ความสามารถพิเศษของฉันที่ไม่มีใครรู้คือฉันร้องเพลงเพราะ ฉันไม่ได้อวยตัวเองนะ ฉันเป็นคนที่ไม่ร้องเพลงในที่สาธารณะ หรือไม่ร้องเพลงให้ใครฟังเด็ดขาด ถ้าไม่นับการร้องเพลงชาติและเพลงเด็กน้อยตอนเด็กๆ ซึ่งตอนนั้นฉันตะเบ็งสุดเสียงและไม่มีความไพเราะใดๆในเสียงเพลงเลย เอาล่ะ หลับมาที่ฉันตอนโต ก็อย่างที่บอกไปฉันไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟังแม้แต่เพื่อนสนิทห็ไม่เคย แต่เมื่อฉันอยู่คนเดียว แน่นอนว่าฉันปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลง ขยับปากขมุบขมิบไปมาตามเนื้อร้อง เปล่งเสียงออกมาเท่าที่มันจะเพราะ บางครั้งฉันอัดเสียงตัวเองตอนร้องเพลง (โฟลเดอร์นั้นฉันใส่รหัสไว้ด้วย) และเอามาฟังอีกรอบ อืม…ก็เพราะใช้ได้ จนมีวันหนึ่งที่ฉันเข้าวอร์ดจิตเวช ฉันและเพื่อนๆ (ที่ตัวเศร้าซึมทำงานหนักเป็นพิเศษ) นั่งต่อเลโก้ด้วยกันริมระเบียงชั้นหนึ่ง ตรงหน้ามองเห็นสวนสวย ตัวเลโก้ต่อเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเรื่อยๆ พยาบาลเปิดเพลงคลอให้พวกเราฟังระหว่างต่อเลโก้ ฉันฮัมเพลงเบาๆด้วยความอารมณ์ดี พยาบาลคนหนึ่งมานั่งข้างฉันและเงี่ยหูฟังเพลงที่ฉันร้อง “เฮ้ย! ร้องเพลงเพราะมากเลยนะเราเนี่ย” ฉันตอบกลับไปแค่ “อย่างนั้นหรอคะ” และฮัมเพลงต่อไป แต่ตอนนี้ฉันชักเกร็งๆหน่อยๆเพราะมีพยาบาลเงี้ยหูฟังอยู่ จนฉันหยุดฮัมเพลงไปเอง เพราะการร้องเพลงตอนนั้นมันไม่สนุกอีกต่อไป วันหนึ่งตอนที่ฉันออกมาจากวอร์ดจิตเวชแล้ว ฉันไปเจอลิงค์เพลง cover ของคนที่ชื่อ ออร์แกน ใน Youtube ฉันร้องเพลงตามลั่นห้องในคอนโดส่วนตัวของฉันและพบว่า เสียงของเรามีคีย์เดียวกัน ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เปิดเพลง Cover ของออร์แกนฟังทุกวันและร้องเพลงตามเค้าด้วยความอารมณ์ดี ยังมีนักร้อง cover อีกคนที่ฉันชอบฟังนั่นคือ kanomroo แต่ฉันร้องเพลงนามเค้าไม่ได้ เพราะคีย์ของเธอนุ่มนวลและเล็กแหลมกว่าเสียงห้าวมหญ่ของฉันมากนัก ถึงอย่างนั้นบางครั้งฉันก็เปิดฟังเพลงของ kanomroo เพราะ