หากวันหนึ่ง “คนใน” กลายเป็น “คนนอก”
แม้ช้ำชอกแต่จงปลงใจเถิดหนา
ผูกพันได้ก็คลายได้ ธรรมดา
อย่าประหม่าเมื่อกลายเป็น “ส่วนเกิน”

เราอาจเคยเป็น “ส่วนหนึ่ง” อย่างใครเขา
คือ “พวกเรา” เพื่อนแท้ไม่ห่างเหิน
อีกทั้งเพื่อนร่วมทางไม่หมางเมิน
ที่จะเพลินร่วมทุกข์สุขไปจนตาย

แต่วันหนึ่งเราก็อาจถูกผลักไส
กลายเป็นใครไม่รู้จักในหมู่สหาย
จากที่เคยร่วมเป็นและร่วมตาย
กลับลืมหายไม่อยู่ในสายตา

เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ “พวกเขา”
เป็นเพียงเงาไม่มีใครมองหา
เช่นนั้นจงก้าวต่อไปด้วยใจกล้า
เผชิญหน้ากับชีวิตด้วยตัวเอง