เอาจริง  มันเป็นบทที่ดูเรียกร้องความสนใจดี

ใครอยากจะด่ายังไงรบกวนด่าในใจเถอะ  เหนื่อยที่จะรับรู้แล้ว

แรงจะเคาะคีย์บอร์ดยังแทบจะไม่มี

บทที่แล้วอุตส่าห์ดีขึ้น

ไม่รู้ทำไมถึงดิ่งวูบลงไปอีก

เหมือนปีนหน้าผามาได้ระดับหนึ่ง  แล้วจู่ ๆ ก็ถูกหลุมดำดูดเข้าไป

มันเคว้ง  มันฟุ้ง  มัน  ไม่รู้  อธิบายแบบชัดเจนไม่ถูก

จมกับตัวเองมาหลายชั่วโมงแล้ว

แต่เคยสัญญากับตัวเองไว้ว่า  ถ้าดิ่งต้องห้ามจมนะ  ต้องพาตัวเองไปทำอย่างอื่น  นอกจากการอยู่เฉย ๆ

เลยพาตัวเองมาเขียนบล็อก  อย่างน้อยออกแรงแค่นิ้วกับข้อมือ  คงพอมีแรงอยู่

อยากจะออกกำลังกาย  แต่ดันตัวเองไม่ขึ้น

ตลกดีนะ  ร่างกายตัวเองแท้ ๆ  ความรู้สึกตัวเองแท้ ๆ ยังควบคุมไม่ได้เลย

นึกถึงประโยคที่แม่เคยพูด

"แม่พยายามเข้าใจและหาข้อมูลนะ  โรคซึมเศร้านี่  ก็คือโรคขี้เกียจใช่ไหม?"

จำได้ว่าตอนนั้นร้องไห้โฮแล้วตอบกลับไป

"ไม่ใช่นะ  ถ้าขี้เกียจก็คือขี้เกียจทำสิ่งนั้น  อยากนอนเฉย ๆ หรือไปทำอย่างอื่นที่มีความสุข

แต่ซึมเศร้าไม่ใช่

มันเป็นกล่องเปล่า ๆ

ไม่มีความอยากจะทำ  ไม่มีแรงจะทำ

มันไม่ใช่การอยากหนีแบบขี้เกียจ  แต่มันคือความว่างเปล่า"

แน่นอนว่าแม่ไม่เข้าใจ  ฉันร้องไห้หนักขึ้น  และแม่สัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้กับฉันอีก  เพราะมันทำให้ฉันร้องไห้

ไม่รู้ว่าดีหรือเปล่า  แต่ก็ช่างมันเถอะ

คุณว่าคุณค่าของตัวเองเกิดจากอะไร

พอเล่นโซเชียลเข้า  เห็นเพื่อนดูมีความสุข  ดีจังนะ

ฉันไม่คิดว่าการเข้ามหาลัยเป็นความสุขของชีวิตหรอก

แต่ทำไมตอนนี้ถึงอยากเข้ามาก ๆ ไม่รู้

ทำไมนะ

คงเพราะอยากได้การยอมรับจากสังคมมั้ง

อย่างน้อยก็มีที่เรียน  ไม่ใช่ลอยไปลอยมาอยู่วัน ๆ แบบนี้

เพราะแม่สนิทกับพวกพ่อค้าแม่ค้าในตลาด

ไปตลาดทีก็มีแต่คนถามว่าเรียนที่ไหน

พอบอกว่าไม่เรียน  กลับได้รับสีหน้าไม่ดีกลับมา

ฉันสิควรจะรู้สึกไม่ดี

ไม่ใช่คุณ

เหนื่อย

พอมาลองคิดดูแล้ว

คนรอบตัวก็มีแต่คนเก่ง ๆ ทั้งนั้น

เพื่อนคนนึงกำลังจะเปิดร้านของตัวเอง  จากเงินที่หามาเอง  พร้อมเรียนไปด้วยทั้งที่อายุเท่าเรา

เพื่อนบางคนไม่ต้องพยายามอะไรเลย  แต่ก็ได้ทุกอย่างมาง่าย ๆ

หมายถึงว่า  มีทุกอย่างที่ฉันอยากจะมี  ได้ทำทุกอย่างที่ฉันอยากจะทำ  เพราะมีคนซัพพอร์ต

ใช่  อิจฉา

รู้สึกเหมือนสู้อยู่คนเดียว  โดยไม่รู้ว่าสู้กับอะไรอยู่

เหมือนต้องหยิบดาบมาฟันลมไปเรื่อย ๆ

โดยไอ้ลมบ้านั่นก็ไม่ได้ตาย  แถมยังเหนื่อยเอง

แต่ต้องทำ  ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไรเหมือนกัน

อยากคุยกับใครสักคน  อยากได้กอด  อยากร้องไห้ใส่แล้วได้ปลอบว่าไม่เป็นไรนะ

แต่ไม่อยากเอาตัวเองไปเป็นภาระใคร

แค่ทุกวันนี้แชทกับเพื่อน  ก็รู้ว่าเป็นภาระเขาที่ต้องมาแคร์เพื่อนเก่า ๆ อย่างเราแล้ว

เขาควรไปมีสังคมใหม่  ไปเจอเพื่อนที่ให้พลังบวก  ไม่ใช่จมอยู่กับกองขยะที่ให้แต่พลังงานลบ ๆ แบบนี้

รู้สึกตัวเองเหมือนจานข้าวที่กินหมดแล้วในเดอะซิมส์หนึ่ง

วางตรงไหนก็เกะกะไปหมด

รั้งแข้งรั้งขาคนอื่นไปทั่ว  และไม่ได้ทำประโยชน์ให้ใครเลย

คงดีกับคนอื่นมากกว่าถ้าหายไป

ถ้าตายยังต้องตามเก็บศพ  จัดงานนู่นนี่อีก  ตายแล้วยังเป็นภาระ

ถ้าโดดน้ำ  ก็ยังต้องงมศพ

โดดตึกนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย

ถ้าหายวับไปเลยเฉย ๆ ก็คงดี

นึกถึงพี่ชายคนนึง  ผูกคอตายที่อพาร์ตเมนท์ตรงข้ามบ้านเมื่อสิบปีก่อน

เหมือนจะกรีดแขนด้วย  จำไม่ค่อยได้แฮะ  และเอาเลือดเขียนตรงประตูห้องน้ำว่าอะไรสักอย่าง  พร้อมจดหมายลา

พี่เขาเป็นคนดีมากเลย  นิสัยดี  วิ่งรอบหมู่บ้านและใส่บาตรทุกเช้า  แถมชีวิตก็ไม่มีหนี้สินอะไรทั้งนั้น

ไม่รู้อะไรทำให้พี่ตัดสินใจแบบนั้น

คงคล้าย ๆ ฉันตอนนี้

ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก  และโรคนี้ก็ยังไม่เป็นที่รู้จักนักในไทย

ถ้าพี่ยังอยู่  เราคงได้ปรับทุกข์กัน  พากันไปหาหมอ  ในฐานะเพื่อนร่วมโรค

โรคที่มักเกิ้ลไม่เข้าใจ

ผีมีจริงมั้ยเนี่ย  พิมพ์ ๆ อยู่ประตูห้องนอนดังตึ้ง

พี่รู้ว่าแอบนินทาเหรอ