ผู้เขียน: ซู่อีหนิงเซียง (素衣凝香)

ผู้แปล: อวี้

สนพ. แจ่มใส, พิมพ์ครั้งแรก, 2560

(4 เล่มจบ)

          "หนิงเอ๋อร์ เราต้องการเจ้า" สำหรับเขา หย่งจยาต้าตี้ ฮ่องเต้หนุ่มผู้ปรีชา เป็นหนึ่งในใต้หล้า มีเพียงนางเท่านั้นที่เป็นยอดปรารถนาเพียงหนึ่งเดียว คือแสงสว่าง คือความสุข คือทั้งหมดในชีวิต นางต้องอยู่ข้างกายเขา เป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น! ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไร มันจะผิดบาปหรือไม่เขาไม่สน หมายมาดจะมอบตำแหน่งประมุขแห่งวังหลังให้นาง เพราะเขารู้ 'ความลับ' นั้น และมุ่งมั่นจะครอบครองนางให้จงได้ หากแต่นางมักจะหาหนทางหนีไปจากเขาเสมอ แต่มีหรือเขาจะยอมปล่อยมือ รักมากปานนั้น หวงแหนปรารถนาจนไฟแทบแผดเผาทั้งคู่ให้วอดวาย

          "หากอยากจะหลุดพ้นจากปมในใจเมื่อวันวาน ต้องใช้เวลานานเพียงใด" สำหรับนาง ลวี่หนิง องค์หญิงใหญ่ผู้สูงศักดิ์แห่งราชวงศ์หวาหนาน ความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตคือการหลุดพ้นออกไปจาก 'กรงขัง' นี้ ความทุกข์ทน ความผิดบาปในใจ และความเกลียดชังที่เกิดขึ้นจากความรักของเขาล้วนบีบคั้นจนนางแทบบ้า ทุกครั้งที่พยายามหนี ก็ไม่พ้นถูกจับกลับมา สุดท้ายนางจึงเลือกหนทางที่โหดเหี้ยมที่สุด ลงมือจุดไฟเผาตำหนักปี้อวิ๋นด้วยตนเอง ตำหนักที่เขา 'เสด็จพี่' ของนางสร้างเพื่อนางผู้เดียว เสด็จพี่ผู้เป็นปราการแกร่งคอยปกป้องคุ้มภัยตั้งแต่ครั้งยังเยาว์ เป็นครอบครัวของนาง เป็นโลกทั้งใบของนาง มีเขาอยู่แท้จริงนางหาต้องหวั่นเกรงสิ่งใด แต่เพราะ 'ความลับ' นั้น และความรักอันผิดบาปร้อนแรงของเขาที่นับวันจะรุนแรงฉายชัด ก่อเกิดความเกลียดชังมากมายซึ่งล้วนแต่พุ่งเป้ามาที่นาง และถ้านี่จะเป็นหนทางที่จะได้หลุดพ้นไปสู่อิสระเสรี นางก็พร้อมยอมตาย! ตายไปในกองเพลิงที่กำลังลุกไหม้ตำหนักนี้!

          จริง ๆ นิยายเรื่องนี้เราว่าเดินเรื่องสนุกมากนะ วางปมปริศนาได้น่าสนใจ ชวนลุ้นทั้งเรื่อง และพร้อมจะพลิกผันได้ตลอดเวลา อะไรที่เราเดาว่าขาว สุดท้ายอาจกลายเป็นดำ สิ่งที่ตัวละคร/เรื่องราวเปิดเผยออกมาอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น เรียกได้ว่ายิ่งอ่านยิ่งมัน และไว้ใจใครไม่ได้เลย ทุกคนมีเบื้องหลังที่ลึกลับ บ้างถูกปิดหูปิดตา บ้างถูกทำให้ลืมเลือน บ้างจำต้องยอมซ่อนเร้น (ติดขัดนิดหน่อยตรงแอบรำคาญนางเอก แอบสะใจตอนที่นางในคนสนิทด่าลวี่หนิง ตอนนางเข้าไปเห็นช็อตเสด็จพี่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับนางในคนนั้นนั่นแหละ สาแก่ใจอิช้อยนัก 555)

          และที่ทำให้ชวนลุ้นจนแทบทนไม่ได้คือใครกันที่จะเป็นพระเอกตัวจริง เชื่อว่าหลายคนที่อ่านจะต้องมีวางตัวละครที่ชอบไว้ในใจ และ หยกยอดปิ่น ก็มีบุรุษมากมายที่มาพัวพันกับนางเอก และน่าลุ้นแทบทุกคน เราเองก็แอบเชียร์อยู่คนหนึ่ง และแน่นอนว่าแห้ว ยิ่งพอเข้าเล่ม 3 ปริศนาต่าง ๆ เริ่มตีวงแคบเข้ามา ผู้เขียนก็ทำท่าจะเฉลย แต่ยังคงเปิด ๆ ปิด ๆ ไม่บอกออกมาทั้งหมด (ลีลาชะมัด ขัดใจจัง ?) ก็ยิ่งกลายเป็นเสน่ห์ดึงดูดชวนให้ติดตามเรื่องราวต่อไปอีก ส่วนที่เรียกน้ำตาเราได้มากที่สุดก็คือความรักของอาหลี มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์จริงใจ มอบให้ได้แม้ชีวิต อ่านตอนเฉลยแล้วสะเทือนใจหนักมาก

          แต่น่าเสียดาย และโคตรเซ็ง เพราะดันมาตกม้าตายเอาตอนจบ ประหนึ่งละครที่กำลังออนแอร์แล้วถูกทางช่องสั่งตัดจบ และถูกถอดออกจากผังไปเสียดื้อ ๆ คือพอรู้ตอนจบแล้วเหวอมากอะ (หลังอ่านจบเล่ม 2 ก็แอบเปิดข้าม ๆ ไล่ไปจนถึงตอนจบ เพราะทนรออ่านไม่ไหว ตอนนั้นจะไปเที่ยวน่ะ ?) และถ้ายังนึกภาพความรู้สึกเราไม่ออก ขอให้ลองจินตนาการว่า คุณกำลังปั่นรายงานสำคัญอยู่ แล้วจู่ ๆ พรึ่บ!!! ไฟดับ และตอนนั้นยังไม่ได้กด save งานแต่อย่างใด พอจะนึกภาพออกไหมว่ามันเคว้งคว้างวังเวงวิเวกโหวงเพียงใด โอ้ใจนี้ (คุกเข่า กำปั้นทุบดิน น้ำตาไหลพราก)

          หลังจากมาไล่อ่านอย่างละเอียดต่อจนจบ ก็ (คิดว่า) พอจะเข้าใจประเด็นที่ผู้เขียนพยายามเน้นอยู่บ้าง นั่นก็คือ รักแท้ บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องลงเอยด้วยการได้เคียงคู่เป็นคนรักหรือสามีภรรยา การเฝ้ามองคนที่เรารักอยู่ไกล ๆ ขอแค่เพียงเขามีชีวิตที่ดี เราก็มีความสุขได้เหมือนกัน และนั่นก็นับเป็นรักแท้แบบหนึ่ง นอกจากนี้ การถอยออกมามองจากที่ไกล ๆ บางทีก็อาจช่วยให้เรารู้ใจตัวเองแน่ชัดขึ้น มองอะไร ๆ ได้กว้างขึ้นกว่าตอนอยู่ใกล้แต่ไม่เห็นคุณค่าก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้น...เจ๊ก็ไม่ต้องลงมือโหดเหี้ยมอย่างลวี่หนิง (นางเอก) ด้วยการจุดไฟเผาตำหนักตัวเอง ตัดจบพรึ่บแบบปล่อยปมให้คนอ่านค้างคาใจแบบนี้ก็ได้ง้ายยยยยยย ?  แม้ปริศนาบางอย่างมันจะพอผูกโยงเอาเองได้ก็เหอะ แต่ไม่มั่นใจไง อยากได้เฉลย คือถ้าจะจบแบบนี้นะ มิสู้ทำให้มันเป็นโศกนาฏกรรมเชือดเฉือนหัวใจให้ตายกันไปข้างเลยยังดีกว่า เอาเป็นว่าใครไม่ชอบตอนจบแบบนอกจากจะไม่ happy ending แล้วยังไม่เคลียร์ ก็ไม่แนะนำเรื่องนี้แล้วกัน แต่ถ้าชอบแนวปมลึกลับซับซ้อนลองหามาอ่านดู นับว่าสนุกใช้ได้