เราเคยเจอบทสนทนาบนอินเตอร์เน็ตประมาณว่า
เราไม่เคยรู้สึกตะขิดตะขวงใจ และไม่เคยคิดจะทำความเข้าใจอะไรจากบทสนทนานี้เลย.. จนกระทั่งวันนี้
การที่เรายังคงหายใจแม้รู้ว่าสักวันหนึ่งต้องตาย มันเป็นเพราะกลไกของร่างกายส่วนหนึ่งหรืออะไรก็แล้วแต่ในทางวิทยาศาสตร์ แต่อีกส่วนหนึ่งที่เรายังคงหายใจคงเพราะ เรายังอยากใช้ชีวิต เรายังอยากไปที่นั่นที่นี่ ยังอยากไปหาของอร่อยๆกิน ยังอยากก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ยังอยากประสบความสำเร็จในชีวิต ยังอยากเจออะไรที่เรายังไม่เคยเจอ อยากเจออะไรที่มันดีมากๆอีกครั้ง ยังอยากพาตัวเองไปให้ถึงเป้าหมายที่วางไว้ตั้งนานแล้ว ยังอยากทำอะไรที่ยังไม่มีโอกาสได้ทำ หรือเรายังอยากดูแลคนที่เรารักไปอีกนานๆ
และการที่คิดว่า.. วันหนึ่งที่เราเริ่มมีความสัมพันธ์กับใคร ทั้งๆที่อนาคตมันไม่ได้แน่นอนว่าจะต้องเลิกกันหรือเปล่า มันคงจะเป็นเพราะสัญชาตญาณหรืออะไรก็ตาม ที่ทำให้เราอยากลองเสี่ยงดูสักตั้ง อาจะเป็นเพราะเราคิดว่ามันคงดีการอยู่คนเดียวเหงาๆ หรือไม่ก็คงเป็นเพราะ ถึงแม้รู้ว่าปลายทางมันจะแย่ แต่ระหว่างทางที่เราเริ่มความสัมพันธ์นั้นมันคงหอม หวาน เหมือนกินไอศกรีมโฮมเมดรสนมฮอกไกโดในวันอากาศดีๆ ได้มีใครซักคนให้บ่นคิดถึง มีใครซักคนให้งอแง ให้ดุ ให้ทำอะไรดีๆด้วยกัน ให้โกรธ ให้ทะเลาะ ให้ขอคืนดี หรือให้ทำอะไรตลกๆไปด้วยกัน ช่วงเวลาดีๆที่เราจะได้จากความสัมพันธ์ที่ยังไปไม่ถึงตอนจบ มันคงเป็นอะไรที่ทำให้ตัวเราเองยอมเสี่ยงที่จะก้าวขาเข้าไปในความสัมพันธ์ที่ให้คำนิยามไม่ได้ ว่ามันจะห่วย หรือมันจะดี จนกว่า.. มันจะถึงตอนจบของคนสองคน ที่อาจจะมี หรือไม่มีก็ได้ในอนาคต
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in