day 22: clothes - litanies of you.

- “แ-่ง ยังกะเพลงนังเทย์เลยว่ะ”
- ผมมองหน้าไอ้แฮซ
- กระดกอเมริกาโน่ลงไปอึกใหญ่ ปกติก็ดื่มไม่ลงหรอก กาแฟดำขมๆ อะไรนี่ แต่วันนี้สถานการณ์บังคับจริงจัง (สถานการณ์ที่ว่าคือฟินน์ยอมเปิดร้านให้เช้ากว่าปกติครึ่งชั่วโมงในวันเสาร์ และตัวผมเองก็มึนค้างเสียจนถามหาอะไรก็ได้ที่จะเคลียร์สมอง
- … ถ้าได้กล้วยอีกลูกนึงก็คงดี)
  
  “พูดบ้าไร ชีวิตกูไม่ใช่หนังโรแมนติก!”
  
  ผมโต้กลับ นิ้วไล้ตามขอบแก้วกาแฟเล่น ไม่กล้าหันมองเคาน์เตอร์
- …. เดี๋ยวจะโดนรังสีอำมหิตจากตาหนุ่มแว่นเข้า
  
  เพื่อนรักผมกลอกตา ยกแก้ววานิลลา ลาเต้ (หวานน้อย) ของมันขึ้นมาดม
  
  “หรอ”
  
  ผมถอนหายใจ
  
  “…กูหมายถึงเพลงอกหัก” ไอ้แฮซชนแก้วกับแก้วนิ่งๆของผม “ ‘now i’m standing alone, in a crowded room, and we’re not speaking.’ เคยฟังป่ะ”
- ทีผมกลอกตาบ้าง เอนตัวพิงพนักเก้าอี้และกอดอก เม้มปากใส่มัน
  
  “ก็ทำเป็นไม่รู้จักกัน ทั้งที่อยู่ในห้องเดียวกัน
- …. หัวใจมันเจ็บนะเว้ย”
  
  โลกนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับคนใจอ่อน
- บทความเขาว่าไว้อย่างนั้น
- ผมก็รู้ของผมว่าแพ้สงครามกับตัวเองครั้งนี้แล้วแน่ๆ ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
  
  จะว่าเราสองคนมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร ผมก็จำไม่ได้
  
  ถูกแล้ว
  
  คุณจะกล่าวหาผมอย่างนั้นก็ได้
  
  ผมดื้อไม่ยอมจะเข้าใจเอง
  
  ยิ่งห่าง ก็ยิ่งโหยหา
- ยิ่งไม่เจอ ไม่ได้คุย ไม่ได้ยินเสียง ก็ยิ่งคิดถึง
  
  งอแง หมกมุ่นกับของรักที่ถูกพรากไปเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง เพราะหัวใจที่เคยสูบฉีดด้วยเขานั้นว่างเปล่า อ่อนแอ เพลียพ่าย เพราะหมดแรงจูงใจจะเต้นต่อ
- วิทยาศาสตร์อธิบายเหตุผลที่ความคิดผมมักวิ่งกลับไปหาพี่นาย
- ปรัชญาบอกให้ผมก้าวผ่านอดีต
- หัวใจสั่งให้นิ้วผมให้ไถผ่านรูปคู่ใน Camera Roll เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
  
  “โกหก”
  
  คำ(กล่าวหา)ของไอ้แฮซเหมือนหมัดฮุกโดนท้องผมเต็มๆ
  
  “มึงไม่รู้ว่าพี่นายอยู่ในห้องนั้นจริงอะ”
- ผมส่ายหน้า เอาฝ่ามือทาบอก
  
  “สาบาน กูจะมองหาเขาทำเพื่อ--“
- ไอ้แฮซผิวปาก เอียงแก้วมองกาแฟที่เหลือ
  
  “…เห็นก็ตอนเขาเงยหน้ามาทางกู”
- ผมเลียริมฝีปาก รสขมของกาแฟดำยังติดลิ้น เหมาะกับกองหยากไย่เละรุงรังในหัวผมดี
  
  และลานทะเลทรายกลางใจนั่นอีกละ
  
  “ตาก็ไม่แม้แต่ได้สบ... กูถามคำถามทั้งที”
  
  จำได้ว่าพี่นายเคยยิ้มกับประโยคนี้ในหน้าเว็บเพจข่าวอะไรสักอย่าง (คล้ายจะเป็น IndieWire)
  
  เรื่องเล็กน้อยเบื้องหลังกองถ่ายที่สะกิดใจผม
  
  จนยกมือเอ่ยปากถาม สายตาก็เหลือบไปเห็นหนุ่มผมหยิกหันมองตามเสียง
  
  รับรู้ถึงกันและกัน
- แล้วหลบสายตาเหมือนเป็นแม่เหล็กขั้วเดียวกัน
  
  เป็นอย่างนั้นรึเปล่านะ
  
  เราเลิกเป็นขั้วตรงข้ามกันแล้วหรือ
  
  ไอ้แฮซหัวเราะเสียงเบา ดื่มกาแฟหยดสุดท้ายแล้วเอื้อมมือมาตบบ่าผม
  
  “แบร์” เสียงนุ่มเรียกผมอย่างช้า ชัด "มึงต้องลืมเขา”
  
  (พูดง่ายนี่ ไม่ใช่หัวใจมึง ไม่ใช่สมองในห้วงอกหักที่แสนโง่เง่าของมึงนิ)
  
  “…. แต่กูคิดถึงเขา--“
  
  คิดถึง
  
  อารมณ์อ่อนไหวที่ไร้สาระเหลือเกินในเวลานี้
  
  คิดถึง
  
  ที่เขาว่าเราสูญเสียการควบคุมความคิดเรื่องเหตุผลเกี่ยวกับคนๆนั้นอย่างหนักหน่วงเมื่อสิ่งที่อยากได้หลุดลอย เมื่อสิ่งที่เคยกระตุ้นส่วนความอยากกระหายของสมองหายไปจากชีวิต ก็คงจริง
  
  คิดถึง
- รอยยิ้มของพี่นายข้างหมอนเมื่อผมสะดุ้งตื่นเพราะนาฬิกาปลุก
- เสียงหัวเราะคุ้นหูเวลาผมตั้งหมัดทำท่าจะชกอะไรเล่น
  
  ลมหายใจรวยรินเป็นระยะ ยามริมฝีปากของผมค่อยไล่จูบกลางอกขาว
- ต่ำลงไป
- ต่ำลงไป...
  
  “ไม่ได้บอกให้ทำตอนนี้เลย--แหม่”
  
  พ่อนักร้องคนดียิ้ม นิ้วเคาะที่จับแก้วผม
  
  “....กาแฟเย็นหมดแล้ว”
  
  ผมกัดริมฝีปากล่าง
- หดมือสองข้างเข้าในแขนเสื้อเชิ้ตตัวเอง
  
  “เสื้อขาวตัวนั้นของพี่เขาอะมึง”
  
  ไอ้แฮซขมวดคิ้ว ขยับตัวมาใกล้ผม
  
  “ตัวไหนวะ”
- “ตัวนั้นอ่ะ ตัวที่--“
  
  “อ๋อ ตัวที่--“
  
  “เออ ตัวนั้นแหละ”
  
  ดันใส่มาคืนนั้นอีก
  
  ผมเห็นละตัวแทบสั่น ผิวจะลุกเป็นไฟ
  
  คนอย่างผมแพ้ไม่กี่อย่างในโลก
- และเสื้อเชิ้ตขาวตัวโปร่งของพี่อนายรินก็เป็นหนึ่งในนั้น
  
  เสียงเตือนแสบหูจากมือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น
- ดึงผมกลับมาปัจจุบัน
  
  หยิบมือถือขึ้นมากดปลดล๊อคอ่านข้อความ แล้วขยับตัวลุกจากที่นั่ง
  
  “เอ้ย” ผมจิบกาแฟบอกลาแก้ว จะให้ดื่มให้หมดคงไม่มีทาง
- รีบพูดประโยคต่อมารัวเร็ว ก่อนจะสาวเท้าออกร้าน
- “… พี่นายตื่นแล้วว่ะ กลับหอละ! บาย!”
  
  เหมือนได้ยินเสียงโหวกเวกของไอ้แฮซตามหลังผมมาแทนตอนรอรถบัสหน้าป้ายที่คิงส์เวย์
  
  “เดี๋ยว— เสื้อเชิ้ตขาว... ก็เสื้อมึง....
  
  …….
  
  ไอ้เห้แบร์!!!
  
  ไอ้แบร์ มึงกลับมาสิวะ!!
  
  อย่าบอกนะว่า--“
  
  //
  
  อย่าลืมติดแทก #kpfic ติชมน้า
  
  เป็นอีกคู่ที่เขียนข้ามปี5555
  
  เพิ่งลงล๊อกก็ตอนตัดสินใจเขียนโมเม้นท์นี้แหละ
  
  ไปค่ะ
- (จริงๆตอนเล่าให้เพื่อนฟัง นางถามเพลง Bad Blood หรอ
- นี่บอกไม่ใช่!!!)
- I've never heard silence quite this loud.
- รู้ว่าเป็น era ที่นางเทย์ move on แล้วโตขึ้นจากตอนนั้นเยอะแล้วนะ
- แต่เพิ่งฟังละซึ้งกับตัวเองก็คืนนั้น
  
  มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิตนะคะ <3
  
  ขอบคุณทุกกำลังใจเสมอค่ะ
  
  x
  
  ข้าวเอง.

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น