ไม่ผิดนักหากคำพูดนี้กล่าวขึ้นในช่วงศาสนายังคงรุ่งเรื่องหรือมนุษย์ยังคงไม่อาจกำหนดชีวิตของตนตามที่ต้องการได้ แต่ในยุคสมัยนี้ผู้เขียนไม่อาจเชื่อเช่นนั้นได้เลยแม้แต่น้อย เราเนี่ยนะจะลิขิตชีวิตตัวเองไม่ได้ ช่างดูถูกเหยียดหยามและไม่ควรพูดออกมาด้วยซ้ำ 

เราถูกหลอกให้ยอมจำนนว่าเรานั้นต้อยต่ำ ต้องยอมรับต่อชะตากรรมหรือเกิดมาเพื่อใช้บาปที่เคยก่อไว้เมื่อไรก็ไม่รู้ แท้จริงแล้วก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าพระเจ้ามีจริงไม่หรือเราเกิดมาทำไม แต่สิ่งที่เราเชื่อได้แน่ชัดเลยคือ ตัวเรา  ...

เพียงตัวเราเท่านั้นที่สามารถกำหนดตัวเรา ไม่มีใครสามารถมีสิทธิ์เหนือเรา ไม่ว่า พ่อ แม่ คู่รัก ศาสนา วัฒนธรรม อะไรก็ตามแต่ล้วนแต่เป็นเพียงองค์ประกอบในชีวิตของเราเท่านั้น การกล่าวเช่นนี้อาจดูเหมือนถูกกล่าวมาแล้วจากบุคคลมากมาย แต่ถ้าผู้อ่านลองตรึกตรองกับชีวิตในตอนนี้ให้ดีแล้วลองตอบตัวเองในใจ  เรายังคงเป็นพระเจ้าของตัวเองอยู่หรือไม ?

การเป็นพระเจ้าของตัวเองไม่ใช่เพียงแค่กำหนดชีวิตว่าวันนี้จะต้องทำอะไร กินอะไร หรือตื่นกี่โมง  มันไม่ใช่เพียงเรื่องทั่วไป  แต่การเป็นพระเจ้าของตัวเองคือการให้ความยุติธรรมกับตัวเองจริงๆว่าเรา ควรเป็นเช่นไรกันแน่  ?   เช่น เด็กที่เกิดมาในวันสำคัญทางศาสนาแถมรูปลักษณ์ก็คล้ายศาสดาแถมยังเติบโตมาในครอบครัวเคร่งศาสนาและตระกูลของเด็กคนนี้เต็มไปด้วยญาติที่เป็นนักบวชชั้นสูงแต่เด็กรู้ว่าในตัวเองลึกๆข้างในไม่ได้เป็นเช่นนั้น ถ้าเขาเชื่อในโชคชะตาหรือบาปกรรมเขาย่อมโอนอ่อนไปตามความต้องของพ่อแม่เพราะทุกสิ่งรอบตัวล้วนเต็มใจให้เป็นหรือเรียกได้ว่า ลิขิต ของเบื้องบนให้เขาเป็นนักบวช แต่หากเขาให้ความยุติธรรมกับตัวเองเขาย่อมตระนักถึงคุณค่าในจิตใจว่าต้องการเช่นไรกันแน่

และเลือกหนทางให้กับตัวเองด้วยตัวเขาจริงๆ ไม่ใช่จากทุกสิ่งขีดขว้างให้ไปในเส้นทางของโชคชะตา นั้นละที่เรียกว่า เราคือพระเจ้าของตัวเอง 

แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเราก็เป็นพระเจ้าได้ตัวอย่างตัวผู้เขียนเป็นผู้ที่ชื่นชอบการให้อาหารเต่าและนกพิราบเป็นอย่างมาก  ขนมปังในมือเป็นดั่งโชคลาภของพวกสัตว์ ผู้เขียนจะไม่ให้อาหารแบบสุ่มหรือแจกไปทั่วแต่ตัวผู้เขียนจะเลือกว่าเต่าหรือนกตัวใด ควรได้ชิ้นขนมปังก็ขึ้นอยู่กับตัวพวกมันเองเลย  ถ้าตัวไหนให้แล้วไม่ยอมกระตือลือล้นที่จะเอาผู้เขียนก็จะให้ตัวอื่นที่มีความพยายามมากกว่าหรือตัวที่บาดเจ็บอาจป่วยมันไม่สามารถไม่แย่งอาหารได้ ผู้เขียนก็จะเดินไปให้อาหารมันถึงทีเลย  จนกว่าขนมปังจะหมด นกและเต่าก็จะถูกให้ขนมปังอย่างเท่าเทียมและยุติธรรมตามความพยายามของมันเองไม่ใช่แค่เพียงโชคชะตาหรือความบังอรที่นกตัวนั้นอยู่ใกล้ตัวผู้ให้อาหาร 

แม้แต่สัตว์ยังมีความพยายามเพื่อตัวมันเอง แล้วทำไมมนุษย์เช่นเราที่ทั้งฉลาดและมีอำนาจเหนือเผ่าพันธ์สัตว์อื่นๆกลับยอมให้สิ่งอื่นรอบตัวมากำหนดชีวิตของเราเสียเหล่า  สุดท้ายแล้วมนุษย์ทุกคนล้วนรู้คำตอบของตัวเองอยู่แล้ว ว่าเราคือใคร ควรเป็นอะไร เหมาะกับสิ่งใด  ไม่มีใครล่วงรู้คำตอบของเรา ไม่มีใครจะเข้าใจเราไปดีกว่าตัวเอง  ฉะนั้นทำไมเราจึงไม่สรรสร้างชีวิต มอบความหมาย คุณค่า และความยุติธรรมของชีวิตตัวเองเสียแต่ตอนนี้เลยเหล่า