ลมหนาวพัดผ่านลอดบานเกร็ดหน้าต่างเข้ามาปะทะกับผ่าม่านสีฟ้าลายทางโปร่งบางจนขยับไหวไปตามแรงลม

ความเย็นไม่ได้เข้ามาสัมผัสหน้าผมโดยตรง เพราะมันถูกกรองจากผ่าม่านที่ไม่ตั้งใจจะซื้อมาติด

ลมอ่อนๆ ทำให้อากาศในห้องเย็นนิดหน่อยแต่ไม่ถึงกับหนาว

ทำให้เช้าวันนี้ไม่มีเสียงพัดลมที่ผมเปิดเป็นประจำ

บังเอิญว่าผมว่างทั้งวัน และมีหนังสือที่อยากอ่านอยู่หนึ่งเล่ม

ในเช้าที่ผมชอบมากที่สุด แดดอ่อนและลมเย็นๆพัดโกรก

ผมไม่เคยชอบฟังเสียงนกร้อง ไม่เคยมองว่ามันเพราะตรงไหน

ผมนอนเงียบๆ ไม่ยอมเปิด playlist ที่ฟังบ่อยๆ

ทางซ้ายเป็นเสียงผู้คน มีเสียงผู้ชายยืนคุยกันอยู่ไกลๆ

แลัมีเสียงคล้ายๆ โทรทัศน์เปิดเป็น background

เสียงนกร้องที่ฟังไม่เป็นทั้งทำนองและภาษา 

และเสียงลมกระทบกับใบไม้

ทางขวา ผมได้ยินเสียงผู้หญิง พูดคุย หลอกล้อ และด่าทอ แต่สนุกสนาน

เป็นเสียงที่ได้ยินแค่บางช่วงจังหวะของการหัวเราะ

เสียงฝีเท้าที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ห้อง รองเท้าตกกระทบกับพื้นเกิดเสียงเป็นวัตถุเสียดสีกัน

มีบทสนาเกิดขึ้นระหว่างพวกเธอ แต่ผมไม่ได้ยินชัด

ผมนอนหลับตาลงไปอีกครั้ง

รู้สึกดี เวลามีอะไรหนักๆ มาทับตัวเราแต่ไม่แตกสลาย 

อย่างน้อยการได้ปล่อยให้ตัวเองได้จมไปกับสิ่งนั้น 

ทิ้งทุกอย่างที่แสนหนักอึ้ง แล้วตกลงไปสู่ห้วงของอะไรสักอย่าง 

11.15 AM

ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาครั้งที่ 4 ของวัน

ครั้งแรกเป็นตอน 6.30 AM

หวังว่าจะตื่นขึ้นมาดูรายการโปรดตลอดกาล แต่ก็ทำไม่ได้

8.20 AM เป็นครั้งที่สอง

ตั้งไว้เพราะคิดว่าอยากสูดอากาศในตอนเช้าที่ริมระเบียงห้องแล้วมองดูความสวยงามของสีใบไม้

ครั้งที่สาม 9.30 AM

เป็นการปลุกที่ทำให้ผมตื่น 

และค้นพบว่าต้องผิดหวังกับตัวเองรอบที่ล้าน เพราะไม่เคยตื่นในรอบแรกได้สักที

ก่อนจะหลับไปอีกครั้งหลังจากอ่านหนังสือจนเกือบจะจบเล่ม

ตื่นครั้งที่ 4 แม้จะงัวเงียนิดหน่อย แต่คิดว่าควรลุกจากเตียงและเริ่มวันใหม่ได้สักที

บังเอิญว่าเช้าวันนี้ ผมยังคิดถึงคุณ

และยังพร่ำเพ้ออยู่เสมอ เรื่อยมา

เสียใจ ที่มีคุณคนเดียวบนโลก

และเสียงเจ้ากรรมของน้ำย่อยที่กำลังเรียกร้องหาอะไรมาใส่ท้องก็ดังโครกคราก

เป็นเสียงแจ้งเตือนว่าถ้ามนุษย์อย่างผมไม่รีบหาอะไรมารองรับมันละก็

น้ำย่อยเจ้ากรรมจะกัดกินกระเพาะของผมให้ขาดเละเป็นแผลเวอะหวะ