“Radar mountain night” - เรื่องสั้นThe masterplan

ณ ที่แห่งหนึ่งเป็นจุดชมวิวของจังหวัดหนึ่งที่มีภูเขาล้อมรอบ ชายคนหนึ่งชื่อว่า “โรม” มายืนชมวิวบนภูเขาลูกนั้น เขาได้ผิดหวังกับความรักมา เขาชอบมายืนสูบบุหรี่เพียงลำพังเพื่อพักใจ สายลมบนภูเขานั้นช่างเย็นสบาย แต่เวลาก็จวนจะมืดนี้คือช่วงเวลาก่อนพระอาทิตย์จะตก ในระหว่างที่ท้องฟ้าจะมืดนั้น เขาคิดว่าเขาไม่เคยเจอสิ่งเล้นลับเลย ด้วยความเศร้าหรือความอยากประชดชีวิต เขาเผลอพูดออกมาว่า

“ไม่เหลือใครเลยเว้ย อย่างน้อยก็แค่ใครสักคนอยู่ข้างๆ ถ้าผีมีจริงช่วยโผล่ออกมาให้เห็นหน่อย”

ทันใดเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะที่เหมือนกับเสียงผู้หญิง สายลมเริ่มพัดแรงขึ้น เขานึกในใจฉิบหายแล้วกูเสียงหัวเราะยังคงดังต่อไป โรมเริ่มเหงื่อออกและพูดว่า

“อย่ามัวแต่หัวเราะโผล่หน้าออกมาเลยนังผี”

ภาพที่โรมต้องตกตะลึง คือเขาเห็นวิญญาณผีผู้หญิงอายุน่าจะประมาณ20กว่าๆ ผีที่เห็นไม่ใช่ผีน่ากลัวเลย เธอดูเป็นผีที่สวยด้วยซ้ำ เธอมาพร้อมกับชุดขาวทั้งตัว ผมยาวสีดำมีผมหน้าม้า โรมทำตัวไม่ถูก ตัวเกร็งไปหมด ผีจึงเอ่ยทักว่า

“เรียกข้าไม่ใช่เหรอทำไมถึงกลัวซะละ ข้าสมเพชเจ้าจริงๆ น่าสงสารไม่มีใครคบถึงต้องอยากให้มีผีเป็นเพื่อนเลยเหรอ”

โรมผู้ขาดสติหรือไม่ก็อาจจะบ้าไปแล้วตอบไปว่า
“แล้วจะเป็นเพื่อนไหมละ”

ผีผู้หญิงถึงกับช็อค เพราะเขาอยู่ที่ภูเขาลูกนี้มานานแสนนานและเหงามาก ถึงแม้จะมีผู้คนมากหน้าหลายตามาภูเขาลูกนี้ เขาก็ไม่เคยปรากฏตัวให้ใครเห็นเลย

โรมเริ่มมีสติและเริ่มนั่งคุยกับผีผู้หญิงบนภูเขาท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไปโดยอุปนิสัยแล้วโรมไม่ใช่คนขี้กลัว และชอบทำอะไรที่แปลกใหม่อยู่เสมอ การคุยกับผีก็อาจเป็นสิ่งหนึ่งที่โรมอยากทำตลอด

โรมได้รู้ว่าผีผู้หญิงตนนี้ชื่อ ซิก เธอเป็นผู้หญิงที่เคยพลัดตกเขาที่นี่ เลยยังไปเกิดไม่ได้เพราะยังไม่ถึงคราวตาย โรมไม่ได้รู้สึกกลัวซิกเลย เพราะเธอดูไม่น่ากลัว โรมถามซิกว่าผีนี้หิวไหมปกติกินอะไร

ซิกบอกว่า”ก็ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ บางทีก็มีคนแผ่ส่วนบุญมาให้ ก็เลยไม่ค่อยหิว หรือไม่บุญเราอาจจะมีเยอะอยู่แล้วเลยทำให้เราไม่ค่อยหิว“

โรมบอกกับซิกไปว่าเธอคงเหงาน่าดูสินะ ฉันก็เหงาเหมือนกันเราจะเป็นเพื่อนกันได้ไหม เธอดูไม่ได้น่ากลัวเลยแต่อย่ามาแบบน่ากลัวนะขอร้องละ

ซิกหัวเราะเธอมีความรู้สึกเหมือนมนุษย์อีกครั้งและซิกก็ตอบได้สิ

หลังจากนั้น ซิกก็ตามติดชีวิตโรมไปตลอด ไม่ว่าจะไปกินข้าว ไปดูหนัง โรมจะเห็นซิกตามไปด้วยตลอด แต่ตอนที่อยู่ข้างนอก โรมจะทำเป็นใส่หูฟังเพื่อคุยกับซิก คนจะได้ไม่สงสัยว่าพูดคนเดียว
เวลาไปสอบซิกก็จะคอยไปดูข้อสอบให้โรมและมาบอกคำตอบกับโรม

เวลาอาบน้ำก็มีบางทีที่ซิกแกล้งปิดไฟแล้วหลอกโรม

เวลานอนซิกก็จะชอบแกล้งไปนั่งปลายเตียงทำให้โรมกลัว แต่หลังๆโรมเริ่มชิน ทุกๆเช้าโรมจะตื่นไปใส่บาตร อาหารที่ซิกอยากกิน เธอก็ดูจะสดใสทุกครั้งเวลาที่มีคนทำบุญให้

โรมรู้สึกดีแต่ก็ยังมีความรู้สึกแปลกๆ ว่าเราเป็นเพื่อนกับผีจริงๆเหรอเนี่ย นับวันทั้งโรมและซิกเริ่มสนิทกันมากขึ้น

โรมคิดว่าตัวเองได้ตกหลุมรักซิกเข้าแล้ว ซิกก็รู้สึกรักโรม แต่สองคนไม่สามารถแตะต้องร่างกายกันได้ ได้แต่คอยพูดคุยไปไหนด้วยกันเสมอโดยมีซิกคอยให้กำลังใจและคอยอยู่ข้างๆ

โรมและซิกจะชอบไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกที่ภูเขาที่เขาเจอกันครั้งแรกด้วยกัน

มีวันหนึ่งโรมและซิกได้ขึ้นไปดูพระอาทิตย์ตกกันเหมือนเดิมซิกก็มีอาการแปลกๆ ผิวพรรณซิกดูผ่องใสขึ้น ซิกรู้ว่าเขาจะไปเกิดแล้ว มันคือเวลาที่ซิกเฝ้ารอมานาน แต่ซิกก็รู้สึกเสียใจ โรมก็รู้ดีว่าเขากับซิกจะอยู่ด้วยกันตลอดไม่ได้ ซิกบอกโรมว่าเราเหลือเวลาอีก3วัน เราจะไปแล้วนะ เพราะ3วันข้างหน้าตรงกับวันตายเธอพอดี
โรมยิ้มแม้ในใจจะเสียใจมากๆ โรมบอกงั้นมาทำให้มันเป็นเวลาที่ดีกันเถอะ ซิกรู้ดีว่าเวลาเขาไปเกิดเขาจะจำเหตุการณ์พวกนี้ไม่ได้หรอก แต่คนที่ต้องอยู่กับความทรงจำก็คือโรม

วันแรก โรมได้พาซิกไปยังบ้านเกิดเพราะวิญญาณจะไปไหนไม่ได้ถ้าไม่มีคนเชิญไปหรือมีคนนำทาง โรมก็เลยชวนซิกไปแถวบ้านเกิดที่ซิกเคยอยู่ โดยซิกเป็นคนบอกทาง ซิกรับรู้ว่าบ้านเขาเปลี่ยนไปมาก ซิกกับโรมยืนมองบ้านของซิกจากข้างนอกเพราะไม่สามารถเข้าไปข้างในได้ ซิกนั้นได้เห็นพ่อกับแม่และก็น้องสาวเดินออกจากบ้าน ซิกอยากจะเข้าไปกอดแต่ก็ทำไม่ได้ แต่พ่อกับแม่รู้สึกเหมือนมีลมอุ่นๆพัดผ่าน

และพ่อของซิกก็พูดกับแม่ว่า ถ้าลูกอีกคนเรายังอยู่ป่านนี้คงอยากให้เราทำสปาเก็ตตี้ให้กินแน่ๆเลยเพราะซิกชอบกินสปาเก็ตตี้มาก ซิกได้ยินถึงกับเศร้าเพราะเขาคิดถึงพ่อแม่มากๆ แต่แค่นี้เขาก็มีความสุขแล้วที่ได้เห็นพ่อแม่และน้องสาวยังสบายดี โรมยิ้มให้กับซิก

วันที่สอง โรมพาซิกไปทะเล ซิกอยากเห็นทะเลมากหลังจากอยู่บนภูเขามานาน มันเป็นวันที่อบอุ่นแม้จะไม่ได้สัมผัสไอแดดและน้ำทะเล แต่ซิกก็มีความสุขมาก โรมได้แต่ยิ้มที่เห็นซิกมีความสุข

และวันสุดท้ายที่ซิกต้องไป ทั้งคู่ยืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกด้วยกัน ซิกบอกกับโรมว่า “ขอบคุณนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนเรา เราอยู่ที่นี่เราเหงามากเลยจนได้มาเจอโรม โรมอยู่ตรงนี้ก็อย่าสูบบุหรี่เยอะหัดไปหาเพื่อนในชีวิตจริงบ้าง เราไม่อยู่แล้วก็อย่าเศร้านะ เราจะอยู่ในความทรงจำกันและกันตลอดไป ถ้าโรมคิดถึงเราก็ให้โรมนึกถึงช่วงเวลาดีๆที่เรามีกันไว้นะ เราขอบคุณโรมมากๆเลยนะ”
โรมได้แต่ยิ้มด้วยสีหน้าที่มีความสุข น้ำตาโรมเริ่มคลอและโรมก็บอกกับซิกว่า

“ตอนแรกเรากลัวเธอนะ แต่เพราะเรามันเป็นคนพิลึกด้วยละเราถึงเข้ากับเธอได้ เราชอบเวลาเธอยิ้มเราคิดว่าถ้าซิกยังเป็นมนุษย์ ซิกอาจจะไม่มาเป็นเพื่อนเราหรอก 55 เราก็ต้องขอบคุณซิกนะที่ทำให้เราผ่านคืนวันแย่ๆมาได้ พระอาทิตย์นี้จะเป็นพระอาทิตย์สุดท้ายที่เราจะได้มองดูมันด้วยกันแล้วนะ เราจะไม่ลืมเธอเลยซิก
เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงเรานะ ขอให้ไปเกิดที่ดีๆละ ซิกจะอยู่กับเราเสมอเลยนะ“

ซิกและโรมกอดกันท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า แม้ร่างกายทั้งคู่จะสัมผัสกันไม่ได้ แต่เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรัก ไม่กี่เสี้ยววินาทีซิกก็หายไป ทิ้งก็เพียงความทรงจำกับรอยยิ้มที่สวยงาม ทุกอย่างดูมืดและเงียบสงบภูเขานี้เต็มไปด้วยความสุขและความเศร้าของชายคนหนึ่ง ดวงดาวเริ่มส่องแสง

โรมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ความรู้สึกโรมกลับมาเหมือนตอนก่อนเจอซิก ทันใดนั้นดาวก็ได้ตกผ่านหน้าโรมไป โรมรู้ว่าหลังจากนี้เขาจะคิดถึงซิกตลอดไป

โรมกลับไปเป็นคนที่เข้าใจโลกมากขึ้นผ่านการเปลี่ยนแปลงมามากมาย จนในวาระสุดท้ายของชีวิต โรมเห็นซิกที่ดูเหมือนจะเป็นนางฟ้ามารับเขาไปอยู่ด้วย

"โรมเรารอเธออยู่นะรีบขึ้นมาได้แล้ว”

#เรื่องสั้นthemasterplan #themasterplan

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น