หมิงฉางเยี่ยน หรือจอมยุทธ์น้อยหมิงผู้รักความสนุกและเรื่องราวรื่นเริง

กลับถูกสำนักในยุทธภพให้ร้ายและติดตามกำจัด จนทุกคนในที่นั้นต่างคิดว่าเขาสิ้นชีพไปแล้ว

แต่เรื่องราวของจอมยุทธ์หมิงหาได้ตายไปพร้อมกับเรื่องราวในวันนั้นไม่

ผู้คนมากมายยังคงร่ำลือว่า วิญญาณของหมิงฉางเยี่ยนจะกลับมาแก้แค้น

เรื่องวุ่นวายในยุทธภพยังไม่ทันสงบ

สองปีให้หลัง พระสนมน้อยนางหนึ่งก็ปรากฏกายเข้าสู่วังหลวง

ภายในวังหลวง นางได้พบอัครมหาเสนาบดีน้อย

ผู้ซึ่งกุมความลับบางอย่างไว้

แต่ก็มิวายเกิดเรื่องวุ่นวายในวังหลวงขึ้นอีก

พระสนมน้อยนางนี้จะเอาตัวรอดจากเรื่องราววุ่นวายทั้งหมดนี้ได้อย่างไร

เรื่องราววุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งหมด

ความลับของเทพเซียนและพระสนมจะเกี่ยวข้องกับหมิงฉางเยี่ยนหรือไม่

เชิญทุกท่านติดตามเรื่องราวทั้งหมดได้ในเล่ม

สารภาพก่อนว่าตอนแรกเรื่องนี้ไม่อยู่ในสายตาเลยค่ะ อาจจะเพราะว่าหน้าปกที่เรารู้สึกว่าไม่ชอบจริงๆ กับเรื่องย่อด้านหลังที่รู้สึกว่าไม่ค่อยโดนใจ แบบปลอมตัวเป็นผู้หญิงอะไรทำนองนี้ รู้สึกแบบไม่น่าจะใช่สไตล์ตัวเอง แต่หลังจากเห็นความเห็นส่วนมากรอบตัวค่อนข้างไปในทางชอบมาก ซึ่งผิดคาด เราก็เลยลองอ่านดูบ้างค่ะ

พออ่านแล้วพบว่า มันไม่ตรงปกอย่างแรง นอกจากไม่ตรงปก เรายังรู้สึกว่าไม่ตรงคำนำของผู้แปลด้านหน้าด้วย คำนำด้านหน้าบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเบาๆ แต่เอาเข้าจริง เราไม่รู้สึกว่าเบานะ แบบเนื้อหาค่อนข้างแน่น รายละเอียดเยอะ ตัวละครเยอะ พลอตพลิกไปพลิกมาหลายครั้ง แล้วยังมีฉากที่ค่อนข้างทำร้ายจิตใจแบบที่เรารู้สึกว่าควรจะติด trigger warning เอาไว้เลย ถึงแม้จะเป็นการพูดถึงเฉยๆก็ตาม

พออ่านจบจริงๆแล้วจัดอยู่ในหมวดค่อนข้างชอบเลยค่ะ ซึ่งเซอร์ไพรซ์มาก

พลอตคือ หมิงฉางเยี่ยน จอมยุทธ์อันดับหนึ่งถูกล้อมปราบ เลยกระโดดลงแม่น้ำหนีเอาตัวรอด รักษาตัวอยู่ถึงสองปี แต่ภายในสองปีนี้กลับมีคดีมากมายที่ใช้อาวุธเดียวกันกับหมิงฉางเยี่ยน หมิงฉางเยี่ยนก็คือนายเอกนั้นเองค่ะ

เราค่อนข้างชอบบุคลิกของนายเอกมาก รู้สึกว่าเป็นคนเข้มแข็งอย่างมาก จิตใจแข็งแกร่งขั้นสุด แบบที่ทำให้เรื่องนี้ทอนความ tragic ลงไปได้มากเพราะนิสัยของนายเอกนี่แหละ แต่ในขณะเดียวกันเราก็รู้สึกว่าจริงๆประเด็นดราม่าต่างๆในเรื่องถ้ามันจะขยี้มากกว่านี้น่าจะทำให้เกิดความรู้สึกลึกซึ้งกับคนอ่านได้มากกว่านี้นะ

ส่วนพระเอกคืออัครเสนาบดีน้อยในวังหลวง พระเอกเป็นตัวละครที่เราชอบมาก คือน่ารักมากกก นานๆทีจะเห็นพระเอกสไตล์นี้ด้วย เป็นพระเอกอายุน้อยกว่าที่มีความขี้งอนๆสูง (ซึ่งเข้ากับนายเอกที่เป็นฝ่ายลงให้อย่างง่ายๆได้ดี) ตัวพระเอกคลั่งรักนายเอกมาก แบบดูแล้วรู้เลยว่ารักมากจริงๆ ให้ได้ทุกอย่าง ทำให้ทุกอย่าง นายเอกไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่จริงๆก็นับว่าเป็นพระเอกสายเอาแต่ใจคนนึง อาจจะเพราะว่าอายุของสองคนนี้ที่ห่างกันหลายปี ตัวนายเอกตอนเจอกับพระเอกครั้งแรกก็มีฟีลเลี้ยงน้องอยู่บ้าง นายเอกอาจจะเคยชินกับการเลี้ยงเด็กด้วยแหละ 

ในส่วนของพลอตเราชอบมาก รู้สึกว่าเออ ก็ทำมาได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว เป็นแนวยุทธภพ ล้างแค้นกันไปมา บวกกับการเมืองระหว่างแคว้นอะไรนี่นิดหน่อย เรารู้สึกว่ามีช่วงที่อืดๆอยู้บ้างเหมือนกันโดยเฉพาะช่วงเล่มแรกเล่มสอง เราไม่ถึงกับอ่านรวดเดียวจบ บอกตามตรงเซตนี้เราใช้เวลาค่อนข้างมากในการอ่านทีเดียวค่ะ

เรื่องนี้คนตายค่อนข้างเยอะ แล้วตายแต่ละคนก็ชวนให้สะเทือนใจอะ เช่นตอนอวี้โหลวถูกตีตายทั้งเป็น คือเรารู้สึกว่าเค้าไม่สมควรที่จะมาตายในสถานที่แบบนี้ ด้วยคนประเภทนี้ ด้วยเหตุผลโง่ๆแบบนี้เลยอะ แต่เหตุผลโง่ๆนั้นมันก็เป็นไปได้แบบสุดๆ เป็นฉากที่ทำให้เรารู้สึกเป็นครั้งแรกว่าเรื่องนี้ไม่เหมือนที่เราคิดเอาไว้เลย โดยเฉพาะเมื่อเปิดออกมาว่าหมิงเยว์มีส่วนเกี่ยวข้อง เราทั้งสงสารทั้งรู้สึกเกลียดหมิงเยว์ แบบเป็นตัวละครที่แบบบ....บอกไม่ถูก คือเรารู้สึกว่าจริงๆแล้วอวี้โหลวไม่ได้เกลียดอะไรหมิงเย่ว์เลย แบบคงไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าตัวเองจะต้องมาตายเพราะคนคนนี้ ในลักษณะแบบนี้ รวมถึงหมิงเย่ว์เองก็คงไม่คิดว่ามันจะไปถึงขั้นทำให้อวี้โหลวตาย จริงๆแล้วด้วยความตายของสองคนนี้ เรารู้สึกว่าตัวหัวอวิ๋นฉางเกินไป แต่คือด้วยบุคลิกของหัวอวิ๋นฉางเป็นแบบนั้นเอง เหมือนตอนที่ฆ่าลูกหมา อะไรที่มีแนวโน้มจะอันตรายกับตัวเองในอนาคตก็ฆ่าทิ้งไป อวี้โหลวก็เหมือนลูกหมาในตอนนั้นที่ถูกฆ่าทิ้ง

อีกฉากที่รู้สึกสะเทือนใจคือฉากของจวงเซี่ยวกับเสี่ยวหลัน คิดว่าฉากนี้ใครๆก็คงสะเทือนใจ นับเป็นฉากที่เราชอบที่สุดในเรื่องฉากนึง คือตอนที่จวงเซี่ยวถูกธนูของพระเอกล้มลง ตอนนอนอยู่กับพื้นมองศพของเสี่ยวหลันที่มีใบเฟิงร่วงลงมา คือรู้สึกว่าจวงเซี่ยวเองเป็นตัวละครที่แบบ...คือเราก็รู้สึกว่าความแค้นของเค้าก็สมเหตุสมผล แล้วเค้า deserve ชีวิตที่มีความสุขกว่านี้ ชีวิตที่ดีกว่านี้ แล้วคือรู้สึกว่าเป็นการแก้แค้นจวงเซี่ยวได้อย่างสาสมจริงๆ ตัวจวงเซี่ยวที่ชีวิตนี้พูดได้ว่าไม่เหลืออะไรอีก ความจริงใจหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือเสี่ยวหลันรึเปล่า น่าจะเป็นคนที่จวงเซี่ยวแคร์ที่สุดในโลกแล้ว เพราะนอกจากนั้นก็ไม่ได้แคร์อะไรอีก แล้วคนคนนี้ดันต้องมาถูกฆ่าตายเพื่อแก้แค้นตัวเองอีก 

ตรงจวงเซี่ยวเราสงสัยว่ามันจะมีฉากที่หลวงจีนตาบอดบอกว่าอยากเจอจวงเซี่ยว แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีพูดถึงปะ แบบไม่รู้ว่าสุดท้ายจวงเซี่ยวตายมั้ยยังไง หรืออยู่ในคุกไปแบบนั้น

แน่นอนว่าอีกตัวละครหนึ่งที่สะเทือนใจที่สุดคือ หัวอวิ๋นฉาง ในฐานะที่เป็นผู้หญิงอะนะ คือรู้สึกว่าสิ่งที่อวิ๋นฉางเจอมา ไม่แค้นแล้วจะให้ทำยังไง ไม่แก้แค้นแล้วจะให้ทำอะไรได้อีก เราถึงขั้นรู้สึกด้วยซ้ำว่าคนที่ทำร้ายอวิ๋นฉางสมควรตายแล้วจริงๆ แต่ด้วยวิธีการแล้วก็นิสัยของอวิ๋นฉางเอง มันทำให้ความเสียหายกินวงกว้างมากเกินไป มีคนที่ไม่เกี่ยวข้องมาตายด้วยเยอะเกินไป

แล้วตัวหมิงฉางเยี่ยนเองก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องความแค้นของอวิ๋นฉางเลย ทำไมต้องมาเดือดร้อนไปด้วย ทำไมอวี้โหลวต้องมาตาย ทำไมหมิงเย่ว์ต้องมาตาย เข้าใจว่าเป็นแผน เป็นการไม่เลือกวิธีการในการไปถึงจุดหมาย แต่ด้วยวิธีการนี้ก็ทำให้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่ยังมีเหลืออยู่ไปจริงๆ

แต่ถึงจะพูดว่าเรื่องของจวงเซี่ยวก็ดี เสี่ยวหลันก็ดี หรืออวิ๋นฉางก็ดี นั้นสะเทือนใจเรา แต่วิธีการเล่าของคนเขียน บวกกับนิสัยของหมิงฉางเยี่ยนที่เป็นตัวดำเนินเรื่องเองนั้น ทำให้ไม่ได้ขยี้เรื่องนี้เท่าไหร่ ทั้งที่ถ้าขยี้ต้องน้ำตาร่วงเป็นสายแน่ 

ในด้านความรักของพระนาย เรียกได้ว่าเป็นแนว romantic comedy เลย น่ารักมากๆๆๆ แบบมากๆจริงๆ ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้มากๆ เรื่องนี้ยังมีเอนซีที่สุดละเอียด น่าจะเกือบๆยี่สิบหน้าได้ในเอนซีแรกอะ แต่ก็เป็นเอนซีที่หวานแล้วก็นุ่มนวลมากๆ เราชอบคู่นี้มากๆเลยค่ะ

คือจริงๆถ้าไม่มีโมเม้นตลกๆระหว่างพระนาย แล้วก็นายเอกกับตัวละครอื่นๆ โทนเรื่องคงจะหม่นกว่านี้มากเลยทีเดียว

สรุปว่าชอบเลยล่ะค่ะ