ชายคนหนึ่งกับแมนโดลินของเขา...
ตั้งแต่ครั้งวัยเยาว์เขาหลงใหล
เสียงขับขานกังวานเหมือนเสียงไก่
กับเสียงใสคล้ายเสียงนกของมัน

พอเติบใหญ่ทำงานหาเงินได้
เขาจึงซื้อแมนโดลินไว้ใช้ล่าฝัน
ฝึกฝีมือฝึกปรืออยู่ทุกวัน
หวังสักวันได้เป็นศิลปิน

เขาส่งบทเพลงเข้าประกวด
แต่ก็ชวดไม่ผ่านการตัดสิน
ไม่มีใครรู้จักเสียงแมนโดลิน
เขาจึงสิ้นหมดหวังกำลังใจ

อาจเป็นเพราะว่าเขาอยู่ผิดที่
คงไม่เป็นเช่นนี้ถ้าอยู่ทางใต้
ที่ที่คนเล่นแมนโดลินกันทั่วไป
เขาคงได้เป็นศิลปินดังปณิธาน

แต่เขาก็ยังรักเสียงแมนโดลิน
ยังคงดีดให้ได้ยินเสียงประสาน
ยังขับร้องบรรเลงก้องกังวาน
เป็นนิทานหลายเรื่องให้เด็กฟัง

เด็กน้อยถาม "เล่นกีตาร์อีกแล้วหรือ"
"เรียกอีกชื่อ จำให้ถูกนะคราวหลัง
แมนโดลิน พูดตามซิ เสียงดัง ๆ"
เด็กน้อยนั่งตะโกนชื่อ เขายิ้มละไม

เขาจึงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
ไม่จมทุกข์อีกแล้วกับฝันสลาย
เพราะชีวิตยังมีเสียงอีกมากมาย
เป็นเสียงสดใสคล้ายแมนโดลิน