ท่ามกลางเมืองหลวงอันกว้างขวาง
ยังมีคนอ้างว้างทุกแห่งหน
พวกเขาแทรกตัวอยู่กับผู้คน
ที่สุขล้นด้วยรักและไมตรี

แม้รอบกายมีคนอยู่คับคั่ง
แต่ก็ยังอ้างว้าง อยากหลีกหนี
กลับไปอยู่ที่ของเรา ที่ที่มี
คนที่รักและหวังดีอย่างบ้านเรา

ที่นี่ก็เป็นเหมือนบ้าน
แต่เป็นบ้านที่มีแต่ความเหงา
มองรอบกายก็มีแค่ตัวเรา
ต้องยอมทนปวดร้าวอยู่ข้างใน

พอเจอคนที่พอเป็นเหมือนบ้าน
แต่ไม่นานเขาก็จากก็จางหาย
กลางผู้คนที่ปะปนกันมากมาย
จะมีใครบ้างไหมเป็นของเรา

กลับมาถึงห้องเช่าที่พักอยู่
ยิ่งมองดูยิ่งเห็นความว่างเปล่า
ห้องนี้ก็ไม่เคยเป็นของเรา
ไม่เคยมีแม้เงาคนที่รัก

ไปข้างนอกก็เจอแต่คนแปลกหน้า
แทบไม่เคยได้สบตาคนรู้จัก
บางครั้งเจอเพื่อนเก่า เข้าไปทัก
แต่สักพักก็จากกันน่าใจหาย

เคยตั้งเป้าจะกลับบ้านนาน ๆ ครั้ง
แต่ก็รู้สึกอ้างว้างเกินรับไหว
ไม่อาจอยู่ที่นี่ได้ตลอดไป
ไม่อาจทนเดียวดายได้ทุกเวลา

แต่ตอนนี้ยังอยู่บ้านชื่อความเหงา
มีแค่เรากับเงาที่พบหน้า
ไร้สุ้มเสียงไร้บทสนทนา
ทำได้เพียงข่มตาให้หลับไป