แต่สิ่งที่น่าสนใจ และก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมเลือกที่จะเขียนบทความ “การเมือง แก้วตาดวงใจ และชายกลาง” ขึ้นมานั้น คือทัศนะคติ วิถีชีวิตและความเป็นอยู่ของลูกชายคนรอง ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนลำดับที่สองจากทั้งหมดสี่คน ของสมาชิกพรรคๆหนึ่ง ผู้เป็นอดีตสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร โดยผมได้มีโอกาสเจอพอดี ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งโซนสยาม เลยได้มีการทักทาย และพูดคุยกัน เลยได้มีการตกลงนัดแนะ ไปพบปะสังสรรค์กับบรรดาเพื่อนฝูงที่มาเรียนในเมืองกรุงกันอีกหลายคน และระหว่างที่ผมกับเขานั้นกำลังทำหน้าที่ผู้มาจองโต๊ะที่ดีนั้น เลยได้มีโอกาส ถามไถ่ สารทุขสุขดิบ กันอย่างจริงจังและถือโอกาศสัมภาษณ์ไปในตัวอีกด้วยตามแต่สมควร และไม่ก้าวก่ายในความสัมพันธ์กัน มากจนเกินไป และบรรยากาศก็ยังเป็นใจทั้งเสียงดนตรี Dream-Pop ร่วมสมัยที่ใครๆก็เปิดใจรับฟัง ผสมกับเครื่องดื่มเย็นๆที่ไม่ทำให้ใจนั้น ร้อนรุ่มไปกับบรรยากาศ และผู้คนในเมืองกรุง ทำให้ทุกอย่างลงตัว เป็นกันเอง
นั่นมันทำให้ผมนั้นคิดถึงสมัยเรียนมัธยมอย่างบอกไม่ถูก ในระหว่างการสนทนาและดื่มด่ำบรรยากาศยามค่ำคืนผมคิดว่าการนั่งรอมิตรสหายของเราที่กำลังแต่งองค์ทรงเครื่องเพื่อการพบปะสังสรรค์ในค่ำคืนนี้จะดูมีความหมายมากขึ้นหากผมนำเรื่องราวการใช้ชีวิตของในเมืองกรุงของเขา และการใช้ดำเนินชีวิตของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ของผู้ที่อยู่ในแวดวงการเมืองมาเขียน ให้เข้ากับสภาพสังคม และเสถียรภาพทางการเมืองภายในประเทศ ในรูปแบบการดำเนินชีวิตแทน

ตอนนี้ปี3แล้วเป็นไงบ้างกับรั้วมหาลัย ?
ก็โอเคเลยเรื่อยๆเหมือนเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คงเป็นตัวเมือง

ตัวเมืองนี่หมายถึงกรุงเทพใช่ป่ะ และมันไม่เหมือนเดิมยังไง ?
ก็ถ้าจะเอาตามวันที่เราสัมภาษณ์ ก็คงเป็นเรื่องอากาศนี่แหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

แล้วอย่างงี้ทาง ม. เขาว่าอะไรบ้าง ?
ก็ไม่ได้ว่าไรนะ หรือไม่ก็ไม่ได้ใส่ใจเอง แล้วเขาก็หัวเราะแบบสุดเสียง

แล้วมีอย่างอื่นอีกป่ะที่บอกว่าไม่เหมือนเดิม ?
ถ้าเรื่องอื่นเหรอ.....ก็คงเป็นเรื่องความเคลื่อนไหวทางการเมืองล่ะมั้ง

ใช่เลยฮ่า ฮ่า ฮ่า ว่าจะถามอยู่เลย เล่นเปิดประเด็นก่อนเลยนะ แล้วมันเป็นยังไงบ้าง ?
ก็ไม่ยังไงหรอกก็แค่บรรยากาศเก่าๆมันกลับมา มีทั้งป้ายหาเสียง ทั้งรถขยายเสียงและนักการเมือง
มันก็คงเป็นความคิดถึงที่เราไม่ได้สัมผัสมาหลายปีนะ แล้วผู้คนเป็นไงบ้างที่เจอ

อย่างใน ม. อะ กับเรื่องการเมือง ?
ก็พูดคุยกันนะแต่เท่าที่เห็นมักจะเป็นการพูดคุยในเชิงล้อกันมากมากกว่า จะไม่ได้จริงจังกันระหว่างฝ่ายแต่ก็เห็นแบบพวกนึงที่ชอบปั่น แบบหยิบเอาเรื่องนู่นี่นั้นมาจับใส่รวมกันและยกมาเป็นเหตุผล แต่ก็นะมันก็ถือว่าธรรมดา แต่โดยรวมแล้วคนก็ดูสนใจเยอะ

แล้วถ้าอย่างคนภายนอกที่เจอทั่วไปหล่ะ เป็นไงบ้าง ?
โห่ถ้านอกรั้ว ม. ไปนี่เงียบเลยไม่ได้ยินคนพูดกันเลยถ้าอย่างมากที่ได้ยินก็แค่ “มึงว่าพรรคอะไรจะมาวะ” ก็คงจะมีแค่นี้

แล้วคิดว่าครั้งนี้พรรคอะไรจะมา ครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ?
ไม่รู้สิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เหมือนคาดเดาได้นะ แต่ก็ไม่อะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ เอาเป็นว่าอย่างน้อยก็ยังได้เป็นส่วนหนึ่งของการเลือกตั้งละกัน

ไม่เผื่อใจบ้างเหรอ มันอาจจะเลื่อนอีกก็ได้นะ ?
ไม่เลื่อนสิ เชื่อว่ายังไงก็ไม่เลื่อน
เราก็ต่างภาวนาให้ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองของประชาธิปไตย กันต่อไป เออว่าแต่เอาเรื่องชีวิตบ้างดีกว่า 

ถามจริงๆเถอะ มาเรียนอยู่กรุงเทพสามปีกว่าละ ยังคิดว่าการเดินทางในกรุงเทพนี้ยากอยู่ไหม ?
คิดว่ายังคงยากเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกเราเองที่เปลี่ยนไป เพราะมันกลายเป็นความเคยชิน แต่ยอมรับว่าเราต้องแข่งกับคนอื่น คือต้องอยู่ให้เป็นนั่นแหละ ถ้าจะพูดง่ายๆ

แล้วคิดเราโอเคไหมที่จะอาศัย ?
จริงๆมันก็โอเคนะถ้าพูดถึง แบบว่ามีสีสัน แต่ถ้าภาพรวมก็อยากอยู่เชียงใหม่มากกว่า

แล้วบ้านอะ ไม่อยากกลับไปเหรอ ?
มันก็อยากอยู่ แต่ถ้าพูดถึงสไตล์การใช้ชีวิตอะ คิดว่าเชียงใหม่นี้โอเคสุดละ ถึงจะเกิดที่นั่นก็จริง แต่ก็มาโตเชียงใหม่ นั่นก็คงเป็นอีกเหตุผลละมั้ง

นั้นสินะความคุ้นเคย ?
ใช่ๆถึงคนเขาจะบอกว่าเชียงใหม่มันเป็นเมืองแมส แต่ส่วนตัวก็ยังมองว่ามันเรียบง่าย สบายๆ ไม่รีบร้อน

และแล้วโฉมหน้าของเพื่อนที่มาร่วมสังสรรค์ก็โผล่มา และบรรยากาศทุกอย่างตื่นเต้นและสนุกสนานกว่าเดิมเมื่อมิตรภาพ ที่ผสานกับเครื่องดื่มเย็นๆ และตบท้ายด้วยเสียงดนตรี สิ่งเหล่านี้เองที่ช่วยจรรโลงพวกเราไว้ในโลกที่โหดร้าย และประเทศที่ไม่มีขื่อมีแป