“เข้ามาเลย ศิระ”

ไม่ต้องรอให้เรียกเป็นครั้งที่สอง ผมผลักประตูห้องทำงานซึ่งเป็นกระจกฝ้าเข้าไป ดร. ชาร์ลส์ ฮาร์ตลีย์เป็นเพื่อนกับอาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาโทของผม และเป็นเจ้าของแฟลตที่ผมเช่าพักอาศัยอยู่ระหว่างเรียน เขาคิดไม่แพงเหมือนต้องการคนเฝ้าบ้านระหว่างที่เขาไม่อยู่มากกว่า แต่ในภายหลังมีเรื่องบางอย่างที่เชื่อมโยงเราเข้าหากันอย่างคาดไม่ถึง

ชาร์ลส์หยิบรีโมทคอนโทรลมากดหรี่เสียงลำโพงที่ตั้งไว้มุมห้อง ชี้บอกให้ผมนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา

ถึงไม่ใช่อาจารย์ที่ปรึกษา และเราสนิทกันถึงขนาดผมเรียกชื่อตัวเขาได้ แต่ผมก็เลือกส่งอีเมล์มานัดเวลากับเขาก่อนตามมารยาทและเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ยุ่งหรือติดธุระที่ไหน ผมอยากทำให้มันเป็นแบบแผนมากกว่าจะถือเอาความสนิทสนมส่วนตัว แม้ว่าเราจะอยู่ร่วมบ้านกัน แต่เหตุที่ผมจะโทรศัพท์ถึงเขามีเฉพาะแค่เรื่องส่วนตัวหรือในกรณีที่การติดต่อผ่านอีเมล์ช้าเกินไป

ระยะเวลาหนึ่งปีของการเรียนปริญญาโทที่อังกฤษ น้อยเกินกว่าที่ผมจะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับความผูกพันบางอย่างที่ผมไม่แน่ใจว่าจะยืนยาวขนาดไหน และการรักษาระยะห่างของเราไว้เพียงเท่านี้ก่อน น่าจะดีที่สุด

ผมไม่ได้คิดไปเอง เราต่างคนต่างมองกันออก และผมโชคดีที่ชาร์ลส์เข้าใจ ไม่อย่างนั้นเราคงต้องอยู่ร่วมบ้านกันอย่างอิหลักอิเหลื่อ ไม่ใช่ด้วยความสัมพันธ์ฉันมิตรกึ่งผู้เช่ากับผู้ให้เช่าอย่างทุกวันนี้

“ชาร์ลส์ผมมีเอกสารบางอย่างอยากให้คุณดู” ผมส่งซองใส่เอกสารที่พิมพ์จากไฟล์พีดีเอฟที่แม่ของผมให้คนสแกนส่งมาให้ทางอีเมล์ ไม่จำเป็นต้องทักทายสารทุกข์สุกดิบอะไร ในเมื่อเขานั่งกินไข่ดาว เบคอน และขนมปังปิ้งอยู่กับผมเมื่อเช้านี้ 

“เป็นบันทึกส่วนตัวของลูกจ้างคนไทยที่ทำงานให้กับบริษัทอีสต์เทิร์นวู้ดคอมพานี คาดว่าคุณทวดจะได้รับมาจากเพื่อนอีกทอดหนึ่ง”

อาจารย์สอนวิศวรรมสิ่งแวดล้อมชาวอังกฤษขมวดคิ้วเล็กน้อย “เอาไปให้เบอร์นาร์ด อาจารย์ที่ปรึกษาของเธอไม่ดีกว่าเหรอ”

ดร. เบอร์นาร์ด เมอร์ฟี คือ อาจารย์ที่ปรึกษาของผมสนใจเรื่องชุมชนชาวอังกฤษในประเทศแถบอินโดจีนในยุคล่าอาณานิคม นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาอ้าแขนรับผมอย่างกระตือรือร้น โดยเฉพาะเมื่อผมเลือกหัวข้อเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของชาวอังกฤษและชาวล้านนาในบริษัทค้าไม้สมัยรัชกาลที่ 5 และ 6 และชาร์ลส์ก็เป็นหนึ่งในแหล่งข้อมูลของ ดร. เมอร์ฟีที่เขาแนะนำให้ผมได้รู้จัก เพราะปู่ทวดของชาร์ลส์เคยใช้ชีวิตอยู่ในสยามมาหลายปีก่อนจะกลับมาใช้ชีวิตในอังกฤษ

“ผมอยากให้คุณดูก่อน” ผมบอก “ในบันทึกส่วนตัวนี้มีส่วนที่เขียนถึงเรื่องเสือสมิงที่เขาเล่าให้นายหมอกับนายฝรั่งฟัง นายหมอคนนั้นมีชื่อว่าลีโอ วู้ดเวิร์ด ส่วนนายช่าง สืบค้นได้ว่าเป็นวิศวกรชื่อเจมส์ ฮาร์ตลีย์คุณทวดของคุณ และผมจำได้ว่า คุณเคยเล่าให้ ดร. เมอร์ฟีฟังเรื่องที่เพื่อนชาวอังกฤษของคุณทวดคุณหายตัวไปในป่า”

To be continued... Day 3: กรีดร้อง