นัดสองสัปดาห์ครั้งนึง เย้ ดีใจ ดีกว่าที่เก่ามาก 

สามเดือนนัดทีนึง คงตายก่อนพอดีแหละเราว่า 

ก็เหมือนเดิมเข้าไป ก็ต้องให้พยาบาลซักประวัติก่อน 

ก้บอกอาการไป ว่า หงุดหงิด ก้าวร้าว รำคาญทุกอย่างขวางหูขวางตา เจอสภาวะแออัดหรือรถติดคนเยอะๆไม่ได้ยังกรี๊ดในรถคนเดียว พยบ.ยังอยากตายอยู่ ก็ยังอยากตายอยู่เหมือนเดิม ท้อมั้ย เหนื่อยมั้ย เหนื่อยง่ายเหมือนเดิมมากเวอร์ ขาสั่น มือสั่น และสุดท้ายยังต่อยกำแพงอยู่เหมือนเดิม แต่ไปก็ไม่เจ็บ หึ เราพูดจาฉะฉานมากตอนคุยกับพยบ. เราถามนางไปว่า เราเป็นซึมเศร้าระดับไหน นางบอกอ่อ หมอบอกหนูเป็นซึมเศร้าเหรอ ถ้าพูดได้แบบนี้คงไม่ใช่ ห๊ะ นี่ก้บอกไปอาการคงดีขึ้นมั้งคะเดือนก่อนไม่คุยกับใครเลยนะ และแต่ละอย่างที่บอกไปว่ากรี๊ดในรถ ก้าวร้าวหงุดหงิดอารมณ์สวิง ชกกำแพง อยากตาย นี่คืออาการแค่เครียดป่ะ เรานึกในใจ ไม่ได้พูดกับนางหรอก อ่อ แต่ใช่ว่าพูดไปไม่ร้องไห้นะ ยังร้องไห้ใส่ พยบ.เหมือนเดิม 

หลังจากซักประวัติเสร็จ รอพบหมอไม่นานหรอก 

หมอก็ถามอาการเหมือนพยบ.ถามนั่นแหละ ก้แค่บอกหมอว่า ยังต่อยกำแพงอยู่ หมอถามไหวมั้ย นอนโรงบาลมั้ย อีกแล้วนะหมอ(อินี่นึกในใจ) เราก้เลยตอบหมอไป ไหวค่ะ รอบนี้บอกอาการหมอเพิ่มว่ามีกังวล กังวลแม่งทุกเรื่องเลย คิดดูละกันนะ ไปนอนบ้านพี่สาวละบ้านนางไม่มีที่จอดรถต้องจอดไว้ตรงริมถนน คืนนั้นเรายังตื่นมาส่องดูว่ารถยังอยู่มั้ย บอกเพิ่มไปว่ามีอาการหูแว่ว ได้ยินเสียงคนหัวเราะใส่ตอนจะเคลิ้มหลับ เสียงเด็กร้องไห้ และเหมือนมีแมวมากระโดดใส่ตัวทั้งๆที่ที่บ้านไม่ได้เลี้ยงแมว ตอนดึกก็ชอบสะดุ้งตื่นเห็นมีคนมาแอบดูเรานอน จริงๆเจอหมอคุยกับหมอ พอคุยถึงเกี่ยวกับแม่ น้ำตาเราก็ไหลอัตโนมัติเลยแหละ ไม่รู้ดิ เรารู้สึกว่าเราไม่อยากช่วยแม่ทำขนมแล้ว มันแบบเป็นเงินแม่ไม่ใช่เงินเราทั้งหมดอะ พูดไปก็ไหลไป เฮ้อ เหนื่อยชะมัด

คราวนี้จะให้เราพบนักจิต แต่เรานัดเพื่อนไว้ จากที่ชวนนอนโรงบาลพบนักจิต นางก้บอก อ่อ งั้นก้คงไหวสินะ ถามจริงเถอะ ใครอยากนอนโรงบาลเล่า ไม่มีหรอก  เรื่องพบนักจิตนี่ เป็นคราวหน้า 

ส่วนเรื่องยา  หมอให้ยาต้านเศร้าเราเหมือนเดิม Sertraline กับ Lorazepam แต่ปรับยาตัวใหม่คือ Neuris ชื่อเต็มๆ พอริสเทอริโดนมั้ง ยาตัวนีิ้เป็นยารักษาต้านหูแว่ว ต้านก้าวร้าว และก้จิตหลอน 55 

แต่เรา ลอร่าไม่ช่วยให้เราหลับแล้วแถมยังฝันร้ายอีก 

เมื่อคืนเราลองละ ตัวใหม่ ออกฤทธิ์ไวดี เราไปหาข้อมูลในเนตมันบอกรักษา โรคไบโพลาร์ด้วย หรือเป็นเพราะเราบอกหมอไปว่า บางวันอารมณ์ดีสุด บางวัน หงุดหงิดแรง บางวันก้เศร้าแบบไร้เหตุผลอืมม แต่หมอไม่เคยบอกเรานะว่าเป็นไร และเราก็ไม่เคยถาม ฮ่าาาาา เลยไม่รู้ว่าเปนไรกันแน่ งงไปหมด 

เอาเป็นว่ารักษาไปตามอาการละกัน เชื่อว่าสักวันมันจะหาย เราเชื่อแบบบนั้น ถ้าเราแพ้เราก็ตาย 

อ่อ เราบอกหมอว่ามีแพลนจะไปออสเตรเลีย หมอบอกไปเมื่อไหร่ก้บอกละกัน ใจเราอยากไปละนะ 

อยากไปให้ไกล แบบไปพักใจกลับมาอีกทีคือรู้สึกดี 

ไม่มองหน้าแม่แล้วรู้สึกผิดอะ วันนี้ร้องไห้ไปหลายรอบมาก คิดว่าขนาดจะไปออสยังใช้ตังแม่เลย 

แม่งโคตรเป็นภาระให้แม่เลย แบบแย่อะ แต่บอกแม่ว่าเอาเงินแม่ออกก่อน แล้วถ้าได้ไปจริงจะใช้คืน 

ขอให้ได้ไปเถอะ เราเบื่อแล้ว 

พี่สาวพาเที่ยว ป่าวจริงๆแล้วนางพาลูกไปเที่ยวแหละละชวนเราไปด้วย เลยได้รูปน้องต่ายมา มาหลายรูป 

นี่น้องต่ายละมีพี่ขุนทองด้วย 

สุดท้ายก้น้องแกะ 

หูยวันนี้แอบบ่นยาวเหมือนกันแหะ 

เอาเป็นว่าขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ 

รูปทิ้งท้าย