บ่ายวันนั้นผมนึกครึ้มขับรถออกจากตัวเมืองไปคนเดียว

*****

มันเป็นปกติไปแล้วสำหรับวันเสาร์อาทิตย์ที่ผมจะใช้ชีวิตลำพังคนเดียว 

เพราะเพื่อนๆผมเค้ามีหน้าที่ ครอบครัวที่จะต้องดูแลกันไปหมด

นานๆทีที่เค้าจะโทรมาหาให้ผมซักที เวลาที่แฟนเค้าไม่อยู่ และให้ผมไปช่วยเลี้ยงลูกตอนเค้ามีธุระที่ทำงาน

ถึงจะเป็นเพื่อนที่เคยสนิทมากคนนึง

มันก็ดีหรอกนะ ที่เราจะมีเวลาของตัวเอง

*****

แค่สองชั่วโมงผมก็ขับมาถึงที่หมาย ผมชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุด

มันมีความร่มรื่นของสีเขียวใบไม้ ความสดชื่นของสีชมพูจากพญาเสือโคร่ง และความสดใสของผู้คนที่มาใช้เวลาช่วงวันหยุดกันที่นี่

มันมีไอละอองของความสุขที่ฟุ้งกระจายไปทั่วบรรยากาศที่สวนแห่งนี้

ผมสามารถอยู่ที่นี่ ได้เป็นวันๆ 

วันนี้ผมก็พกเสื่อ ผ้าห่ม กล่องขนมกับหนังสือเล่มใหม่มาด้วย

*****

"เคนๆ.....มันจะมืดแล้วนะ เรากลับกันเถอะ เดี๋ยวจะขับรถกลับลำบาก"

"...." ผมอิดออด "ยังไม่อยากกลับเลย ขออยู่ต่ออีกนิดนึงได้มั้ย"

"ไม่ได้!!! มันมืดแล้วเราขับรถไม่เก่ง นายก็ขับไม่เป็น จะกลับยังไง"

"ก็พรุ่งนี้ค่อยกลับ"

"ไม่ได้!!! แล้วเราจะไปนอนไหนกัน เสื้อผ้าอะไรก็ไม่ได้เตรียมมา"

"...…..."

"เคนนน ตื่นนนนน"

*****

ผมสะดุ้งตื่น 

ผมมักเป็นแบบนี้เสมอ เวลาได้มาที่ที่บรรยากาศดีๆ เย็นสบาย พร้อมหนังสือหนึ่งเล่ม ที่ไม่เคยอ่านไปได้เกินหนึ่งบท

โดยเฉพาะ ที่ที่ผมคุ้นเคย

ตอนนี้หกโมงละ อาจจะถึงเวลาที่ผมต้องขับรถกลับตัวเมือง เพราะอยู่ที่นี่ก็ไม่รู้จะไปนอนที่ไหน จะให้ไปเช่าเต้นนอนเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ไหวแล้ว พรุ่งนี้จะมาโดดงานก็ไม่ได้ละ

ผมค่อยพับผ้าห่มใส่กระเป๋าเป้ ม้วนเสื่อ และสูดหายใจเข้าลึกครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินกลับขึ้นรถ

ผมขอเก็บละอองความสุขไว้ให้เต็มปอดมากที่สุด ก่อนที่จะกลับไปเผชิญหน้าชีวิตการทำงานในวันพรุ่งนี้

น้ำตาผมเอ่อคลอ ผมก้มลงมองโทรศัพท์ ที่มีสัญญาณเต็มแต่ก็ไม่มีเมสเสจหรือมิสคอลจากใคร

เคน เราต้องกลับแล้วนะ ก่อนจะมันจะมืดไปมากกว่านี้ และต้องติดอยู่ที่นี่อีกคืืน