กำลังยืนร้องเพลงเคารพธงชาติ เสียงดังฟังชัด
ตามด้วยสวดมนต์ อย่างพร้อมเพรียงกัน

สักพักผมก็งงๆว่าทำไมเค้าไม่เรียนหนังสือกัน
คุณครูทุกคนเดินตรงมาที่ผมหมดเลย เชิญให้ไปนั่งแล้วก็พูดภาษาพม่าๆใส่ ก็งงๆ อยู่
เค้าก็บอก breakfast ๆ เอาสำรับปิ่นโตมาให้อีก
ผมเลยบอกไม่เป็นไรๆ เค้าก็เลยเอากาแฟมาให้ดื่ม

..A cup of coffee.. so amasing ครับ..?

น้ำใจจากคุณครู ท่ามกลางโรงเรียนชนบทแห่งนี้
ที่ไกลจากประเทศไทยเป็นหลักพันกิโลเมตร OMG !

พอผมหันหลังกลับ ผมอึ้ง แปลกใจ ตกใจเล็กน้อย เด็กๆโผล่มาดูผมกัน และก็ยืนๆกันเต็มทางเดินโรงเรียนเลย คืออารมณ์แบบเราตัวประหลาด หรือ พระเอกหนังไทยนะเนี่ย ?

พอเดินออกมา ผมกลับไปหาพี่คนไทยที่ขับมอเตอร์ไซค์มาด้วยกัน ก็หาๆไม่เจอ สรุปพี่เค้าเข้าไปในบ้านที่จอดมอเตอร์ไซค์ไว้หละครับ พร้อมกับพี่คนไทยอีก 2 คน

บ้านนั้นเค้าเชิญพี่ๆเข้าไปในบ้าน เอาน้ำชาเอาของกินนิดๆหน่อยๆมาเลี้ยง คนเค้าน่ารัก อัธยาศัยดี
มากๆเลยครับ

นั่งสักพักผมก็เห็นพระท่านเดินบิณฑบาตอยู่ ผมก็เลยเดินออกไปถ่ายรูปใหม่ แต่ตามหาพระท่านไม่เจอ พระเดินเข้าไปรับบาตรบ้านใดบ้านหนึ่งอยู่

บังเอิญผมหันไปเห็นเด็กชายตัวเล็กๆ ไล่ต้อนฝูงเป็ดอยู่ เลยเข้าไปถ่ายรูปสักหน่อย

น้องเค้าก็ทำหน้า แบบพี่มาถ่ายไรเป็ดของเรา ?  

ยืนมองหน้าผมแบบค้อนๆนิดนึงด้วย

ผมเลยยกกล้อง ถ่ายรูปหน้าน้องเค้าซะเลย
น้องเค้าก็แบบเขินบิดไปบิดมา ทำตัวไม่ถูกเลย 

ผมนี้อมยิ้มเลย น้องน่ารักจริงๆ

พอผมเดินกลับมาที่มอเตอร์ไซค์ คนแถวนั้นเค้าก็ซ่อมรถให้เสร็จเรียบร้อย ฟรีด้วยครับ

เช้านี้..แม้ว่ามอเตอร์ไซค์เสียกลางทาง..
แต่ผมได้เจอกับมิตรภาพจากคุณครู
รอยยิ้มของเด็กๆนักเรียน
ความอาทรเกื้อกูลของพี่น้องที่ช่วยซ่อมรถ
เด็กเลี้ยงเป็ดที่น่ารัก..
ผมจะไม่ลืมเลยครับ ..โรงเรียนชนบทแห่งนี้
และ a cup of coffee ที่อร่อยที่สุดเลยคร้าบ..

Cr. Tumm Yosanon