และแล้ววันนี้ก็มาถึง...

มันเป็นวันแห่งการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดตั้งแต่วันที่ลูกลืมตาขึ้นมาดูโลก

ลูกสาวของผมเริ่มกินอาหารที่หลากหลายมากกว่านมแม่ ใช่แล้วครับ เช้านี้ผมกับภรรยาเริ่มบดกล้วยให้ลูกกินเป็นมื้อเช้า จดไว้ในไดอารี่ว่า "Leila 4m20d เริ่มกินกล้วยแล้วนะ :-)"

ความโอเวอร์รีแอคเป็นคุณสมบัติหนึ่งของพ่อแม่มือใหม่ที่ไม่มีใครเกิน ผมเองก็ไม่ต่างกัน ผมไปตลาดเพื่อเลือกกล้วยน้ำว้าหวีที่สวยที่สุดบนแผงเมื่อสองวันก่อน แค่เลือกกล้วยผมใช้เวลาไปเกือบสิบห้านาที หาผลที่โตๆผิวเปลือกสมบูรณ์น้ำนวลเต่งตึงไม่ช้ำดำเขียว เลือกที่ใกล้สุกแต่ยังไม่เต็มที่ห่ามไปก็ต้องรอนานเกินไปอีก จนสุดท้ายแม่ค้าคงรำคาญบอกว่าหวีในมือผมนั้นแหละสวยแล้ว จ่ายตังค์มาเหอะเขาจะได้ขายลูกค้าคนอื่นต่อ :-)

เช้าวันนี้ระหว่างที่นั่งบดกล้วยผ่านตะแกรงเหล็กเพื่อให้เนื้อกล้วยละเอียด ภรรยาผมจัดการก่อนแต่ดูเหมือนว่าบดยังไงเนื้อกล้วยก็ไม่ยอมผ่านลงมาข้างล่าง เหนียวข้นจับกันเป็นก้อน ผมเลยเสนอว่าเอาน้ำนมมาผสมเข้าไปหน่อยนึง ผลปรากฏว่ายิ่งทำให้เนื้อกล้วยแตกตัวไม่จับกันอีก ลองผิดลองถูกบดไปบดมา ลูกเริ่มหิวร้องไห้โฮ สุดท้ายก็เอาเท่าที่ได้ป้อนก่อนอารมณ์ลูกสาวจะกลายร่างจากพายุโซนร้อนเป็นทอร์นาโดจิ๋ว

กล้วยคำเล็กๆค่อยๆถูกป้อนเข้าปากน้อยๆ บ้วนออกมาบ้างกลืนลงคอบ้าง คิ้วขมวดงุนงงบ่งบอกถึงรสชาติที่แปลกใหม่ไม่คุ้นลิ้น ไม่รู้ว่าอร่อยถูกปากรึเปล่าแต่ก็กินได้ไม่เท่าไหร่ก็บิดหน้าหนี ตบท้ายด้วยนมแม่ไปอีกหนึ่งขวดถึงสงบนิ่ง

ระหว่างที่ป้อนนมลูกนั้นความคิดหลายอย่างผุดเข้ามาในหัว ผมมองหน้าเขาที่หลับตาพริ้มดูดขวดนมอย่างเอร็ดอร่อย มือน้อยๆของเธอกำนิ้วโป้งของผมไว้หลวมๆแสดงถึงความผ่อนคลาย ผมคิดในใจ "ลูกจะต้องการผมแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน เผลอแป็บเดียวตอนนี้ก็เกือบห้าเดือนแล้ว ไม่กี่วันก่อนยังอ้อแอ้ร้องไห้โวยวาย เดือนที่แล้วเพิ่งพลิกคว่ำพลิกหงายได้ ดูตอนนี้สิ ลูกเริ่มกินอาหารที่มากกว่านมแม่แล้วนะ หลังจากนี้ลูกก็จะค่อยๆเติบโตขึ้น กลายเป็นเด็กหนึ่งขวบ เด็กอนุบาล สักพักก็เข้าประถม ต่อด้วยมัธยมต้นมัธยมปลาย ไม่นานนักลูกก็ต้องมีชีวิตผู้ใหญ่ที่ต้องพึ่งพาตนเอง เพราะความจริงที่แสนโหดร้ายอย่างหนึ่งสำหรับคนที่เป็นพ่อ คือไม่ว่าเขาต้องการที่จะปกป้องลูกสาวตัวเองในทุกจังหวะการเต้นของหัวใจมากแค่ไหน...มันเป็นไปไม่ได้" ผมอุ้มลูกสาวที่หลับคาขวดนมไปนอนบนเตียงแล้วห่มผ้าให้ ผมค่อยๆเอนตัวลงนอนข้างๆ รอยยิ้มเล็กๆผุดบนใบหน้าไร้เดียงสาอย่างมีความสุข ผมอดยิ้มตามเธอไม่ได้ทุกครั้งไป

บางคนอาจจะว่าผมนั้นเป็นคนคิดมากเกินกว่าเหตุ ยอมรับว่าอาจจะจริงอย่างที่พวกเขาว่า ถกเถียงไปคงไม่มีประโยชน์ แต่ผมชอบการได้นั่งคิดอะไรแบบนี้ ตรึกตรองเรื่องราวต่างๆที่เกิดและกำลังจะเกิดขึ้น มีโอกาสได้ทบทวนเรื่องราวมากมายประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาและสิ่งที่เรียนรู้ การเป็นพ่อคนทำให้ผมยิ่งเป็นห่วงและกังวลในอนาคตที่มองไม่เห็นมากยิ่งขึ้นหลายเท่าตัว อนาคตที่ต่อไปลูกสาวของผมต้องกางปีกและออกบินด้วยตัวของเธอเอง

ผมอายุ 33 ปีแล้วตอนนี้ เรียกได้ว่าครึ่งชีวิตก็คงไม่ห่างไกลอะไรมากนัก ผ่านประสบการณ์อะไรต่างๆมากมาย หัวใจเคยทั้งพองโตและแตกสลายนับครั้งไม่ถ้วน "Leila, พ่ออยากให้ลูกรู้อะไรไว้อย่างหนึ่งสำหรับเรื่องหัวใจ มันเป็นก้อนเนื้อที่เข้มแข็ง มันรักษาตัวเองได้ และไม่ว่าลูกจะเจอเหตุการณ์ที่รู้สึกว่าหัวใจนั้นได้แหลกสลายไร้ทางเยียวยารักษามากขนาดไหน ไม่ว่าสถานการณ์ตรงหน้าลูกตอนนี้จะเป็นยังไง ขอให้เชื่อพ่อนะลูก ลูกจะผ่านมันมาได้"

ลูกจะมีความรักและลูกจะสูญเสียมัน มันเป็นกฏข้อแรกที่ต้องเข้าใจเมื่อต้องการครอบครองหัวใจของใครสักคนหนึ่ง พ่อเองผ่านจุดนั้นมาแล้วหายครั้งหลายครา ถึงไม่นับตัวเองว่าเป็นเสือผู้หญิงช่ำชองประสบการณ์ แต่ก็พอรู้ว่าสิ่งไหนที่ลูกควรมองหาในอีกฝ่ายหนึ่งเมื่อใครบางคนเดินเข้ามาในชีวิต "ลูกจ๋า ลูกเชื่อไหมว่าผู้ชายบนโลกนี้มีเพียงแค่สองประเภทใหญ่ๆ หนึ่งคือคนที่ไม่ได้เป็นลูกผู้ชาย กับสองคือคนที่เป็นลูกผู้ชาย พ่อขอใช้คำว่า 'gentleman' ตรงนี้ คำนี้อาจจะแปลความหมายตรงตัวว่า 'สุภาพบุรุษ' แต่มันอาจกว้างเกินไปกว่าจะจำแนกผู้ชายสองแบบได้ เอาแบบนี้ดีกว่า ดูง่ายๆเลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่ 'อ่อนโยน' รึเปล่า ไม่ใช่แค่กับลูกนะ ไม่ใช่แค่เขาเปิดประตูรถให้ลูกนั่ง ขับรถรับส่งลูกไปที่ต่างๆ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงแค่ผิวเผินภายนอก ขอให้ลูกดูว่าเขาอ่อนโยนต่อคนรอบข้างของเขาแค่ไหน เขาปฏิบัติต่อผู้ด้อยกว่าเขาหรือสูงกว่าเขาเช่นไร และนั้นจะทำให้ลูกเห็นว่าเนื้อแท้เขาเป็นทองหรือแค่กองขี้หมา อย่าเข้าใจผิดระหว่างคำว่า 'อ่อนโยน' กับ 'อ่อนแอ' นะลูก ความอ่อนโยนคือรูปแบบของความเข้มแข็งที่น่าชื่นชมมากที่สุด มันเป็นความเข้มแข็งของหัวใจและความมั่นคงทางความรู้สึก มันหายากกว่าพวกที่ชอบทำตัวกร่างว่าแกร่ง ทำตัวเด่นโดดเพื่อต้องการความสนใจของเพศตรงข้าม คนเหล่านั้นพ่อขออย่างเดียว ลูกอย่าไปใกล้เลยจะดีกว่า อีกอย่างหนึ่งที่พ่ออยากให้ลูกมองหาในอีกฝ่ายหนึ่งคือความซื่อสัตย์เที่ยงตรง แม้ว่าอาจจะดูน่าเบื่อแต่เชื่อพ่อเถอะว่าการถูกคนที่เราไว้ใจแทงข้างหลังนั้นบาดแผลมันลึกและใช้เวลาในการรักษาเนิ่นนานทีเดียว"

"แต่ก็อย่างที่พ่อบอกเอาไว้ ลูกจะมีความรักและลูกจะสูญเสียมัน ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นลูกผู้ชายหรือไม่ แต่เชื่อรึเปล่าว่าสำหรับผู้ชายที่มีค่าแก่หยดน้ำตาของลูกนั้นเขาจะมาบอกเลิกกับลูกตรงๆด้วยตัวเอง ไม่ว่าเหตุผลนั้นจะเป็นอะไรในกรณีแบบนี้แสดงถึงความจริงใจและการให้เกียรติ ส่วนอีกประเภทหนึ่งจะบอกเลิกกับลูกทางเฟสบุ๊คส์หรือไม่ก็ทางไลน์ (ไม่รู้ว่าต่อไปจะมีอยู่รึเปล่านะ) คนแบบนี้พ่อบอกตรงๆว่าลูกโชคดีมากที่ไม่มีคนเหล่านี้ในชีวิต"

"พูดมาถึงตรงนี้ ลูกอาจจะเสียใจว่า 'ลูกผู้ชาย' ที่พ่อพูดถึงนั้นได้ตายไปหมดแล้ว แต่พ่ออยากจะบอกว่าพวกเขายังมีอยู่ แม้จำนวนอาจจะน้อยลงไปมากและต้องใช้เวลาหลายปีในการค้นหาก็ตามที ระหว่างนั้นลูกอาจเจอกับผู้ชายอีกแบบหนึ่งแต่ก็อย่าไปโทษพวกเขาสำหรับการเสียเวลา พวกเขาอาจเติบโตมาโดยไม่มีแบบอย่างที่ดีและจงสงสารพวกเขาที่เป็นแบบนั้น"

"Leila, พ่อไม่รู้หรอกว่าอนาคตของลูกจะเป็นยังไง จะสดใสเช่นเดียวกับความฝันในหัวของพ่อรึเปล่า แต่พ่ออยากให้ลูกรู้เอาไว้อย่างหนึ่งว่า ตั้งแต่วินาทีที่ลูกเกิดมา ตั้งแต่ครั้งแรกที่พ่อโอบกอดอุ้มลูกไว้ในอก หัวใจของพ่อนั้นได้เต้นเพื่อลูกแล้ว มันเป็นของลูกตั้งแต่นั้นมาตราบจนลมหายใจสุดท้ายของพ่อ สิ่งเดียวที่พ่ออ้อนวอนอธิษฐานทุกค่ำคืนคือการได้ปกป้องลูกตราบเท่าที่พ่อสามารถทำได้ อยากเห็นรอยยิ้มของลูก อยากหอมแก้มลูกทุกวัน อยากกอดลูกทุกคืน อยากรักลูกจนหัวใจหยุดเต้น และพ่อหวังเพียงอย่างเดียวว่า ผู้ชายที่ลูกรัก เขาจะรู้สึกเช่นเดียวกันกับพ่อ"

ด้วยหัวใจ,
พ่อ