ช่วงเดือนกรกฎาคม การเดินทางมาสหราชอาณาจักรนั้นหลังจากลงจากเครื่องบินแล้ว ถ้าเป็นผู้โดยสารที่มาจากลิสท์สีเหลือง (Amber List) ต้องกักตัว ณ ที่พักเป็นเวลา 10 วัน หากมาจากสีแดง (Red List) ต้องกักตัวที่โรงแรมที่รัฐบาลอังกฤษจัดให้ 10 วันพร้อมค่าใช้จ่ายที่แพงหูฉี่ โชคดีที่ผมเดินทางออกจากประเทศไทยช่วงที่ตัวเลขผู้ติดเชื้อไม่ถึง ห้าพันคน ช่วงนั้นประเทศไทยก็เลยยังอยู่ใน ลิสท์สีเหลืองอยู่

            ระหว่างนั่งรถแท็กซี่ บรรยากาศความเป็นเมืองชาติตะวันตกก็เริ่มรื้อฟื้นกลับมาในความทรงจำทีละนิด บ้านเมืองที่สะอาด (กว่าประเทศไทย) อากาศฤดูร้อนที่เย็นพอเหมาะ อากาศบริสุทธิ์ ถนนที่ไม่มีรถติดแน่น ไม่ว่าเมืองไหนๆในยุโรป ก็จะประมาณนี้ ถ้าไม่ใช่เขตเมืองใหญ่จริงๆ

            “Far from home?” คนขับถาม มาไกลจากบ้านหรอเรา

            “Sorry?” อะไรนะครับ

            “You’re far away from your country, right?” มาไกลจากบ้านใช่ไหม?

            “Yes” ครับ ในหัวตอนนั้นนึกอะไรไม่ออกนอกจากความตื่นเต้นที่ได้กลับมาเยือนยุโรปอีกครั้ง

            “You’re gonna miss your home, aren’t you?” ต้องคิดถึงบ้านมากแน่ๆเลยใช่ไหม?

            “Yes!” ในหัวกูเหลือแค่นี้จริงๆ หลังจากบอกจุดหมายปลายทางแล้วก็คิดอะไรไม่ออกอีกเลยให้ตาย

            หลังจากนั้นเค้าก็ถามเรื่องที่ว่ามาทำอะไร อีกนิดหน่อย ก็จบบทสนทนา ฟังไม่ค่อยจะออก สำเนียงสก๊อตทิช ต้องมาเริ่มปรับหูใหม่อีกตามเคย

            ไม่นานก็ถึงที่พัก พร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ๆอีก 2 ใบ ค่าโดยสาร 20 ปอนด์ถ้วน เดินหาตึก
รีเซปชั่น สักพักก็รู้ได้ว่า ‘กูเดินเลยตึกมาไกลมาก ฮ่าๆ’

            ผมได้รับการต้อนรับอย่างดีจากพนักงานหอพัก ห้องผมอยู่ชั้นหนึ่ง ที่อังกฤษเค้าจะเรียกชั้น 2 ว่าชั้น 1 งงมะ คือ ชั้นที่มันอยู่ติดพื้นดินเค้าจะเรียก Ground Floor หรือชั้น จี ที่พวกเราอาจเคยเห็นในลิฟท์ในไทย แต่ที่ UK หลังจากชั้น จี ก็จะเป็น ชั้น 1 (First Floor) ใจจริงอยากอยู่สูงกว่านี้ แต่ก็เอาเถอะ

            ทั้งแฟลตผมมีทั้งหมด 8 ห้อง ซึ่งเข้าใจผิดมาตลอด เพราะจริงๆมี 9 ห้อง มารู้อีกที 3 เดือนให้หลัง จะบ้าตาย 8 คนก็เยอะเต็มกลืนละ ตอนนั้นคือ ‘นี่กูต้องใช้ครัวกับห้องนั่งเล่นร่วมกับคนอีก 8 จริงๆหรอ’ หรือ 9 นั่นแหละ เอาเป็นว่าผมจะเข้าใจว่ามันมี 8 ห้องก่อนละกัน

            หลังจากพนักงานที่แสนน่ารักได้แนะนำทุกอย่างคร่าวๆแล้ว ก็พาผมส่งห้อง และแล้วการกักตัวที่แสนน่าเบื่อก็เริ่มขึ้น ผมต้องส่งผลรายงานการแยงจมูก เครื่องมือที่ต้องซื้อและจองก่อนจะแลนดิ้งที่ UK วันที่ 2 และวันที่ 7 ของการกักตัวจะมีโอกาสออกไปสู่โลกภายนอก เพื่อเอาผลแยงนั้น ไปส่งที่ตู้ไปรษณีย์แบบเร่งด่วน ระหว่างที่กักตัว พนักงานก็แนะนำให้รู้จักพี่คนไทยคนนึง ชื่อ “พี่มุก” ระหว่างนี้พี่มุกก็จะคอยซื้อข้าว ซื้อน้ำมาฝาก ‘แหม่ ยังกะนักโทษ’ แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ

            เอาเป็นว่าเรื่องระหว่างกักตัวมันก็น่าเบื่อประมาณหนึ่ง แต่ไอ้ที่สนุกคือ How to แยงจมูกยังไง นี่ละซิ จำได้ว่าต้องแยงต่อมทอมซิล ในคอ ทุกครั้งที่แยงคือ กูจะอ้วกทุกครั้ง เอาจริง คู่มือบอกว่า ตอนแยงห้ามให้ก้านโดนน้ำลาย เออแล้วกูจะทำยังไง กว่าจะถึงต่อมอะไรนั้น ไม้มันแทบโดนกลืนไปทั้งอันแล้วววว หลังจากนั้นให้แยงจมูก ต้องลึกประมาณนึงด้วยนะ สารภาพว่าไม่เคยทำเองมาก่อน ทั้งเสียวทั้งแสบ ‘โอ้ววว’ หมายถึงแยงจมูกด้วยตัวเองนะ ฮ่าๆ ทุกครั้งที่ทำก็คือ ระทึก กับผลลัพธ์ตลอดเลย เอ้อออ แต่ก็ผ่านมาได้อะเนอะ