"วิดีขึ้นบ้างไหม" 

"เจ๊กินยาไม่ดีขึ้นบ้างเหรอ"

และคำถามอีกมากมายที่ถูกทักทายเข้ามาใน Inbox บ้าง ในไลน์มา มันเป็นคำถามที่มาจากคนใกล้ตัวและคนสนิทที่รู้ว่าเราเป็น "โรคซึมเศร้า" พวกเขาถามเพราะเป็นห่วงเรานั่นแหละ แต่เราบอกพวกเขาไม่ถูกว่ามันเป็นยังไง แต่บางทีเราอาจจะสื่อสารออกมาเป็นรูปถ่ายมันก็จะออกมาประมาณนี้ กับคำถามที่ว่า "เป็นไงบ้าง" คุณลองดูสิ่งที่อยู่ในรูปนี้สิ เรารู้สึกแบบนั้นแหละ บางทีมันอาจจะลึกซึ้งเกินไปจนคุณอาจไม่เข้าใจ

"ดีขึ้นบ้างไหม" "เจ๊กินยาไม่ดีขึ้นบ้างเหรอ"

เจอแบบนี้เราควรจะตอบยังไงดีล่ะ บางทีมันก้เป็นคำถามที่ตอบยากเหมือนกัน เพราะถ้าจะถามว่าตอนนี้เรารู้สึกยังไง มันก้คงจะเป็นจากที่เราเคยมองเห็นท้องฟ้าเป็นสีฟ้า แต่ทุกวันนี้เรามองฟ้าเป็นสีเทา แบบนั้นแหละใช่ว่าได้ยาแล้วจะไม่รู้สึกดีเลยก็ไม่นะ มันก้ต้องมีบ้าง อารมณ์ก็จะสวิงหน่อยๆ แต่บางทีอยากร้องไห้โดยที่ไม่มีเหตุผลบ้าบอไรสักอย่าง 555 โคตรไร้สาระเลยเราว่านะเหมือนอารมณ์คนเป็นเมนส์อะ 

อีกสองวันจะถึงวันหมอนัดหละ แล้วยาก็หมดแล้วด้วยคิดว่าเราจะอาการหนักมากแค่ไหนทุกวันนี้อยู่ได้เพราะยานะ จะร้องไห้ยาก้ต้าน กินยามันก้รู้สึกดีขึ้นบ้างแหละ รู้สึกดีแบบใจหม่นๆอะงงมั้ย 55 แต่พอไม่ทียาเท่านั้นแหละ เริ่มมองหามีด เมื่อวานคุยกับแม่นิดหน่อยทำเป็นโมโหชกกำแพงไม่ให้เห็น ตลกตัวเอง 

อย่าเป็นกันเลยนะโรคนี้ จะยิ้มก้ต้องฝืน จะหัวเราะก้ต้องฝืนกลายเป็นคนแข็งทื่อ ทำไรก้ไม่หนุก แถมยังรู้สึกโดดเดี่ยวท่ามกลางคนเยอะอีก 

วันนี้มาบ่นแค่นี้แหละ วันจันหมอนัดจะมาอัพเดตอาการให้อ่าน ไม่รู้ว่าอยากรู้เรื่องของเรามั้ย 555

พรุ่งนี้เรามีทริปจัดการตัวเองเมื่อไม่มียา ไปศุนย์วิจัยฯขุนวางที่เชียงใหม่ จะเอารูปสวยๆมาลงให้ดูเนาะ ไม่รู้ว่าอยากเห็นมั้ยก้จะเอามาลง 

ถ้าถามว่าวันนี้เป็นไงบ้าง ก้เป็นอย่างที่เราเล่าไปแบบงงๆนั่นแหละ  

ปล.ไม่มียาก้ต้องสู้กับตัวเองวนไป สู้กับปีศาจทั้งวัน โคตรเหนื่อย

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ