เราเป็นคนอินง่าย รู้สึกง่ายไปกับทุกอย่าง แม้หน้าตาเราอาจจะแสดงในสิ่งตรงกันข้าม แต่ในใจและในหัวเราสามารถสาปส่งคนที่ทำให้หงุดหงิด หรือตกหลุมรักการกระทำน่ารักของใครสักคนแล้วชื่นชมเขาในใจไม่หยุด.. 

          และวันนี้.. เราก็อินง่ายอีกแล้ว หัวใจและความรู้สึกไหลไปกับเพลงที่เปิดระหว่างนั่งๆนอนๆเลื่อนแอปพลิเคชันโปรด เพลงเศร้า เราเศร้า เพลงรัก.. เราก็มีความสุขไปกับมัน แต่จู่ๆน้ำตามันก็คลอๆขึ้นมา บางที มันอาจจะเป็นเพราะฮอร์โมนสักตัวในร่างกายที่กำลังทำงานในช่วงนี้  แย่จัง

          แต่ละวันเราเจออะไรมาเยอะแยะมาก บางครั้งเราก็อยากมีใครสักคนให้คอยโม้ว่าวันนี้เราได้กินไอศกรีมรสโปรด หรือบ่นว่าอาจารย์สั่งงานยากอย่างกับให้ส่งเทอมหน้า จริงอยู่ที่ว่าอยู่คนเดียวมันคล่องตัวกว่า ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ได้ไปในที่ที่อยากไป แต่บางทีมีใครให้คอยห้ามนู่นนั่นนี่เพราะเป็นห่วงเรามันก็คงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลย

          ช่วงที่สองสามปีที่ผ่านมานี้ เราได้รับคำถามประเภทว่า "ไม่เหงาเหรออยู่คนเดียว" "ทำไมไม่มีแฟนล่ะ" บ่อยๆ และทุกครั้ง เราก็จะตอบไปคล้ายๆกันคือ "ไม่เห็นเหงาเลย สบายจะตายอยู่คนเดียว" "ไม่รีบมีอ่ะแฟน อยู่อย่างนี้ก็โอเคอยู่" นั่นแหละ เราโกหกคำโตๆเลย ..เราเหงา เหงามากๆ เมื่อก่อนเราไม่คิดอะไรเพราะมีเพื่อนที่อยู่ด้วยเกือบจะ 24 ชั่วโมง แต่ตอนนี้ อยู่คนเดียวแล้วจริงๆ อีกอย่าง ในใจเราไม่เคยมั่นใจเลยว่าตัวเองจะเหมาะสมกับใครสักคน เรามักจะคิดว่าคนที่เข้ามาไม่จริงจังกับเราเสมอ ..เราไม่สวย เราไม่มีเสน่ห์หรืออะไรที่จะดึงดูดใครเข้ามา เพราะอย่างนั้น พอถึงจุดๆหนึ่ง เราจะผลักคนๆนั้นออกไป และนั่งอยู่หลังกำแพงคนเดียว

          เราขังตัวเองไว้หลังกำแพงสูง มีเราอยู่ในนั้นคนเดียว ไม่บ่อยที่เราจะยอมให้ใครสักคนปีนข้ามกำแพงนั้นมา ..แต่แล้วยังไง? เขาก็เข้ามาทำป่วน พังตรงนั้นที ตรงนี้ที แล้วก็จากไป ทิ้งเราไว้กับซากปรักหักพัง

          หลังกำแพงมันเหงาจริงๆ ..เผื่อใครไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไง มันเหมือนกับตอนที่เจอเรื่องมากมายมาทั้งวัน กลับมาถึงบ้านตอนหกโมงเย็น เปิดประตูเข้าห้องแล้วพบว่ามีแค่เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ เดินไปหยิบจานที่ระเบียงโดยไม่เปิดไฟ แล้วอาศัยแสงจากท้องฟ้าสีชมพูครึ้มที่พระอาทิตย์หายไปเกินครึ่งแล้ว เดินเข้าห้องมาเทข้าวใส่จานแล้วนั่งกินหน้าทีวีคนเดียว.. โคตรเหงาเลยให้ตายเหอะ

          แอปพลิเคชั่นครบครันในมือถือ แต่เรากลับเลือกที่จะกดเข้าแอปฯนิยาย หรือการ์ตูนว่ามีเรื่องโปรดเรื่องไหนอัพเดตแล้วบ้าง มากกว่ากดเข้าไลน์หรือเฟสบุ๊ค.. จริงๆเราก็มีความสุขดี ไม่ใช่ไม่มีความสุขอะไร เรามีความสุขกับการอัปโหลดสตอรี่อินสตาแกรมที่หาสาระไม่ได้ มีความสุขกับการอวยดาราคนโปรดลงทวิตเตอร์ มีความสุขกับนิยายหรือฟิคที่อัพเดตแล้วนอนอ่านบิดไปบิดมาอย่างกับตัวเองเป็นตัวเอกในเรื่อง มีความสุขกับการเต้นบ้าๆคนเดียวในห้องตอนที่Youtubeเลื่อนไปเจอเพลงโปรดพอดี มีความสุขกับการแต่งหน้าเล่นก่อนอาบน้ำ หรือแม้กระทั่งทำกับข้าวกินเองสามเวลา แต่พอเวลากลางคืนมาถึง พอไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ในหัวก็คิดขึ้นมาได้ว่า คงจะดีถ้ามีใครสักคนให้ชวนไปกินโกโก้ปั่นกับขนมปังปิ้งราดนมวันพรุ่งนี้ หรือใครสักคนให้อวดสติ๊กเกอร์ไลน์ใหม่ๆที่ซื้อมาไว้ หรือใครซักคนให้เรางอแงพาไปดูหนังฮีโร่ค่ายโปรดในเดือนหน้า.. คงจะดีเนอะ