เชื่อผมเถอะครับว่าคงมีคนจำนวนไม่น้อยที่จดบันทึกความฝันของตัวเอง แต่ก็คงไม่ใช่ทุกคนที่จะจำฝันนั้นได้หลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้ว 

เอาเข้าจริงผมก็สงสัยหลักการกลไกในการจดจำความฝันของคนเราเหมือนกันนะ เพราะบางความฝันพอตื่นขึ้นมา มันก็เลือนหายไปเหมือนค่ำคืนในหัวนั้นไม่เคยมีอยู่จริง แต่บางความฝันก็ยังคงประทับอยู่ในความทรงจำอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลืมเลือน…ทำไมยิ่งเขียนละยิ่งน้ำเน่าขึ้น

เอาเป็นว่า เมื่อขึ้นชื่อว่า “ความฝัน” ก็ช่างหลักการทางวิทยาศาสตร์แล้วมาโฟกัสที่หลักการทางความรู้สึกกันแทนดีกว่า เพราะฝันในครั้งนี้ของผม มันทิ้งความรู้สึกแปลก ๆ ไว้จนยากที่จะลืม

มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ๆ ก็โผล่มาแทรกกลางเป็นตัวละครลับในความฝันของผม

รายละเอียดความฝันไม่มีอะไรมากเลยครับ เหมือนเอาภาพสมัยที่ไปเล่นบ้านเพื่อนในวัยเด็กมา Remake แล้วเปลี่ยนตัวละครจากพวกผมวัยเด็กเป็นวัยรุ่น เหมือนกับที่หนังฮอลลีวูดสมัยนี้ชอบทำกัน

เมื่อความฝันดำเนินไปได้สักพักหนึ่ง เธอก็โผล่เข้ามา เธอคนนั้นเป็นผู้หญิงผมสั้น ตัวเล็ก ใส่ชุดเดรสสีดำ นิสัยดี น่ารักจนลืมไม่ลง ทำขนมให้ผมกินอีกต่างหาก สมกับที่เป็นผู้หญิงในความฝันอย่างแท้จริง

เป็นหนึ่งในความฝันที่ตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังจำได้ไม่มีลืม เพราะทุกอย่างมันค่อนข้างสมจริงพอสมควร สมจริงจนอยากให้มันเกิดขึ้นและได้พบกับคนแบบนี้ในชีวิตจริงเลยแหละ

เสียตรงที่ว่า ผมจำคำพูดของเธอไม่ได้เลย จำได้เพียงแค่ว่า เธอมีน้ำเสียงและการกระทำที่อ่อนหวานน่ารัก

แต่ทว่าในท่ามกลางคำว่าความฝัน มันกลับมีคำว่าคุ้นเคยปะปนอยู่อย่างน่าตงิดใจ

ผมมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาดในตัวของผู้หญิงคนนั้น แต่จนตอนนี้ก็ยังนึกไม่ออกสักทีว่าเธอคนนั้นคือใคร ทำได้เพียงแต่ครุ่นคิดและจดจำในฐานะผู้หญิงในความฝันต่อไป

มันน่าตลกตรงที่ในวันที่ 528 ผมต้องการกำลังใจและการเยียวยาทางจิตใจเป็นที่สุด ซึ่งกำลังใจและการเยียวยาที่ได้รับกลับมาจากผู้หญิงในความฝันซะอย่างนั้น เป็นความตลกร้ายที่ใช่ย่อยเลยจริง ๆ

เธอคนนั้นคือใครกันนะ