น่าแปลกใจ
ทำไมบ่ายวันนี้ บรรยากาศดูครึ้มฟ้าครึ้มฝน อย่างประหลาด
นี่มันฤดูฝนนะ จะแปลกอะไร
แปลกตรงที่เมฆเหล่านั้น กำลังก่อตัว และควบแน่นกันทั่วฟ้า ไม่มีสัญญาณใดๆ ทุกอย่างมืดลงเหมือนพายุลูกใหญ่ อย่างน่าใจหาย
ใช่แล้ว มันน่าใจหาย
ไม่ทันไร สายฝนก็โปรยลงมา หนักขึ้น และหนักขึ้น
เธอบอกจะมาหาฉันในวันนี้ แย่แล้วสิ แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ด้วยการสื่อสารที่ลำบากขึ้นเพราะเธอยกเลิกเบอร์มือถือภายในประเทศแล้ว ใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เธอกำลังไปจากที่นี่ พรุ่งนี้ ช่างเป็นความไม่แน่ไม่นอนที่ชวนให้อึดอัด ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะวางแผนถึงสนามบินกี่โมง แบบนี้ จะทำยังไงดี หากวันนี้เป็นเพราะฝนที่ทำให้เราคลาดกัน บอกเลยว่าผมคงเกลียดสิ่งนี้ ไปอีกนานแสนนาน
สายฝนยังคงบ้าคลั่ง
แล้วไหนจะแมวจรสีเทาผู้น่าสงสาร มันกำลังจะเปียกปอน ถ้าหากผมไม่ทำอะไรสักอย่าง ทุกอย่างจะต้องแย่แน่ๆแล้ว ถ้าอาการป่วยมันไม่ดีขึ้นล่ะ เธอคนนั้น ผู้แอบหลงรักมัน แม้เธอจะเคยพบมันแค่ครั้งเดียว แต่สายตาคู่นั้นมันบ่งบอก ว่าเธอตกหลุมรักมันอย่างหัวปักหัวปำ
ผมจุดบุหรี่คลายความเหนื่อยล้า และพักผ่อนตามอัธยาศัย
เมื่อเห็นว่าแมวหนุ่มปลอดภัย น่าโล่งใจ
แม้จะเป็นเวลาหลังเลิกงาน
ลึกๆผมเชื่อนะ ว่ายังไง เธอจะมา แม้เธอจะขี้หลงขี้ลืมไปบ้าง แต่ไม่ใช่กับเรื่องนี้อย่างแน่นอน ผมกำของขวัญชิ้นนั้น พร้อมกับอุ้มเจ้าเหมียวตัวเดิมแล้วบอกว่า “เธอมาแน่ๆไอ่เทาเชื่อสิ”
ตอนนี้ฝนเริ่มเบาแล้วนะ
“มา…เดี๋ยวเช็ดตัวให้ใหม่”
ความครึ้มใจ ยังคงดำเนินต่อไป แต่สัญญานที่ดีก็เริ่มตามมา เมื่อฝนเริ่มซา ผมยังคงอยู่กับเจ้าเหมียว ตัวมันเริ่มแห้งดี ผมอุ่นใจ
เสียงเรียกจากหน้าร้านก็ลอยมา
“ พี่ๆมีคนมา ”
ขอต้อนรับเข้าสู่บรรยากาศ “ ฟ้าหลังฝน ” ให้ตายสิวันนี้เธอสั่งม็อคค่า ช่างน่าประหลาดใจ กาแฟ ผสมผสานกับโกโก้ แล้วเติมความหวานเพิ่มอีกนิดนึง เป็นความหวานขมสุดลงตัว หลังฝนซา
เพราะตั้งแต่เธอเริ่มเปิดใจกับกาแฟ ผมเห็นเธอดื่มแต่ “คาราเมล มัคคิอาโต้”
ไม่พอแค่นั้น เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอใส่ชุดสีเขียว มันเป็นสีที่เธอชอบอันดับท้ายๆตั้งแต่รู้จักกันมา ในทางกลับกันผมชอบมันเป็นอันดับต้นๆ พอๆกับที่เราสองชอบแต่งตัวสีทึบ อย่างดำ และน้ำตาลเข้มนั่นแหละ
สิ่งเหล่านี้นำมาซึ่งความประหม่าในใจ คำตอบภายใจกำลังกระจ่างชัดขึ้น ว่าบางทีความรู้สึกที่ถูกจำกัดในใจ อาจไม่ต่างอะไร จากมวลเมฆที่ก่อตัว ควบแน่น และร่วงโรยเป็นห่าฝน
สวัสดี วันนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?
สภาพความอึดอัด ตะกุกตะกัก พูดจาไม่ได้ศัพท์ของผม แทบไม่ต่างอะไรจากวันแรกที่เราเริ่มทำความรู้จักกัน
เราจะได้มานั่งคุยกันแบบนี้ เป็นสุดท้ายแล้วสินะ ยิ่งดูเป็นความรู้สึกอัดอั้นใช้ได้ แม้ว่าฟ้าฝนบนโลกภายนอกจะหยุดลง แต่ฟ้าฝนในใจกลับยิ่งทวีความรุนแรง มารู้ตัวอีกทีพายุลูกนี้ก็ก่อตัวมาซักระยะแล้วนะ
“ฝนตกในใจ” คงไม่ใช่สำหรับผม แต่คงเต็มไปด้วยพายุฝนฟ้าคะนองจนใจผมไม่สามารถระบายมวลน้ำออกได้ทัน เป็นแน่แท้
อย่างน้อยวันสุดท้าย ยังคงน่ายินดี เพราะภารกิจตามหา บางสิ่งมามอบให้เธอก็สำเร็จเสร็จสิ้น ผมลุกออกจากโต๊ะไป เพื่อนำมันมามอบให้เธอ
เป็นไง คุณจะต้องชอบมัน พนันได้เลยคนดี
แค่อย่าลืมคิดถึงผมบ้างจากแดนไกล เวลาคุณมองมันบนตู้เสื้อผ้า หรือมันมาสวมใส่บ้างก็แล้วกัน ในทางกลับกัน หากสวมมันเป็นชุดนอน หวังว่าผมคนนี้จะมีสิทธิ์ไปโลดแล่นอยู่ฝันของคุณ ยามราตรีบ้าง
นั่นคงดีไม่น้อย
พายุในใจเหมือนจะเริ่มสงบลงหลังจากของขวัญถูกมอบให้กับเธอ แต่ยังมีน้ำท่วมขังที่รอการระบาย คงต้องปล่อยมันท่วมแบบนั้น แล้วค่อยเริ่มทำอะไรบางอย่าง
จนกว่าจะถึงช่วงสายของวันพรุ่งนี้
ณ ทางสามแพร่งชีวิตที่ในรูปแบบ “ท่าอากาศยานนานาชาติ”
แล้วเจอกันนะ
สัญญาว่าผมจะไปให้ทันช่วยคุณถือกระเป๋า
พร้อมกับนำกาแฟแก้วโปรดไปฝากนะคุณ
MidnightMessageBox
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in