สอบ 6 ตัวจากที่เรียนทั้งหมด 7 ตัว อืม…อ่านหนังสือให้ตายกันไปข้าง ขยันบ้างขี้เกียจบ้างตามปกติ แต่ก็แอบสงสัยเหมือนกันนะว่าปีที่แล้วผมต้องโหมงานขนาดไหนถึงได้ overwork นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงแบบนั้น

ส่วนในตอนนี้ที่ทุกอย่างถือว่าเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น วางสมดุลชีวิตได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว แต่ก็ยังต่องฝ่าฝันกับวิบากกรรมการเลื่อนสอบที่ส่งผลให้ต้องเรียนและอ่านหนังสือสอบไปพร้อม ๆ กัน (ก็บอกแล้วว่าห่าเหว)

เห้ออออ~ 

มีแต่คนบอกว่าถอนหายใจแล้วจะอายุสั้น งั้นตอนนี้ผมคงหมดอายุขัยไปแล้วทั้งสิ้น 10 ชาติ และชาติสุดท้ายคงทำทานไม่พอ อาจารย์เลยไม่ประทานคะแนนให้ง่าย ๆ ตามบุญบาปที่ก่อไว้ ขอโทษครับ รู้อย่างนี้ให้ช้างคู่บ้านคู่เมืองตามที่ชูชกขอไปด้วยก็ดี

…

อีกสักพักคงโดนธรณีสูบไปให้นรกกินกบาล

ช่วงนี้มีแต่ความรู้สึกชวนให้เศร้า ๆ ซึม ๆ ละก็จบที่นั่งหาอะไรกินเผาผลาญเงินมากกว่าแคลลอรี่

นั่งราดคาราเมลลงบนขนมปัง แล้วก็ทำตัวซึม ๆ ขี้แพ้ไปวัน ๆ เปิดมือถือก็เศร้าเวลาที่รู้ว่าเพื่อนไปตีแบดกันโดยที่ไม่ชวนเรา 

แต่พอเขามาชวนก็ปฏิเสธ น่าแยกร่างแล้วโบกกบาลตัวเองสักทีจริง ๆ

ตอนนี้เลยจัดว่าเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขน้อยที่สุดช่วงหนึ่ง ถ้าจะมีความสุข สิ่งนั้นก็คงจะเป็นเวลาคุยกับเด็กวิจิตรนี่แหละ ถึงแม้ต่างฝ่ายจะไม่ค่อยว่าง แถมเวลา (นอนและตื่น) ไม่ค่อยจะตรงกันสักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยการได้คุยด้วยแค่วันละนิดละหน่อยก็ช่วยให้ใจพองขึ้นได้ไม่ใช่น้อย ๆ

เดี๋ยวอีกสักพักก็คงจะหายเศร้า ยิ่งถ้าได้กลับไปเรียนในห้องเมื่อไหร่นะ ตอนนั้นแหละจิตวิญญาณแห่งความกระตือรือร้นจะลุกโชนเยี่ยงพระเอกในหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นที่แหกปากโวยวายตลอดเวลา

วันที่ 1 กุมภาพันธ์ มหา’ลัยมีมาตรการให้กลับมาเรียนในห้องได้แล้ว

นี่แหละ! วันนี้ที่รอคอย อยากจะกระโดดหมุนตัวตีลังกาสักสามตลบพร้อมกับสไลด์เข้าห้องเรียน แล้วตะโกนว่า “ไชโยยยยยยยย!!!”

อาจารย์ทุกวิชาที่ลงเรียนประกาศให้เรียนออนไลน์เหมือนเดิมจนถึงวันที่ 15 ในขณะที่เพื่อนเซคอื่นได้กลับไปเรียนในห้องกันแล้ว…สัส