คุณเคยมีโมเม้นที่กระวนกระวายใจ นึกเพ้อถึงใครสักคนบ้างมั้ยนะ

ผมก็อยู่ปีสามแล้ว ผ่านมาครึ่งทาง วิถีชีวิตของผมอยู่แค่ไม่กี่ที่ ที่หอ ที่มหาลัย แล้วก็คาเฟ่ 

ที่จริงผมเป็นเด็กกรุงเทพฯ แต่ตอนนั้น เลือกเชียงใหม่ไว้อันดับสุดท้าย เผื่อไม่ติด สุดท้ายก็ต้องย้ายมาใช้ชีวิตที่เชียงใหม่ ก็แค่คิดว่า เราก็ย้ายที่อยู่ย้ายที่เรียนมาตลอดหลายครั้ง จะย้ายมาเชียงใหม่อีกสักครั้ง คงไม่เป็นไรมั้ง…..

การปรับตัวเป็นเรื่องไม่ง่ายเลย ผมไม่รู้จักใครสักคน เพื่อนสมัยมัธยม ก็ไม่มีเลย ใช้เวลาทั้งปี ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ สถานที่ใหม่ วิถีชีวิตใหม่ๆ และภาษาใหม่ มันไม่ง่ายเลยนะ แต่มันก็ต้องผ่านไปให้ได้

ช่วงนี้ก็เป็นช่วงใกล้สอบแล้ว ตามคาเฟ่ ก็จะมีนักศึกษามาอ่านหนังสือเยอะเป็นพิเศษ บางทีผมมาคาเฟ่ก็ไม่ได้มาอ่านหนังสือกะเค้าจริงจังหรอก ก็คือไม่อยากอยู่หอ และคาเฟ่ก็เป็นที่ที่มีคนทำกิจกรรมต่างๆ ผมเป็นพวกชอบดูเค้านั่งดิสคัสหรือถ่ายรูป หรือทำอะไรต่างๆ

แล้วเขาก็เดินเข้ามาพร้อมถือกระเป๋าหนังสีน้ำตาล ใส่แว่นกลม เสื้อเชิ้ตลำลองโทนฟ้าอ่อนและกางเกงขาสั้นสีกรมท่า

ผมหลบตาทันทีที่เขาเดินเข้ามาหาที่นั่ง ร้านที่ผมชอบมานี้ก็ไม่ได้ใหญ่มากนัก เพราะฉะนั้นจึงมีที่นั่งให้เลือกไม่มาก เขาเลือกที่นั่งห่างออกไปหนึ่งโต๊ะเพราะเป็นที่ว่างไม่กี่ที่ และนั่งโซฟาตัวใหญ่ หันหน้าเข้ามาทางผม ผมทำอะไรไม่ถูก นี่คงเรียกว่าความเขิลล่ะมั้ง

สักพัก กาแฟเอสเปรสโซ่พร้อมน้ำส้มก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ เขาหยิบหนังสือเล่มขนาดครึ่งเอสี่ขึ้นมาอ่าน บนปกสีครีมเขียนเลข 21 ตัวใหญ่ ผมคุ้นหน้าพี่เค้ามากๆ แต่ทำไมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเค้าเรียนคณะอะไร แต่ผมก็เป็นยังงี้แหละ จำใครไม่ค่อยได้ 

หลังจากนั้นเค้าก็หยิบหูฟังไร้สายขึ้นมา กดโทรศัพท์สองสามที คิดว่าคงกำลังจะต่อบลูธูทกับหูฟัง อยากรู้จังว่าเขาฟังเพลลิสต์อะไร เอ หรือเค้าจะฟังพอดคาสต์ คงไม่ใช่หรอก เพราะกำลังอ่านหนังสืออยู่ อาจจะเป็นเพลงแจ๊สเบาๆที่เค้าชอบก็ได้

นักท่องเที่ยวโต๊ะข้างๆนี่ก็เสียงดัง จนทำให้เค้าต้องหันไปมองหลายครั้ง ยังงี้มีสมาธิอ่านหนังสือหนักแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย แต่วันนี้ ร้านคนเยอะกว่าวันอื่นๆ คงเป็นวันหยุดแหละมั้ง

น้ำแข็งในแก้วผม ละลายหมดแล้วผสมกับกาแฟที่เหลือก้นแก้ว ของพี่เค้าก็ละลายไปบางส่วน แต่พี่เค้าไม่ค่อยกินกาแฟเลยนะ ไม่รีบกินเดี๋ยวก็ละลายหมดพอดี

สักพักเขาก็หยิบมือถือขึ้นมาดู จับแว่น เหมือนกำลังอ่านข้อความบางอย่าง สีหน้าดูซีเรียส แล้วถอนหายใจ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครสักคน เอามือป้องปาก 

ผมต้องรีบหลบตาอีกที เพราะเหมือนเค้าจะมองมาทางผม ผมรู้สึกค้นสายตานี้มากๆ แวบเดียว ผมเงยหน้ากลับไป เขาก็ลุกไปอยู่หน้าประตูร้านและขึ้นรถแจ๊สสีฟ้าออกไป 

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใจก็ยังเต้นรัว รู้สึกร้อนผ่าวข้างใน แม้ในร้านจะเปิดแอร์เย็นเฉียบ

พี่เค้าหน้าคุ้นมากๆ เค้าต้องเป็นคนที่เรารู้จักแน่ๆ ทำไมเราต้องหลบตาเค้าด้วยนะ

*******

หลังจากวันนั้น ผมมาคาเฟ่นี้อีกหลายรอบ ทั้งมาคนเดียว และมากับเพื่อนๆ ถ้าเป็นไปได้ คาเฟ่ไม่ปิด หรือคนแน่นจนไม่มีที่นั่ง ผมก็มักจะมาที่นี่เสมอ แต่ก็ไม่เคยเจอพี่เค้าอีก พี่เค้าไปอยู่ไหนกันนะ