8
อันที่จริงแล้ว เรื่องมันควรจะจบลงที่ฟิชเชอร์ เจค กับผม ต่างพากันหนีขึ้นเรือสำราญสุดหรูทันเวลา แล้วออกไปจากเมืองเล็กๆแห่งนี้ได้สำเร็จ -- ไม่ว่าฟิชเชอร์จะตกลงอะไรกับใครก็ตามบนเรือลำนั้น ผมมั่นใจว่ามันจะทำให้พวกเราสามารถหลบหนีไปได้ตลอดรอดฝั่งแน่นอน
ฝั่งไหนน่ะหรือ --
ผมคาดเดาเอาว่าอาจจะเป็นชายฝั่งสักแห่งที่อยู่ไกลออกไป อาจจะเป็นเกาะเล็กๆเหมือนเกาะร้าง หรือจะเป็นเมืองที่ไหนสักแห่งก็ไม่เป็นปัญหา -- อันที่จริงเราไม่ได้คิดอะไรมาก เรือสำราญเทียบท่าที่ไหน เราก็จะลงที่นั่น
แต่ดูเหมือนตอนนี้เราจะจบเห่กันที่ชายฝั่งมะเขือเทศมากกว่า
ผมตะลึงกับเลือดของฟิชเชอร์ที่ไหลอยู่บนพื้น ร่างของเขานิ่งสนิท ดูไม่เหมือนกับทุกทีที่เคยเห็น -- ปกติฟิชเชอร์จะเป็นคนที่ขยับตัวตลอดเวลา คิดอะไรตลอดเวลา และมีเรื่องต้องลงมือทำอยู่ตลอดเวลา -- แต่เขาในตอนนี้นิ่งจนทำให้ผมรู้สึกช็อค
แต่เจคไม่ได้ช็อคเท่ากับผม -- อย่างน้อยสติเขาก็กลับเข้าร่างเร็วกว่า และขยับตัวไวกว่าผม
“ทิ้งปืนของเธอลง” เจคพูดเสียงเย็น หันปากกระบอกปืนไปทางซาร่า ไม่สะดุ้งแม้ว่าอีกฝ่ายจะดูดุดันกลับมา
ซาร่าเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น “ฉันน่ะหรือ ต้องทิ้งปืนลง” เธอพูดน้ำเสียงเยาะๆ ผมอดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นว่าใบหน้าเธอดูแดงๆ และท่าทีดูแปลกๆ -- เหมือนคนสติไม่เต็ม -- “นี่คือร้านของฉัน ฉันสร้างขึ้นมาเองกับมือ สร้างขึ้นมาจากการที่ไม่มีอะไร แต่พวกเด็กเมื่อวานซืนอย่างพวกนายกลับโผล่มาขโมยเงินที่ฉันหามาด้วยความยากลำบากซึ่งๆหน้า และสั่งให้ฉันทิ้งปืนลง ในสถานการณ์ที่ฉันควรจะปกป้องของๆฉันมากที่สุดนี่นะ -- โธ่ -- พูดอะไรงี่เง่าๆอย่างนั้นน่ะ” เธอจบประโยคโดยการเน้นเสียงหนักๆ
“อย่าเอาพายแม่ฉันไปเกี่ยวด้วย” ผมหันไปขัดอย่างรวดเร็ว
คำพูดของเจคทำให้ซาร่าขมวดคิ้ว
“หมายความว่าอะไร” ในที่สุดเธอก็เรียบเรียงคำพูดออกมา “วิปครีม เศษน้ำตาล แป้งเค้ก และผงกาแฟหรือ”
“ใช่ วิปครีม เศษน้ำตาล แป้งเค้ก และผงกาแฟ”
“ฉันเป็นแค่วิปครีม เศษน้ำตาล แป้งเค้ก และผงกาแฟหรือ”
“เธอเป็นวิปครีม เศษน้ำตาล แป้งเค้ก และผงกาแฟ” เจคย้ำ “และเธอก็สร้างกำไรอื้อซ่าจากงานง่ายๆที่ว่านั่น จากการปาดครีม และชงกาแฟ!”
ซาร่านิ่งไป ดวงตาสีดำขลับคู่นั่นดูเหมือนจะเปลี่ยนไป ความดุร้ายได้หายไป และถูกแทนที่ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า ริมฝีปากสีชมพูจางๆคู่นั้นสั่นระริก และเริ่มเบะลงเหมือนทารก -- ที่กำลังจะระเบิดเสียงร้องไห้ -- และซาร่าก็ทำตัวเหมือนทารกที่ว่าไม่มีผิด
เธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่ห่วงสวย น้ำตาไหลเผาะๆ และปากก็เบ้จนดูน่าตลกมากกว่าจะน่าสงสาร -- ไม่ว่าเธอจะร้องเรื่องอะไรก็เถอะ เธอดูเหมือนหญิงสาวอารมณ์แปรปรวณ -- เหมือน -- จะว่าอย่างไรดี เหมือนสาวที่กลายร่างเป็นสองบุคลิกในตอนที่มีรอบเดือน (แหงล่ะ ผมเจอมาบ่อยทั้งจากแม่และลูซี่) -- แต่ถึงอย่างนั้นมือที่จับกระบอกปืนก็ยังคงไม่สั่นไหวตามไปด้วย
“วิปครีม เศษน้ำตาล แป้งเค้ก และผงกาแฟ” เธอก้มหน้า พึมพัมไปมา เหมือนกำลังสวดมนตร์
เจคหันมามองผม เหมือนขอความเห็น แต่ผมส่ายหน้า
ฉับพลันนั้นเอง ซาร่าเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง มือที่จับปืนสั่นระริกไปมาเหมือนกำลังจะคลั่ง
“มีแต่พวกหน้าโง่ทั้งนั้น!” เธอคำรามเสียงดัง จนแม้แต่พนักงานที่นอนราบกับพื้นยังต้องสะดุ้งเฮือก “มีแต่คนคิดแบบนี้ทั้งนั้นรึไง! มีแต่คนคิดว่าทำร้านขนมหวาน จะต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกสวยตลอดเวลารึไง! ตลกสิ้นดี! ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆหรอกนะ ฉันบอกเอาไว้เลย! ไม่มีอุปกรณ์ทำขนมดีๆที่ไหนที่จะราคาถูก ไม่มีวัตถุดิบดีๆที่ไหนที่จะราคาไม่แพง และไม่มีขนมไหนบนโลก ที่ไม่มีรายละเอียดในการอบ! -- สี่สิบเอ็ดรายการ!--” เธอแผดเสียงดังลั่น “ขนมสี่สิบเอ็ดรายการที่ฉันต้องจัดการอบ ต้องเวียนทำไปในแต่ละรอบอบไม่มีพลาด ต้องจัดการให้มันเข้าที่เข้าทาง และจัดส่งร้าน จัดส่งถึงมือลูกค้าให้ทันเวลา ต้องไม่ให้มีรายการไหนอบไม่สมบูรณ์ ไม่ไหม้ ไม่ระเบิดไปเสียก่อน -- และเพื่อความชัดเจน ไม่มีอะไรบนโลกที่มีอายุขัยเป็นอมตะตลอดกาล วิปครีมและขนมของฉันก็เช่นเดียวกัน! คิดว่ามันง่ายนักเรอะ กับการจัดการอายุของขนมในร้านน่ะ ห๊ะ! คิดว่ามันง่ายนักรึไง กับการที่ฉันต้องรับมือจากพ่อค้าวัตถุดิบหน้าเลือด จอมโก่งราคา และลูกค้ามากเรื่องทั้งหลายน่ะ!” ซาร่าพูดแรงดีไม่มีตก “ศาสตร์ทำขนมมันก็มีรายละเอียดของมัน ธุรกิจก็มีรายละเอียดของมัน ถ้าเอาสองอย่างมารวมกันแล้ว มันคืองานที่โคตรจะมีรายละเอียด! อย่าคิดว่ามันจะเป็นงานที่หมู ไอ้เด็กเมื่อวานซืน! นี่มันคือสนามรบดีๆนี่เอง ไม่มีพื้นที่ให้มือสมัครเล่นมาลงแข่งหรอกโว้ย! มันเป็นงานที่ต้องบริหาร ต้องแข่งขัน ต้องใช้ไหวพริบ และต้องใช้ความอดทนกับความร้อนของเตา และจิตใจอำมหิตของคู่แข่ง! ต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอด! งานแบกปูนเรอะ พนันได้เลยว่ามันไม่ได้ซับซ้อนเท่ากับการวางแผนก่อสร้างหรอก! ไอ้บ้า! ทีนี้ใครกันแน่ที่เป็นเด็กเมื่อวานซืนมาทำท่าอวดดี ปล้นร้านที่แลกมาด้วยหยาดเหงื่อและหยดเลือดของฉัน!”
อารมณ์บ้าคลั่งได้ครอบงำซาร่า และมันทำให้เธอลั่นปืนตรงเข้าที่เจค !
“เจค!!” ผมร้องลั่น
คลิก!
เสียงนั้นแทบจะเป็นเสียงสวรรค์สำหรับผม -- “ปืนไม่มีกระสุนแล้ว!” ผมร้อง ก่อนจะขยับตัวเข้าหาซาร่า แต่เธอกลับจ่อปืนอีกกระบอกมาทางผม ท่าทางเอาเรื่อง
“แต่กระบอกนี้มีแน่” เธอพูดลอดไรฟัน ใบหน้าดูแดงก่ำกว่าเดิม “จะปล้นฉันเหรอ” เธอแค่นหัวเราะ “เธอเลือกปล้นฉัน แค่เพราะร้านฉันมันดูง่ายสินะ ผู้หญิงกับขนมหวาน” จากนั้นเธอก็ใช้เท้าข้างหนึ่งเกี่ยวกระเป๋าสะพายบนพื้นขึ้นมา ใช้มือข้างหนึ่งควานหาบางอย่างในนั้น โดยที่ไม่ละสายตาไปจากผมกับเจค -- ในที่สุดเธอก็เจอสิ่งที่หา แล้วดึงมันออกมา
มันคือเหล้าเล็กๆขวดหนึ่ง
ซาร่ากระดกดื่มมัน ใบหน้าแดงก่ำกว่าเดิม ก่อนจะเหลือบมองไปทั่วร้าน “ไม่มีอะไรโลกสวยหรอก นอกจากต้นทุนต่ำๆ และกำไรสูงๆ ที่มาพร้อมกัน” จากนั้นก็ถอนหายใจหนักๆ “ซึ่งฉันไม่มีทั้งสองอย่าง -- โชคร้ายชะมัด” แล้วเธอก็มองไปทางพนักงานคิดเงินที่อยู่หลังเคาท์เตอร์ “นี่ เดือนหน้าลุงถูกไล่ออกนะ -- อันที่จริงฝากบอกสาวๆทุกคนที่เสิร์ฟในร้านนี้ด้วย เดือนหน้าทุกคนจะถูกไล่ออก -- เพราะร้านฉันจะต้องปิดกิจการ”
คำพูดนั้นดูเหมือนเป็นคำประหารชีวิตของบรรดาพนักงานทั้งหลาย ทุกคนต่างพากันชันตัวขึ้นมาแล้วตะโกนโหวกเหวก
“คุณซาร่า! คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
“แล้วเราจะทำอย่างไรกันดีล่ะ”
“ทำไมคุณทำกับเราแบบนี้”
“ทำไมน่ะเหรอ” ซาร่าว่า “ก็เพราะ -- เราไม่ได้อยู่ในโลกสวยที่ว่านั่นไง”
“ถอยไป แล้วส่งปืนมา” ผมว่า ไม่สนใจกับหายนะภายในของร้านขนมหวานซาร่า มือข้างหนึ่งจ่อปืนไปทางหล่อนอย่างเอาเรื่อง “ไม่งั้นเราจะได้รู้กันว่าใครจะได้ตายบนพื้น และใครที่จะได้ออกไปจากร้านนี้”
ซาร่าหน้าแดงแจ๋ ดูเหมือนคนเมาบ้าคลั่งขึ้นมาทันตา มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าสวยคมนั่น เธอมองตอบผมอย่างท้าทาย
ผมสูดลมหายใจเข้าปอด นึกถึงพ่อแม่กับลูซี่ และลูกในท้องของเรา -- นี่อาจจะเป็นลมหายใจเฮือกสุดท้ายสำหรับโจรมือสมัครเล่นอย่างผม
เสียงเจคตะโกนห้าม และเสียงกรีดร้องของลูซี่ดังขึ้น -- แต่ผมก็ทำมันไปแล้ว
ผมลั่นไกออกไป
ปัง!!!
ปัง!!!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in