจากเก้าอี้สานในจุดอับมาอยู่ตรงระเบียงที่มีลมเย็นสมกับฤดูหนาวโกรกจนผิวแห้งและรู้สึกเจ็บ กลิ่นบุหรี่เฝื่อนๆนั่น มันมาจากตัวของคุณ ปนมากับกลิ่นแชมพูหวานๆมันช่างไม่เข้ากันเอาเสียเลย

          ใบหน้าด้านข้างของคุณมีแค่แสงไฟจากรถยนต์ที่สัญจรไปมาช่วยทำให้มันชัดเจนขึ้นเท่านั้นก็มากพอให้ผมเห็นรอยช้ำสีแดงบนใบหน้าของคุณผมหลุดหัวเราะเมื่อนึกถึงช่วงเวลาสองสามวันก่อนที่อากาศเริ่มจะเย็นลง เราคุยกันเรื่องสภาพอากาศซึ่งไม่ใช่หัวข้อสนทนาที่น่าสนใจเท่าไหร่นักทว่าคุณทำให้มันกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ยาวหนึ่งชั่วโมงด้วยการพร่ำบ่นว่าคุณไม่ถูกกับอากาศหนาวแค่ไหนนั่นไง ตอนนี้คุณเริ่มบ่นเรื่องอากาศเย็นอีกแล้ว มันใช้เวลาสักพักก่อนที่คุณจะเริ่มถามผมว่าทำไมกับประโยคลอยของผมก่อนหน้านี้

            “ก็แค่รู้สึกว่าโลกมันวุ่นวายดาวอื่นอาจจะไม่วุ่นวายขนาดนี้ก็ได้”

            และแล้วบทสนทนาของวันนี้ก็กลายเป็นเรื่องดาราศาสตร์ไปเสียอย่างนั้นเราแลกเปลี่ยนในสิ่งที่เราเคยเห็น เคยอ่าน เคยได้ฟัง น่าแปลกนะผมไม่เคยชอบวิชาดาราศาสตร์ หรือการคุยเรื่องสภาพอากาศก็ไม่ได้เป็นเรื่องสนุก แต่กับคุณคุณทำให้มันแตกต่าง ผมยิ้มและฟังคุณเล่าถึงความเชื่อเรื่องกระต่ายบนดวงจันทร์ให้ตายสิ เรามาไกลขนาดนี้กันได้ยังไง เอาเถอะตราบใดที่คนเล่านั้นเป็นคุณผมก็อยากที่จะฟัง

            บทเพลงจากร้านกลางคืนจบไปเพลงแล้วเพลงเล่าเนิ่นนานราวกับจะเป็นตลอดกาล คุณที่กำลังหยิบบุหรี่อีกมวนขึ้นมาจุดคุณชะงักไปทำให้ผมสงสัยว่าทำไม ก่อนที่จะลดมือนั้นเคลื่อนมาจับไหล่ผมมันน่าอายที่จะบอกว่าการกระทำนั้นพาความคิดผมลอยไปไกลเกินกว่าที่ควรจะเป็นตื่นเต้นเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเด็กสาวมัธยมทั้งที่จริงคุณแค่จับให้ผมสลับที่กับคุณเท่านั้นเอง

            ความสงสัยของผมคลายลงเมื่อกลุ่มควันจากมาร์ลโบโรถูกลมพัดลอยออกไปทางซ้ายมือลับไปในความว่างเปล่า คุณจะรู้ไหมว่ามันทำให้ผมรู้สึกพิเศษแค่ไหนผมกลัวเหลือเกินว่าคุณจะเห็นรอยยิ้มนี่จนต้องหันหนีไปปะทะเข้ากับสายลม เฮ้อ ห้องตัวเองแท้ๆแต่ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าลมพัดจากทางขวาไปซ้าย

            หลังจากที่เราคุยกันยาวเรื่องอวกาศคุณถามย้ำอีกครั้งว่ายังอยากจะไปอยู่ที่ดาวอื่นอีกเหรอ แล้วสีหน้าเหมือนผิดหวังนั้นมันอะไรกันผมทบทวนคำถามนั้นอีกครั้งและกล่าวตอบออกไป

            “อืม ไม่แล้วล่ะ”

            ไม่ใช่เพราะความน่ากลัวของอวกาศแต่เพราะบนดาวดวงอื่นคงจะไม่มีคุณ

            นั่นไงเอาอีกแล้ว รอยยิ้มนั่นมันอะไรกัน

            พวกเราคงเพลิดเพลินกันมากเกินไปไฟกลับมาแล้ว คุณต้องกลับไปทำงานของคุณ ผมก็ต้องทำงานของผม และได้แต่หวังว่าในวันพรุ่งนี้ไฟจะดับอีกครั้ง