ผมนัดกับอิซูมิไว้ที่ร้านกาแฟแห่งนึงในโตเกียวผมไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อย ฝนเริ่มลงเม็ด อิซูมิเดินเข้ามานั่งตรงข้าม เราสั่งอเมริกาโนดริปมาดื่มคนละแก้ว ราคาแพงหูฉี่แต่รสชาติของมันทำให้ลืมเลือนเรื่องราคาไปเสียสนิท คงไม่มีอะไรดีไปกว่ากาแฟร้อนๆ ยามฝนพรำ พร้อมด้วยแสงไปอบอุ่นจากร้านกาแฟ บางทีผมก็อยากหยุดตัวเองไว้ตรงนี้ตลอดกาล

“ฝนตกอีกแล้ว” เขาพูดกับผมขณะที่สายตาเราทั้งคู่มองออกไปผ่านกระจกร้านกาแฟที่บรรเลงเพลง Four Seasons ของ Vivaldi แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรไป สายตาผมเหม่อลอยเหมือนไร้ชีวิตผมมองไปที่สายฝนแต่ก็ไม่ได้มองไปที่มัน จ้องดูเม็ดฝนแต่ละเม็ดที่กระทบพื้นแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนมันตกถึงพื้น ทุกอย่างรู้สึกว่างเปล่า

“คุณเศร้าไหม” เขาถาม

“ไม่เลยสักนิด” ผมตอบ ไม่เลยสักนิด ผมคิด “ดีใจเสียอีกได้ปลดเปลื้องความรู้สึกที่ค้างคา”

“คุณบังคับปากได้ แต่คุณบังคับแววตาตัวเองไม่ได้” เสียงเขาลอดผ่านหูผมไปเหมือนผมไม่ได้รับรู้ ผมไม่รู้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจฟังหรือผมรู้ดีอยู่แล้วเลยไม่จำเป็นต้องรับมันเข้ามาตอกย้ำใจที่ร้าวหัก

ผมไม่อาจตอบอะไรไปได้มากกว่าคำว่าผมยังสบายดี ผมไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าผมยังสบายดีหรือผมหลอกตัวเองให้สบายดี ผมไม่รู้ แววตาผมไม่อาจหลอกได้แต่ผมไม่เห็นแววตาตัวเอง ผมไม่เห็นแม้กระทั่งจิตใจตัวเองด้วยซ้ำไป “นั่นสินะฝนตกอีกแล้ว” ฝนเม็ดใหญ่เริ่มพรั่งพรูออกมาจากดวงตาผม “ผมไม่เสียใจเลยสักนิด” ผมไม่รู้ว่าผมบอกอิซูมิหรือผมอยากบอกตัวเองมากกว่า ผมไม่รู้ ผมไม่รู้อะไรเลย

 わからない

อิซูมินั่งเงียบไม่มีคำปลอบโยน ไม่มีสิ่งใด เขาซดกาแฟเหมือนกับว่ารู้อยู่แล้วว่าผมเป็นยังไง รู้ทุกอย่างที่ผมไม่รู้ อิซูมิคุณรู้อะไรอีกมั้ย อิซูมิบอกผมที “คุณเสียใจ” ฝนจากตาผมไหลออกมาหนักหนากว่าเดิมอาจเป็นพายุคะนองไปแล้วก็ไม่ผิดนัก “แต่คุณไม่มีอะไรให้เสียดายอีกแล้ว”

“อิซูมิ ผมกลัวเหลือเกิน ผมกลัวที่จะเสียเธอไป เธอไม่ได้เป็นแค่คนที่ผมชอบแต่เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม อิซูมิ ผมไม่อยากเสียเธอไป” ใจกลางพายุแดงก่ำฝนยังคงตกหนักหนาไหลผ่านหางตา

“คุณจะไม่เสียเธอไปหรอก” อิซูมิบอกพร้อมดื่มกาแฟอึกสุดท้ายในแก้ว

“คุณรู้ได้ยังไง”

“เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณไม่ใช่เหรอ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณ เธอไม่มีทางหายไปจากชีวิตคุณมีแต่คุณที่จะออกไปจากชีวิตเธอ”

ผมหันหน้าไปมองอิซูมิ สมองผมว่างเปล่าไปชั่วขณะ แต่ถ้าไม่มีคำพูดของอิซูมิหัวใจผมอาจอ้างว้างไปตลอดกาล กาแฟหายร้อนแล้วอาจเข้าใกล้ความเย็นด้วยซ้ำไปผมกินมันจนหมด อร่อยดีเหมือนกันกาแฟผสมน้ำตา